• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De onveranderlijke Jason Molina

Als de naam Jason Molina niet meteen allerlei koeienbellen laat rinkelen, doet Songs: Ohia dat wel. Onder die naam maakte de kleine, klagende cowboy vele verstilde prachtplaten. In Magnolia Electric Co. vond Molina na alle gastmuzikanten een vaste begeleidingsband en een wat steviger geluid: Neil Young was nooit ver weg; nu lijkt ook Crazy Horse dichtbij. Molina denkt daar zelf natuurlijk heel anders over: "Er is niets veranderd."

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 04 februari 2008

"Ook al heb ik in Magnolia Electric Co. een solide band gevonden, ik probeer toch telkens nieuwe muzikanten mee de studio in te nemen. Die nieuwe muzikanten vormen een uitdaging voor mij als individu, ik moet dan zelf nieuwe richtingen inslaan om elke plaat anders te doen klinken. Daar staat wel tegenover dat je met vaste muzikanten elkaars grenzen kent, wat prettig is."

Alleen in Europa
Na een lange tour door Amerika heeft Molina die muzikanten nu achtergelaten om in zijn eentje door te gaan in Europa. "Ik treed nu een periode solo op. Dat heeft logistieke redenen. De hele band meenemen is nogal een productie, met alle leden en al het materiaal. Het is te duur. Ik kan licht reizen. Solo gaat dat gemakkelijk."

De singer-songwriter ziet geen verschil tussen alleen optreden of met band: "Magnoliashows kunnen heel dynamisch en berekenend zijn. De nummers beginnen echter allemaal exact hetzelfde: met mij op gitaar. Ik speel al Songs: Ohia- en Magnolianummers solo sinds de dag dat ik ze schreef. Het voordeel is dat ik al die liedjes kan spelen in mijn eentje, omdat ik met niemand hoef te oefenen."

Van dat zogenaamde hoekiger, rockier geluid dat Molina met Magnolia Electric Co. neerzet wil hij niets weten: "Het geluid is precies hetzelfde als tevoren. Er is niets veranderd. Ik heb nog altijd dezelfde benadering van liedjes schrijven en opnemen. Mijn Magnoliawerk is ook totaal niet beïnvloed door jarenzeventigrock. Het kent een hevige country-invloed. Oude country, blues en folk. Ik heb geen hedendaagse helden die ik als bron gebruik. Het enige dat veranderd is, is dat we niet langer met een verrotte microfoon in iemands overstroomde kelder hoeven te repeteren. Dat is gebeurd in het verleden. Toen ik begon aan de eerste Magnoliaplaat kon ik voor het eerst een keer de studio in."

Afgelopen zomer kwam de Magnoliaperiode tot een kwantitatief hoogtepunt met de release van de box Sojourner. "Je moet dat zien als een geschenk aan mijn fans. Die zijn zo toegewijd geweest door de jaren heen. Veel fans bezitten elk ding dat ik heb uitgebracht. En ik heb gigantisch veel platen opgenomen. Die fans hebben mij op de goede weg gehouden. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik belangstelling bleef houden in het maken van steeds weer nieuwe platen. Ik kreeg de kans iets speciaals te maken en iedereen werkte eraan mee zoals ik dat wilde. De box kwam vrij natuurlijk tot stand. Het is allemaal gloednieuw spul wat er op staat."

Beeldspraak en duisternis
Molina's liedteksten hebben altijd bol gestaan van beeldspraak, met metaforen die veelal gericht zijn op beesten, maneschijn en omgaan met pijn. "De dingen waar ik over schrijf zijn voor mij helemaal niet zo metaforisch, maar een ware interpretatie van mijn dagelijkse leven. Er zitten veel topografische en literaire beelden in mijn teksten. Maar die beesten die een plek krijgen zijn voor mij veel realistischer dan gewone symbolen. Ik zing over snelwegen of de maan, maar er zit veel substantie in die termen, ze zijn niet gewoon zelfstandige naamwoorden. Dat er veel donkere beelden in mijn werk voorkomen is niet bewust zo. Ik wil niet per se trieste liedjes schrijven. Dat donkere maakt wel een groot deel van mijn dagelijks leven uit. Ik schrijf gewoon over wat ik weet."

"Een tekst is voor mij geslaagd als ik een mistig idee van me voor een kort moment in een heldere focus weet te krijgen. Ik heb daarbij de neiging om veel in mineur te spelen, maar dat is gewoon wat ik prefereer. Het is gestoord om te denken dat je depressief moet zijn om goede muziek te kunnen maken. Wie is er nu niet door moeilijke tijden heen geweest? Bij een songwriter liggen echter alle gevoelens te grabbel, aan de oppervlakte, terwijl je van de man op kantoor niet weet hoe hij zich voelt.

Hoe dieper je als songwriter in jezelf graaft, hoe specifieker je je nummer maakt, hoe meer je je publiek buitensluit. Dat maakt je minder acceptabel. Mensen denken dan: "O, dit is zo deprimerend, ik kan er niet naar luisteren." Maar ik wil op mijn beurt dat klote-'Obladi-Oblada' nooit meer van mijn leven horen. Ik zal nooit zo'n nummer schrijven. Luister liever naar Blind Willie McTell: wat er achter die nummers zit is behoorlijk zwaar, maar dát is triomfantelijke muziek!"

Foto's door Steven Gullick.

http://www.kindamuzik.net/interview/jason-molina/de-onveranderlijke-jason-molina/16540/
Meer Jason Molina op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jason-molina