http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2011 - De Donderdag
Christelijke intensiteit versus satanistische ironie.
14 april 2011, 013 & Midi Theater, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 19 april 2011
Festivals willen nog wel eens traag op gang komen, met een hele lading goedwillende kleine krabbers die eerst even van hun vijftien minuten roem mogen genieten voordat de echt goede acts aan bod komen. Zo niet Roadburn 2011; daar verzorgt Quest for Fire [bovenste foto] een flitsende aftrap. Deze Canadese band bestaat uit veteranen die hun sporen al verdiend hebben in acts als The Deadly Snakes en Cursed en dat blijkt. Op typische Canadese wijze - geen kapsones, gewoon goed spelen - ontpopt Quest for Fire zich als het (nu nog) kleinere broertje van Black Mountain: dezelfde afwisseling van mooi dromerige psychedelica en Black Sabbathverering. (MtH)
Het Nederlandse The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble begint veelbelovend aan zijn set als openingsact in het Midi theater. Het sextet klinkt precies zoals de naam al zegt: donker en jazzy. Bezwerend, warm en melancholiek speelt het muziek die gemakkelijk als soundtrack voor een artfilm had kunnen dienen. Ergens tussen Bohren und der Club of Gore en The Cinematic Orchestra, maar dan zonder livedrummer. En die wordt op een gegeven moment wel gemist; de drummachine is fijn jazzy geprogrammeerd, maar ontbeert dynamiek en blijft vooral downtempo kabbelen waar een forsere groove bepaald niet zou hebben misstaan. Alleen tijdens de afsluiter komen voorzichtige breakbeats de boel wat opjutten, maar dat is te laat om de ietwat ingekakte sfeer te doen opleven. (BI)
Badend in toepasselijk blauw licht en nevelen mogen de Franse blackgazers van Alcest [bovenstaande foto] het ijs breken in de grote zaal, en dat blijkt geen gelukkige keuze. Het bedeesde viertal oogt verloren op het hoofdpodium en weet ook muzikaal weinig enthousiasme los te maken. Van black metal of zelfs shoegaze is nauwelijks sprake in de dynamisch vlakke set, en de op zich mooi uitgevoerde dreampop gaat na een prettig begin toch snel vervelen. Zeker voor een publiek dat na maanden van voorpret helemaal klaar is om los te gaan op Roadburn.
Wat dat betreft had Alcest beter van plaats kunnen wisselen met de archetypische Roadburnband Zoroaster. Het slopende sludgetrio uit Georgia speelt voor een ramvolle Bat Cave, een situatie die helaas nog veel vaker zal voorkomen de volgende dagen, en die aantoont dat het concept van het qua locatie bewust kleinschalig gehouden Roadburn uit zijn voegen aan het barsten is. Het programma telt anno 2011 zo eel grote namen dat menig hoogtepunt op het festival plaatsvindt op het allerkleinste podium, voor de ogen van de happy few die in de gelegenheid zijn om ruim van tevoren een plekje te veroveren in deze snikhete pijpenla. (TG)
Roadburn zou de Nederlandse primeur hebben van het eerste optreden van Ghost [bovenstaande foto], maar Satans eigen poprockers kozen geheel volgens hun duivelse principes voor het geld dat viel te verdienen als openingsact voor Paradise Lost, zodat Tivoli de primeur wegkaapte. Stonden ze daar voor een onvoorbereid publiek, daar weet de afgeladen Midi precies waarvoor het komt. De ironie van de theatrale act van de goed in vorm zijnde satansbisschop The Ghoul with No Name wordt in tegenstelling tot in Utrecht volledig begrepen en er wordt ook flink meegezongen met de hits (en bijna alle Ghostsongs zijn hits). Dat maakt het jammer dat de zang wat zacht in de mix staat. Uitstekend te horen daarentegen is hoe helder en precies het spel van de eveneens anonieme leadgitarist is.
Meteen na Ghost treden in het Midi de labelgenoten Blood Ceremony aan. Die slepen een stuk minder kostuums met zich mee - het blijft bij de jonkvrouwjurk van zangeres/organist/fluitist Alia O'Brien, het mannelijke gedeelte van de band zit volledig in het spijkerbroek-en-T-shirtkamp - maar de theatraliteit is er niet veel minder om. O'Briens dramatische poses passen helemaal in het stramien van de jarenzestighorrorpulp die een belangrijke inspiratie is in de huidige witchmetaltrend. Wat haar mooi donkere, maar beperkte alt mist aan bereik, compenseert ze door flink dramatisch te galmen. Uiteindelijk zijn het allemaal bijzaken, want Blood Ceremony is zo een band waar het allemaal draait om de solo's. Gitarist Sean Kennedy laat zich op dat vlak niet onbetuigd, maar het zijn de creepy fluitthrillers van O'Brien die de show stelen. (MtH)
Het contrast tussen de verkleedpartij van Ghost en het no-nonsensekwartet Winterfylleth is reusachtig. De uitstraling van de jongens is even gewoontjes als die van thuisstad Manchester. Black metal is echter al lang niet meer voorbehouden aan witgeschilderde neanderthalers met armlange spijkerbanden en zo werkt ook de set van deze vier voetbalsupporters bezwerend. Zonder franje maar met rake riffs en de kracht der eindeloze herhaling bereikt de show van Winterfylleth zijn doel. (RvE)
Aan bevlogenheid ontbreekt het nooit bij David Eugene Edwards, maar hij lijkt vandaag nog extra geïnspireerd door de setting van zijn reli-doomrockband Wovenhand [bovenstaande foto] op een metalfestival, gesandwiched tussen satanische geneugten als Ghost en Pentagram. Edwards zoekt dan ook nadrukkelijk de confrontatie met het publiek, met wegwerpgebaren en een uit zijn tenen komende parodie op de metalneaderthalerpose: "Bring it, bring it!"
Wovenhands stichtende boodschap mag dan moeiteloos worden ontmanteld door de in suspension of disbelief getrainde hedendaagse metalhead, maar tegelijk is de intensiteit van de muziek onontkoombaar en eigenlijk nergens anders beter op zijn plek dan op Roadburn. Het gros van de veel zwaarder bewapende metalbands kan nog een puntje zuigen aan de gefocuste slagkracht van de slechts door drums en toetsen ondersteunde Edwards. Wovenhand provoceert, overdondert én ontroert, en bewerkstelligt daarmee de zege van de persoonlijkheid op de op Roadburn normaal gesproken zo heilige Riff. (TG)
De ervaring leert dat afgestofte oude culthelden er vaak een potje van maken op Roadburn. De verwachtingen voor Pentagram [bovenstaande foto] zijn dan ook niet hooggespannen, want als iemand een naam heeft op het gebied van het verprutsen, dan is het voorman Bobby Liebling wel.
Doompioniers Pentagram begonnen in 1971 en gelden daarom als een van de grondleggers van het genre, maar brachten door Lieblings drugs- en psychische problemen het eerste album pas uit in 1985. Sindsdien rommelt Liebling voort met steeds wisselende line-ups, ondertussen een enorme reputatie opbouwende voor afzeggingen of optredens met bandleden die het materiaal nog niet kennen.
Maar zowaar, vanaf de eerste noten zet Pentagram een show neer waar de degelijkheid vanaf spat. Huidige gitarist Victor Griffin is met Place of Skulls (ook dit jaar weer) en Death Row al jaren gast aan huis op Roadburn en laat stabiel ondersteund door de ritmesectie du jour zijn vette riffs de zaal in rollen. Zowel het klassieke materiaal als dat van het nieuwe, zeer behoorlijke album Last Rites komen prima tot hun recht, met dank ook aan de beste PA van Nederland, die van de grote zaal van 013.
Zwakke schakel is ouwe junk Liebling zelf. Zijn zang is na al die jaren drugsgebruik niet om over naar huis te schrijven en de manier waarop hij op zijn hooggehakte laarzen over het podium stiefelt werkt bij menigeen op de lachspieren. Liebling kan zich echter optrekken aan de rest van de band en zit na een paar nummers op een niveau waarop hij misschien niet de ster van de show is - dat blijft Griffin - maar waarop hij in ieder geval niet stoort. (MtH)
Ook Today Is the Day [bovenstaande foto] heeft te kampen met een komen en gaan van bandleden, maar blijft ondertussen wel prima albums uitbrengen en met regelmaat toeren. Meestal moet de band genoegen nemen met een half gevulde zaal diehard fans. Op Roadburn is de Green Room goed gevuld en het doet voorman Steve Austin zichtbaar goed hoe zeer het publiek opgaat in de verrichtingen van het trio. De ziedende vocalen en de aanhoudende instrumentele afranseling zijn een lust voor de liefhebber van venijnig nihilisme, met het misantropische 'Pinnacle' als hoogtepunt. (RvE)
De onvoorspelbare Finnen van Circle zijn dit jaar artist in residence op Roadburn, wat betekent dat ze op alle reguliere festivaldagen een show spelen. Ook nu zetten ze bij het eerste van de drie optredens iedereen op het verkeerde been, juist door kort na het verschijnen van het grotendeels instrumentale en zeer Roadburn-fähige Infektio aan te komen met vrijwel dezelfde show een paar maanden eerder op Incubate. Dat betekent dus een nadruk op de bombastische New Wave of Finnish Heavy Metal-sound met homo-erotische showelementen van Rautatie. Mika Ratö krijgt daarbij weer alle kans om in zijn met bondageriemen versterkte matrozenpak flink galmend zijn indrukwekkende zangkwaliteiten te laten horen. Bij vlagen wordt er briljant gemusiceerd en is het ontzettend grappig, terwijl op andere momenten irritatie over alle meligheid en zelfsabotage de overhand krijgt. Dat is nu eenmaal Circle en dat zal Circle ook altijd wel blijven. (MtH)
Getuige het serene, hemelse karakter van zijn huidige shoegazemetalproject Jesu lijkt Justin K. Broadrick inmiddels innerlijke rust te hebben gevonden, maar vanavond daalt hij met zijn herrezen Godflesh [bovenstaande foto] weer even vrijwillig af naar de hel van zijn adolescente woede en frustraties. Broadrick maakt gelukkig snel korte metten met eventuele bange vermoedens dat de integrale uitvoering van het ruim twintig jaar oude misantropische meesterwerk Streetcleaner een gênant toneelstukje gaat worden.
Terwijl Broadrick zich in klassiek schoenstarende en heen en weer deinende stijl te buiten gaat aan gierende dissonanten en feedbacksolo's, zorgt bassist G.C. Green aan de andere kant van de bühne stoïcijns voor de peilloze bottom. Daarbij worden ze behalve door het misselijkmakende volume vreemd genoeg ook geholpen door de rudimentaire rauwheid van de destijds baanbrekende, maar inmiddels uitermate gedateerde beats, die de vijf kwartier durende afranseling alleen maar des te schrijnender maken. Ook de voorspelbaarheid van de set doet niets af aan de impact en versterkt juist het bij Godflesh toch al zo overheersende gevoel van defaitisme. Het publiek accepteert de meedogenloze kastijding dan ook als ware het een godsgeschenk; David Eugene Edwards zal goedkeurend hebben toegekeken. (TG)
Soilent Green [onderste foto], de tourmaatjes van Today Is the Day, sluiten de eerste Roadburndag in stijl af. Hun southern grind leent zich niet per se voor het grote hoofdpodium, wat zanger Ben Falgoust compenseert door zoveel mogelijk meters te maken tijdens het afwerken van zijn gigantische lappen tekst. De band is als sinds zijn oprichting wars van hokjesgeest en zet daarmee een unieke sound neer. Soilent Green legt een door muggen geteisterde moeraswandeling in de ziedende hitte af, gewapend met betonboor en sluit zo een intense eerste dag van Roadburn in stijl af. (RvE)
(Met dank aan KM-veteraan Bas Ickenroth voor de gastbijdrage over The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2011-de-donderdag/21474/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: