http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Souljaar 2011: vallende sterren, hardwerkers en nieuwe oude adelaars
Een soulvolle jongedame brandt haar vleugels op weg naar de top en stort neer en een zestigjarige screaming eagle of soul stijgt tot ongekende hoogte. Holland Got Soul en de rest van de wereld ook. Zelden was de diversiteit in soulmuziek zo indrukwekkend als in 2011.
Tekst: Ronald Besemer
Publicatiedatum: 19 december 2011
In januari brengt hij zijn debuutplaat uit, kort daarop toert hij door Nederland met Lee Fields, in de zomer maakt hij indruk op de jazzfestivals in Europa en eind 2011 maakt hij nog een rondje door het clubcircuit. Als KindaMuzik met Charles Bradley zit uit te hijgen op een bankje in Utrecht, eind november, praat de soulzanger liefdevol over zijn nieuwe fans: "De mensen die mij na een optreden opzoeken, willen me alleen maar vasthouden en omhelzen. Soms huilen ze."
Want dat is wat soul doet met mensen. No Time For Dreaming, Bradleys debuut, laat geen mens koud. Dit is de soulplaat van het jaar en opnieuw een product uit de stijlvaste scene in Brooklyn. Uit diezelfde wijk komt ook Sharon Jones weer over naar Europa. Eind 2011 gooit zij nog snel de heerlijke kliekjesverzamelaar Soul Time! op de markt.
De muzikanten in Brooklyn danken alles aan de oudjes uit Memphis en omstreken, aan de ware uitvinders. Het is opmerkelijk dat van de befaamde huisband van Stax, Booker T. & The MG's, zowel Steve Cropper als Booker T. Jones een nieuwe plaat maken. Booker T. swingt met zijn orgel en strakke, funky hooks van The Roots – à propos een soulband in de dop – en gitarist Cropper brengt met Dedicated, zijn eerste soloplaat in eeuwen, een fraaie ode aan The 5 Royales.
In de categorie oudjes-doen-het-nog-goed pieken schreeuwlelijk Barrence Whitfield en de soepel harmoniërende Blind Boys of Alabama. Ook Merry Clayton maakt een comeback, althans haar eerste twee platen worden opnieuw uitgebracht. Zijzelf blijft vooralsnog onvindbaar. Van Arthur Conley, de kroonpins van soul ná Otis Redding, die het niet redde en in Nederland belandde, en de inmiddels dementerende Etta James verschijnen mooie reissues.
Aan heruitgaven en box sets nimmer een gebrek in soulmuziek. Maar zijn er ook nieuwe wetenswaardigheden? Zeker, de Kings Go Forth bijvoorbeeld, die op de rand van 2010 en 2011 doorkomen en in januari de planken van Paradiso doen kraken. Wat een energie! Kan deze band op de zomerfestivals s.v.p.? En betrekkelijk onverwacht loopt het potje met garagesoul van de oversekste Black Joe Lewis [foto boven] helemaal over.
Het grootste nieuws over nieuwe soul komt vreemd genoeg uit Zuid-Europa. In de danszaaltjes in Spanje en Zuid-Frankrijk spelen twee bands wier platen hier indruk maken. The Sweet Vandals uit Madrid spelen slim en funky, bijna als The Supremes. The Excitements uit Barcelona daarentegen vliegen er vol op en tappen uit het vaatje van Ike en Tina. Beide groepen hebben mooie exotische en getalenteerde frontvrouwen.
Getalenteerd is Beyonce [foto boven] zeker. De superster doet dit jaar een poging tot credibility met een plaat die als soul in de markt wordt gezet, leuk begint maar na een paar liedjes sterk gaat vervelen. Eigenlijk stemt ook Raphael Sadiq een beetje teleur in 2011. Niet zozeer door zijn lekker creatieve en goed klinkende plaat Stone Rollin', maar door zijn concerten die op een vervelende startrip beginnen te lijken. Dat is jammer van Saadiqs enorme, Stevie Wonder-achtige potentie.
Nieuwe supersterren dreigen Ben L'Oncle Soul en Mayer Hawthorne te worden. De eerste, de hardwerkendste man in Frankrijk, toert maar door en verkoopt in Nederland de clubs gemakkelijk uit. De kids zijn dol op zijn Motownsoul, zwetende shows en totaalverpakking. Hawthorne komt met een nieuwe plaat, die oké is, maar zijn grote belofte niet inlost. Er kleeft iets statisch aan de producties van deze nerdy multi-instrumentalist.
Het eindejaarsgeschenk ten slotte is Lioness, de derde plaat van Amy Winehouse, een samenraapsel van liedjes uit de afgelopen jaren die ze niet of anders op haar eerste twee platen zette. Veel is er over Amy gezegd en geschreven. Feit is dat ze al jarenlang irrelevant ronddoolt in de muziek. Dan klinkt Lioness nog behoorlijk coherent, dankzij het werk van haar producers. Dat is de strik om een hoe dan ook fascinerend souljaar.
Luister naar Ronalds Souljaar 2011 op Spotify.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/2011/souljaar-2011-vallende-sterren-hardwerkers-en-nieuwe-oude-adelaars/22380/
Meer Dossier 2011 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/2011
Deel dit artikel: