Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Will Oldham/Bonnie 'Prince' Billy
Will Oldham kan als geen ander verdriet hebben, zelfs zo hevig dat zijn stem er van overslaat. Al in de jaren negentig –toen hij nog actief was als Palace Music en Palace Brothers- gaat het bij Oldham van desolate eenzaamheid naar macabere vertellingen. Hoewel zijn wankele country met de jaren toegankelijker wordt en zelfs een heel klein beetje vrolijk zal gaan klinken, treurt Oldham nergens zo mooi als op het fenomenale I See a Darkness, dat hij in 1999 opneemt onder zijn huidige alias: Bonnie 'Prince' Billy.
Lees meer over Oldhams I See a Darkness
Whip/Timesbold
Om inspiratie op te doen laat hij het bad vollopen en houdt hij zijn hoofd een poosje onder water; Jason Merritt is niet de meest alledaagse van de zingende treurwilgen. Al hyperventilerend komt hij wel tot de mooist denkbare alt.country. Iets vaster van stem dan zielsgenoot Will Oldham, eenzelfde muzikaal vernuft en onpeilbare duisternis. Verfijnd en rijk van instrumentatie met zijn band Timesbold, kaal en uitgebeend in zijn soloproject Whip. Als de natuur die haar adem inhoudt ….
Lees het interview met Jason Merritt
The Low Anthem
Nee, we zijn geen hippies. Aldus The Low Anthem tegenover KindaMuzik. Maar emotionele types toch zeker wel. Zanger Ben Knox Miller kent de betekenis niet van zijn eigen teksten. Des te intenser en mysterieuzer de liedjes die hij als een meisje met een kopstem en een bak galm de microfoon in blaast. Op Smart Flesh opnieuw veel ontroering, soms zelfs zo laag gezongen als Leonard Cohen.
Lees het interview met The Low Anthem
Jason Molina
Solo, als Songs:Ohia of als Magnolia Electric Co… het maakt Jason Molina allemaal weinig uit. Altijd zet hij de kraan vol open en regent het aan één stuk door in zijn oeuvre. Misschien nergens zo heftig als op het slepende en bijna gospelachtige Didn't it Rain uit 2002. Molina's slowcore is een genre op zichzelf geworden. En onmisbaar..
Lees het interview met Jason Molina
Phosphorescent
Matthew Houck, het alter ego van Phosphorescent, legt de link met wolvengehuil wel heel letterlijk. Op doorbraakplaat Pride staat het breekbare americananummer 'Wolves'. Houck bespeelt daarop alle instrumenten zelf en laat zich alleen bijstaan in een stel achtergrondharmonieën. Deze hakken er des te harder in doordat Houck niet bang is vals te klinken. Het leven is niet loepzuiver, maar Phosphorescent biedt als geen ander troost.
Lees het interview met Phosphorescent
Iron & Wine
Sam Beam, de baardmans achter Iron & Wine, is de minst opzichte huilebalk uit het rijtje. Het is een fluisterende folkmuzikant, die je niet brullend zal betrappen, maar die in een hoekje stilletjes snottert. Wie de moeite neemt te luisteren, zal echter een droomwereld voor zich horen opengaan dankzij Beams zachte zang in rustieke, zalvende composities.
Lees het interview met Iron & Wine
Bright Eyes
Met Conor Oberst, de mystieke (jonge)man achter Bright Eyes, zijn we rond. Hij luisterde tijdens zijn jeugd naar de platen van Emmylou Harris en wist vervolgens de snik in zijn eigen stem te vinden. Is hij op nieuwste plaat The People's Key moeilijker tekstueel te volgen, op doorbraakalbum I'm Wide Awake It's Morning is hij schaamteloos direct in kwetsbare folkklassiekers. Miss Emmylou voegt extra kippenvel toe. Huilen met z'n twee lucht dubbel op.
Lees het interview met Bright Eyes
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/various-artists/alt-country-om-van-te-janken-zeven-huilebalken/21367/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists
Deel dit artikel: