http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
10 Tips voor Roadburn 2011
Met zijn vier dagen duurt Roadburn langer dan bijvoorbeeld Lowlands. Dat betekent: nog meer keuzestress. KindaMuzik helpt de festivalganger graag van zijn option paralysis af met een aantal tips.
Tekst: Ruud van Esch, Jeroen Gelissen, Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar
Publicatiedatum: 10 april 2011
Ludicra
Na Nachtmystium op de vorige editie krijgt Roadburn dit jaar opnieuw bezoek uit de eredivisie van de nog steeds zeer levendige Amerikaanse blackmetalscene. Naast new kids on the block Liturgy komt ook het al langer meedraaiende, maar nog nooit eerder in Europa neergestreken Ludicra naar Tilburg. Het vijftal uit San Francisco brak een jaar geleden eindelijk door met het vierde album The Tenant en speelt een intense, epische en tegelijk spontane vorm van black/doom metal, die vooral fans van Wolves in the Throne Room en Krallice zal aanspreken. Bijzonder is daarbij zeker ook de aanwezigheid van liefst twee dames, zangeres Laurie Sue Shanaman en gitariste/zangeres Christy Cather. Maar dé grote troef van Ludicra is de eigenzinnige riffmeester John Cobbett (tevens Hammers of Misfortune, voorheen ook The Lord Weird Slough Feg), wiens verschijning op een Nederlands podium bij voorbaat al voor een versnelde hartslag zorgt bij de beter ingevoerde liefhebbers van klassiek metalgitaartoverwerk. (TG)
Coffins
Een van de verborgen parels in het programma speelt tussen de grote namen op de zondagse Afterburner. Coffins is het driekoppige bewijs dat Japan de zaken altijd bonter weet te maken dan de rest van de wereld. En niet alleen op het gebied van hysterische tv-programma's, smeltende kernreactoren of elektronische huisdieren. Obituary en Bolt Thrower zien zich gedegradeerd tot speedmetalbands in vergelijking met Coffins' tergend trage combinatie van doom en death metal. Met Burried Death laat Coffins in 2008 zien hoe het, tot aan de knieën in het drijfzand voortploeterend, grossiert in beklijvende riffs en zompige grooves. (RvE)
Trap Them
Trap Them heeft inmiddels al een gedegen reputatie opgebouwd in de undergroundscene. Een positie die nog eens versterkt wordt door hun recent verschenen handwerk Darker Handcraft. Eerder al ging de band al op pad met Napalm Death en Extreme Noise Terror en nu strijkt de band, tijdens hun Europese tour met Rotten Sound, neer in Tilburg voor het Roadburn festival. De hardcore-based punk, voortgejaagd door d-beat/grindcoredrumwerk, zal voor de broodnodige tempovariatie zorgen tussen het hoofdzakelijk trage, in schemerige regionen opererende programma-aanbod. Denk daarbij aan oudgedienden als Black Flag en Discharge, aan wie Trap Them zijn rauwe gedrevenheid ontleent. Maar ook aan recentere acts als Nails of Black Breath, die net als Trap Them gebruikmaken van de productionele capaciteiten van Kurt Ballou (Converge) om hun smerige toonkunsten te voorzien van een passend maatpak. Waar Trap Them verschijnt heerst chaos en terreur. (JG)
Dragontears
Hij straalt het niet bepaald uit, maar hij komt zo ongeveer elk jaar, dus blijkbaar vermaakt hij zich: Lorenzo Woodrose. De grootste chagrijn van Kopenhagen en omstreken staat altijd garant voor een flink aantal scheldpartijen op het publiek en hun voorliefde voor die verfoeide metal. Maar belangrijker is toch dat hij altijd garant staat voor een fantastische set. Soms garagerockend met Baby Woodrose, maar deze keer gaat hij samen met zijn wisselende, maar altijd ijzersterke begeleidingsband helemaal los in psychedelische spacerockjams met Dragontears. Tot tweemaal toe zelfs op deze editie, dus wie wil kan zich dubbel verbazen over hoe zoveel schijnbare negativiteit tot zulke goede muziek kan leiden. En mocht je de huid volgescholden krijgen, wees gerust: eigenlijk is Woodrose een hele lieve man, die in Deense Sesamstraat duetten speelt met Elmo. (MtH)
Scorn
De meeste ogen zijn ongetwijfeld gericht op Justin Broadrick en zijn herrezen Godflesh, maar ook zijn oude Napalm Death-maatje Mick Harris staat dit jaar op Roadburn. Na zijn vertrek bij die band begin jaren negentig gaat drummer Harris in de relatieve luwte verder met het opzoeken van muzikale grenzen. Zo speelt hij in John Zorns artgrindband Painkiller, maar hij is vooral actief met zijn eigen project Scorn, waarmee hij (net als Broadrick) zijn focus steeds meer verlegt naar electronica. Speelde Harris in de jaren tachtig dus al een sleutelrol bij het ontstaan van grindcore, zijn pionierswerk met Scorn (horrordub met subsonische bassen, in een notendop) wordt nu ook beschouwd als een vroege voorloper van dubstep. Geen wonder dat gastcuratoren sunn 0))) deze muzikale vernieuwer pur sang vroegen om na hen de tweede festivaldag af te sluiten, wat een garantie lijkt voor een weergaloos wedstrijdje how low can you go. (TG)
Rwake
Hoewel southern sludgeband Rwake al sinds halverwege jaren negentig bestaat, zijn Europese tours op z'n zachtst gezegd schaars. De weerbarstige sound van het zestal overdondert door een bezeten mix van inktzwarte riffs, rituele gromvocalen (m/v) en sidderende gitaarlijnen, doordrenkt in de bagger van de bodem van de Mississippi. Een representatiever visitekaartje van thuisstaat Arkansas is er niet. (RvE)
Soilent Green
Soilent Green komt evenals Eyehategod, Crowbar en Down uit New Orleans, Louisiana en is net als deze bands ontstaan aan het eind van de jaren tachtig. Terwijl Crowbar en Down een groot publiek wisten te bereiken, bleef Soilent Green in de luwte van dit succes. Niet in het minst omdat hun debuut, Pussysoul, pas in 1995 het levenslicht zag en de populariteit rond de Louisiana sludgecore toen al tanende was, maar vooral omdat de carrière van Soilent Green als uiterst turbulent omschreven kan worden. Zo werd bassist Scott Williams vermoord door diens huisgenoot in een zogenaamde
murder-suicide case en kwam voormalig frontman Glenn Rambo om tijdens de orkaan Katrina in 2005. Toch weerhield al deze ellende Soilent Green er niet van op gezette tijden met een nieuwe plaat op de proppen te komen. De zwaar op blues gestoelde sludgecore vormt daarbij weliswaar de basis, maar Soilent Green voegt daar op een eigenzinnige wijze nog grindcore en punk aan toe en etaleert dit op een technisch zeer hoog speelniveau. Zeker geen hapklare, vierkwartsmaat hoempapa dus. (JG)
Imaad Wasif
Het cv van Imaad Wasif is niet helemaal des Roadburns: hij speelde in de band van Lou Barlow en in de Yeah Yeah Yeahs. In die laatste hoedanigheid werkte hij onlangs nog mee aan de soundtrack van Where the Wild Things Are. Toch is Wasif prima op zijn plaats. De folkrock met psychedelische invloeden die hij als solo-artiest maakt kent raakvlakken met eerdere festivalfavorieten als Six Organs of Admittance. Prima act dus voor wie even een rustpuntje wil inlassen op de zaterdag tussen het geweld van acts als Liturgy en Rwake. (MtH)
Count Raven
Count Raven is een Zweedse traditionele doommetalband, die in de slipstream van landgenoten Candlemass (ook te zien op Roadburn) vanaf begin jaren negentig gestaag bouwt aan een cultstatus. Daarbij dienen Saint Vitus, The Obsessed en uiteraard Black Sabbath als de vertrouwde voorbeelden. Zanger/gitarist Dan 'Fodde' Fondelius is de onbetwiste blikvanger met zijn ijzersterke riffs en vooral zijn werkelijk als twee druppels water op dat van Ozzy gelijkende, emotionele zangstijl. Na een 'sabbatical' van vijf jaar pakt Count Raven in 2003 de draad weer op, al laat de definitieve comeback van Fondelius (met een volledig nieuwe ritmesectie) tot 2009 op zich wachten. Het was het dubbel en dwars waard: het wonderschone Mammons War doet in geen enkel opzicht onder voor het vroege werk waarmee Count Raven zijn naam vestigde, al moet je wel bestand zijn tegen een dun plakje Eurocheese inzake het toetsenwerk. Hoe dan ook, trad doom om tussen het headbangen door stiekem een traantje bij weg te pinken. (TG)
Winter
De loodzware riffs, tergend langzame ritmes en logge grunts van Winter uit New York stonden aan het begin van de jaren negentig haaks op de ontwikkeling naar steeds meer technisch machtsvertoon die de metalmuziek in de rest van Verenigde Staten doormaakte. Met het legendarische debuut Into Darkness stond de band mede aan de wieg van een nieuwe (death)metal variant: doomdeath. Parallel hieraan liep ook de opkomst van het genre in Engeland met bands als My Dying Bride, Paradise Lost en Anathema. Waar deze acts kozen voor het toevoegen van violen, keyboards of hoge, klassieke vrouwenzang, daar onderscheidde Winter zich door rauwe basaliteit en vooral door nóg tragere tempo’s. Na het legendarische debuut volgde nog één EP - Eternal Frost - waarna de band een stille dood stierf. Sindsdien ontstond er een cultstatus rondom het trio. Roadburn heeft met het Europese debuut van de reünie van deze legendarische formatie dan ook opnieuw een primeur in huis. (JG)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/roadburn/wat-te-zien-op-roadburn/21445/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: