http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Witchmetal
Onder aanvoering van vaderlands trots The Devil's Blood is er de afgelopen twee jaar langzaam maar zeker een ware hype ontstaan in female fronted occulte doomrock en -metal. KindaMuzik geeft een overzicht van zowel de hoofdrolspelers als enkele interessante nieuwkomers in de 'witchmetal', waarvan er een aantal medio april uiteraard ook acte de présence zal geven op de muzikale zwarte mis bij uitstek: het Roadburn festival in Tilburg.
Tekst: Thijs Gouwerok
Publicatiedatum: 20 maart 2011
De pioniers
Voor de roots van het 'occulte-rock-met-zangeres'-genre moeten we terug naar midden jaren zestig. Het concept van de rockzangeres in een centrale rol als bezwerende hogepriesteres werd immers voor het eerst met verve gebracht door Grace Slick, als frontvrouw van het acidrockmoederschip Jefferson Airplane. Slicks voorbeeld werd vervolgens eind jaren zestig opgepikt door de Britse female fronted psychrockers Coven en Black Widow, die pionierswerk verrichtten met de introductie van occultisme en satanisme in de rockmuziek, waarmee ze zelfs metaluitvinders Black Sabbath de loef afstaken. Met de bezeten zang van de mysterieuze Jinx Dawson, het vroegst bekende gebruik van de metal horns en zelfs een registratie van een heuse satansmis, is Covens cultklassieker Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls uit 1969 (beluister op Spotify) de onmiskenbare blauwdruk voor de huidige female fronted occulte rockbeweging.
Alle hieronder genoemde acts zijn hoe dan ook schatplichtig aan Grace Slick, Coven en psychedelische hardrock uit de jaren zeventig, maar bedienen zich verder van een zeer uiteenlopend, niet strikt tijdgebonden palet van stijlen. Van folk en gospel via gothrock en NWOBHM tot doomdeath en hipstermetal. Met een kleine knipoog richting de witchhouse-hype van afgelopen jaar brengt KindaMuzik de heks weer terug waar zij hoort, namelijk bij de metal; dit zijn dé 7 witchmetalbands van het moment:
The Devil's Blood
Nederland heeft natuurlijk een geduchte reputatie als het om female fronted metal gaat, en ook binnen het witchmetal subgenre heeft het met The Devil's Blood een absolute topper in huis. Het Brabantse zestal mag zelfs zonder overdrijven de katalysator van de hele occulte rockhype van de afgelopen jaren worden genoemd. Vanaf 2007 maakt The Devil's Blood in no time internationaal naam, niet in de laatste plaats door de intense, ritualistische liveshows. Vooral de hypnotiserende drive van de drie in slagorde opgestelde gitaristen is onontkoombaar, waarbij Roky Erickson en Thin Lizzy als voornaamste invloeden gelden. Middelpunt blijft echter hoe dan ook zangeres Farida, die met haar in bloed gedrenkte avondjurk, bezeten blik en zoutpilaarmotoriek Sissy Spaceks Carrie doet herleven op het podium. Met die referentie houdt de band op doortrapte wijze een spiegeltje voor aan de tot cliché verworden prom dress girly metal: Sneeuwwitje wordt Medusa. En passant wordt de lijn van de vaderlandse traditie nog even wat verder teruggevoerd dan Anneke en Sharon, naar de oergodinnen van de nederrock Mariska Veres (Shocking Blue) en Jerney Kaagman (Earth & Fire). The Devil's Bloods verrassend toegankelijke debuutalbum The Time of No Time Evermore uit 2009 is dan ook een ware groeibriljant die is voorbestemd om te worden bijgezet in het pantheon der nederpopklassiekers.
Beluister The Devil's Blood - The Time Of No Time Evermore op Spotify.
Black Mountain
Het gaat misschien wat ver om de Canadese vintagerockers Black Mountain female fronted te noemen. Nog afgezien van het feit dat bandleider Stephen McBean de helft van de vocalen voor zijn rekening neemt, is 'frontvrouw' Amber Webber (tevens Lightning Dust) eerder het trillende folkrietje in de Sabbathiaanse gitaarstorm, die bovendien het met-een-lullig-tamboerijntje-verloren-op-het-podium-staan welhaast tot kunst heeft verheven. Gelukkig bezit Webber wel exceptionele vocale kwaliteiten, met name een extreme vibrato, die enerzijds teruggrijpt op jaren zestig folkdiva's Joan Baez en Sandy Denny, maar ook de gothic 'heksfactor' heeft van Siouxsie Sioux en Lisa Gerrard. Verder citeert Black Mountain niet alleen rijkelijk Zep en Sabbath, maar kan ook jammen als Santana, acidfolken als de oude Pink Floyd én - vooral met dank aan Hammondspeler Jeremy Schmidt - funken als The Meters. Het derde album
Wilderness Heart sierde vorig jaar menig eindlijstje en na de indrukwekkende openluchtshow op Incubate (een heksje programmeer je als het even kan natuurlijk in het bos), ruimt ook Roadburn dit jaar een speciale plek in voor Black Mountain, als afsluitende headliner op een voor het eerst volwaardige vierde festivaldag.
Beluister Black Mountain - Wilderness Heart op Spotify.
Blood Ceremony
Jethro Tull is al jaren een running gag onder metalliefhebbers, vanwege het feit dat de Britse progrockband in 1989 de allereerste Grammy voor een metalalbum voor de neus van Metallica wist weg te kapen. De in de slipstream van landgenoten Black Mountain opgekomen retrofreaks Blood Ceremony zijn echter hard op weg om the Tull bij headbangers in ere te herstellen. Op het zojuist verschenen tweede album Living With the Ancients wordt niet alleen nadrukkelijk gerefereerd aan Ian Andersons fluitspel, maar prijsnummers als 'The Great God Pan', 'My Demon Brother' en 'Oliver Haddo' (een pseudoniem van de beruchte occultist Aleister Crowley) roepen ook de sexy stonerboogie van klassieke Tull-tracks als 'Cross-eyed Mary' en 'Hymn 43' in herinnering. In vergelijking met het titelloze debuut uit 2008 gaat het kwartet uit Toronto schaamteloos voor de grote hooks, waarmee hippievaagheid resoluut buiten de deur wordt gehouden. Verder is Blood Ceremony zo ongeveer de 'witchmetalste' band van allemaal: op en top occult jaren zeventig à la usual suspects Black Sabbath, Pentagram en Black Widow, met witchy woman Alia O'Brien die, als ze niet aan het dwarsfluiten is, vanachter haar orgel met cape en al de grote god Pan bewierookt. Op Roadburn mag ze bewijzen dat Ian Anderson toch gelijk had met zijn reactie op het Grammy debacle: "de fluit een heavy metal instrument." In het land van Focus en Thijs van Leer kan ze eigenlijk alleen maar bijval verwachten.
Beluister Blood Ceremony - Blood Ceremony op Spotify.
Sabbath Assembly
Zangeres Jex Thoth maakte met haar gelijknamige spacedoomband al indruk op de vorige editie van Roadburn. Ook dit jaar is ze weer present, met haar nieuwe project Sabbath Assembly. Samen met Dave Nuss (No-Neck Blues Band) herinterpreteert Thoth de hymnes van de matriarchale (!) semi-christelijke sekte The Process Church of the Final Judgement van rond 1970 in contemporaine psychpoprockstijl, ergens halverwege Woodstock en Altamont. Dat laatste sluit perfect aan bij het centrale geloofsprincipe van de aan Scientology gelieerde Process Church, namelijk dat de vereniging van Christus en Satan de oplossing vormt voor alle innerlijke en wereldlijke problemen; vandaar ook de albumtitel Restored to One. Je hoopt op Roadburn bijna op een forumdiscussie met de archetypische fire and brimstone dualist Dave Eugene Edwards (Wovenhand). Sabbath Assembly is muzikaal beduidend lichtvoetiger dan de band Jex Thoth: van metal is geen sprake en zelfs van stevige rock maar mondjesmate. Thoth en Nuss zoeken het veelal in Doors-achtige psychpopjams en in het extatische 'Glory Hallelujah' zelfs in regelrechte happy clappy acidgospel. Daarmee komt Sabbath Assembly af en toe gevaarlijk dicht in de buurt van verkleedpartijen als Jesus Christ Superstar, Hair of The Polyphonic Spree, en eigenlijk kan dit curieuze project ook pas aan de hand van de podiumpresentatie echt op waarde worden geschat. De voortekenen zijn wat dat betreft goed, want Thoth verzekert dat Sabbath Assembly, in tegenstelling tot een hulpsinterklazenorkestje als Ghost, gewoon als rockband zal aantreden, en niet als kerkgenootschap.
Beluister Sabbath Assembly op MySpace.
Royal Thunder
Royal Thunder is een vreemde eend in de bijt van het sinds jaar en dag in extreme death metal toonaangevende Relapse label, dat blijkbaar toch ook de verleiding niet kan weerstaan om een graantje mee te pikken van de occulte damesrockhype. Het trio uit Atlanta rond zangeres/bassiste Mlny Parsonz produceerde in 2009 in eigen beheer een titelloze EP, die eind vorig jaar door Relapse werd heruitgebracht en waarop naast de 'indiemetal' van Black Mountain ook de doomtwang van Danzig zijn sporen duidelijk heeft nagelaten. Her en der blijft het songmateriaal op Royal Thunder nog hangen in obligate stoner, maar in liedjes als 'Low' en 'Grave Dance' wordt die knap afgewisseld met jaren negentig alt.rock, waarbij Parsonz gebruik maakt van zowel de spookachtige (meer)stemmigheid van Throwing Muses als rauwe riot grrrl vocalen. De band lijkt op deze - dus al twee jaar geleden opgenomen - eersteling nog wat beperkingen te hebben qua instrumentbeheersing en is dan ook zeker geen powertrio , maar 'understatement' blijkt ook in het geval van Royal Thunder soms een tactiek die des te meer tot de verbeelding spreekt. Op basis van de debuut EP blijft het dus nog enigszins gissen naar de ware potentie van het drietal, en dan met name van Mlny Parsonz, maar zoals de titel van het eerste nummer, in een variatie op het bekende gezegde, al aangeeft bestaat er een gerede kans dat we hier te maken hebben met een sleeping witch.
Beluister Royal Thunder - Royal Thunder op Spotify.
Huntress
Waar bands als The Devil's Blood, Sabbath Assembly en Royal Thunder dus bewust - en met succes - kiezen voor een zeker understatement en de versterkers niet voortdurend op 11 hebben, is Huntress in meerdere opzichten een weldadig gevalletje all guns blazing. Meer 'Los Angeles' kan bijna niet: een excellent stel hotshot shredders (voorheen actief onder de naam Professor) met een pornoblond voormalig Playboymodel als zangeres, een combinatie die het best te omschrijven valt als Mercyful Fate met Sunset Strip hooks & looks. Gevraagd naar haar grote voorbeelden noemt zangeres Jill 'Tuesdae' Janus dan ook geen dames, maar Glenn Danzig en dus vooral King Diamond, die op zijn beurt zijn bewondering voor Covens Jinx Dawson nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Daarmee maakt Huntress feitelijk de cirkel rond; dat Grace Slicks Sirene-op-een-bergtop en de jaren tachtigmetal scheepstoeterfalsetto grote overeenkomsten vertonen bleek al eerder uit Sanctuary's roemruchte cover van 'White Rabbit'. Huntress, dat momenteel de laatste hand legt aan haar langspeeldebuut, is kortom Nü Wave of 'British' Heavy Witchmetal-met-ballen, zoals te horen valt op de korte maar bijzonder opwindende demo EP Off With Her Head. Schier onmogelijk om hierbij de invisible oranges in je zak te houden: Huntress kills!
Beluister Huntress - Off With Her Head op Bandcamp (gratis download).
Wooden Stake
De nieuwste ster aan het witchmetalfront is meteen ook de zwaarste kost. Het New Yorks/Texaanse duo Wooden Stake bestaat uit drummer/gitarist Elektrokutioner en bassiste Vanessa Nocera, die tevens "all singing, demonic growling and banshee shrieks" voor haar rekening neemt. De dame en heer hebben een hele waslijst aan extreme metalbands achter hun naam staan, waaronder Scaremaker, Loathsome en het vorig jaar onder kenners nog zo bewierookte Encoffination. Ook de gruizige kerkerdoomdeath van Wooden Stake - de bandnaam is gekozen als eerbetoon aan de klassieke Hammer horrorfilms uit de jaren zestig - is niet voor tere zieltjes. Nocera noemt onder meer Bauhaus' Peter Murphy, Siouxsie Sioux en Kate Bush als inspiratiebronnen, maar kan daarnaast dus ook prima met grunts uit de voeten. Ondanks dat de band pas zeer kort actief is, hebben sinds september vorig jaar niet minder dan vijf EP's, splits en 7-inches het licht gezien. Het debuutalbum Dungeon Prayers & Tombyard Serenades is zo vers van de pers dat zelfs wij 'm nog niet hebben gehoord (behoudens de MySpace teaser 'Skullcoven'), maar de hoes is in ieder geval al om van te watertanden: hoe 'witchmetal' wil je het hebben?
Beluister Wooden Stake op MySpace.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/roadburn/witchmetal/21346/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: