http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De tien doden van 2010
Het jaar 2010 kende niet alleen hoogtepunten. Van sommigen zag je het aankomen, van anderen was het totaal onverwachts. KindaMuzik herdenkt tien artiesten die 2011 niet meer zullen meemaken.
Tekst: Redactie KindaMuzik
Publicatiedatum: 10 december 2010
Mark Linkous (1962 - 2010)
Linkous [foto boven] is eigenzinnig, op persoonlijk en op muzikaal gebied. In 1995 debuteert hij onder de naam Sparklehorse, met het lyrisch ontvangen Vivadixiesubmarinetransmissionplot. Het is een even wonderlijke als mooie mengelmoes van fragiele singer-songwriterliedjes en noisy punk, die muzikale alleskunner Linkous grotendeels zelf inspeelt. De Amerikaan is niet bestand gebleken tegen de depressies en de zware migraineaanvallen waar hij regelmatig last van had. "Er is een hemel voor je en er is een ster voor je", citeert zijn familie in het overlijdensbericht uit het door Linkous gecoverde 'Hey Joe' van Daniel Johnston. Bij die woorden uit een van de mooiste troostliedjes ooit kun je je alleen maar aansluiten.
Lees hier het artikel over Mark Linkous door Bart Breman.
Alex Chilton (1950 - 2010)
Alex Chilton [foto rechts] uit Memphis, Tennessee zal altijd een cultfiguur blijven, hoewel hij wellicht de grootste songschrijver is van het tijdperk na de Beatles en de Beach Boys. "Children by the million wait for Alex Chilton", zingen The Replacements. Zij zijn met The Posies, REM en Teenage Fanclub de belangrijkste navolgers van Chilton en zijn legendarische gitaarband Big Star. Op zestienjarige leeftijd is Chilton een superster in The Box Tops, bekend van de eeuwige arbeidsvitamine 'The Letter'. Na deze formulepop ambieert Chilton grote vrijheid en vindt hij zijn McCartney in het jonge, getroebleerde genie Chris Bell. De drie platen van Big Star blijven jarenlang obscuur omdat zakelijk alles misgaat met de groep, maar artistiek gezien staan ze alle drie tot op de dag van vandaag als een huis. Big Star wordt de volgende frustratie in de loopbaan van de weinig communicatieve Chilton. Hij gaat produceren (o.a. The Cramps) en maakt wisselvallige soloplaten. Totdat The Posies hem overhalen opnieuw als Big Star op tournee te gaan. Voor velen een geweldige kans om Chilton en ultieme popliedjes als 'September Gurls' in het echt te ervaren. Chilton overlijdt 59 jaar oud in zijn laatste woonplaats New Orleans aan een hartaanval. (Ronald Besemer)
Bobby Charles (1938 - 2010)
Goede kans dat je iets in de kast hebt staan van Bobby Charles zonder dat je het weet. Vetiver vertolkt op hun coverplaat Thing of the Past uit 2008 het nummer 'I Must Be in a Good Place Now' van de betreurde singer-songwriter uit Louisiana. De originele versie staat op het klassieke album Bobby Charles. In 1972 leent Charles voor die plaat muzikanten van The Band, waaronder Rick Danko. Charles is niet onbelangrijk geweest voor de moerasrock uit het zuiden van de VS. Hij is de man achter 'See You Later, Alligator' en '(I Don't Know Why) But I Do', dat ook voor de soundtrack van Forrest Gump is gebruikt. Charles had altijd dat de pech dat zijn songs alleen hits werden als anderen ze zingen. Ook zijn bijdrage aan The Last Waltz, het afscheidsconcert van The Band, is destijds door Martin Scorsese genadeloos uit de film geknipt. Op 14 januari 2010 sterft Charles een eenzame dood voor de deur van zijn huis in zijn geboorteplaats Abbeville, enkele weken voor dat hij zijn nieuwe cd Timeless uit zou brengen en een wellicht een comeback zou maken. (Maurice Dielemans)
Solomon Burke (1940 - 2010)
Solomon Burke [Foto boven]wordt geboren op 21 maart 1940 in de Amerikaanse stad Philadelphia. Als predikant in die stad neemt hij in de jaren vijftig al gospel- en rhythm & bluesnummers op. Later mengt Burke zijn soul onder meer met country en rock. Als de Rolling Stones in de jaren zestig twee liedjes van hem opnemen ('Cry to Me' en 'Everybody Needs Somebody to Love') wordt de King of Rock & Soul ook in de rock een bekende naam, maar groot succes onder het poppubliek blijft uit. Burke blijft trouw aan zijn roots en maakt in 2002 een daverende comeback met Don't Give Up on Me, waarop Burke liedjes zingt van onder meer Elvis Costello, Tom Waits, Brian Wilson en Bob Dylan. Solomon Burke overlijdt op 10 oktober 2010 tijdens de vlucht van Los Angeles naar Amsterdam, waar hij op zou treden met De Dijk. Het concert had de aftrap moeten worden voor de cd Hold on Tight, waarop Solomon Burke in het Engels vertaalde liedjes van De Dijk zingt, maar het wordt zijn afscheid. (Emil Peeters)
Guru (1961 - 2010)
In de 48 jaar die Guru over de aarde zwerft, heeft hij zich niet onbetuigd gelaten. Samen met zijn toenmalige maat DJ Premier vormt hij Gang Starr, een groep die een belangrijke rol speelt in de gouden eeuw van de hiphop (de jaren negentig). In 1989 brengen ze No More Mr. Nice Guy uit. Deze plaat wordt geen onverdeeld succes, maar de toon is gezet. Aan de hand van vrolijke en warme beats van DJ Premier geeft Keith Elam een beeld van zijn belevingswereld en laat hij meteen zijn maatschappelijke betrokkenheid blijken. Later gaat er wat van de vlotheid verloren, maar de muziek blijft frivool en fijn in het gehoor liggen, ondanks de dikwijls serieuze onderwerpen.
Lees hier het artikel over Guru door Tom Boeije.
Peter Christopherson (1955 - 2010)
Hoewel Peter 'Sleazy' Christopherson [foto links] maar 55 jaar oud werd, kon hij op een artistiek goed gevuld leven terugkijken. Hij was gedurende dertig jaar misschien niet de meest zichtbare, maar niettemin een van de meest invloedrijke elektronische muzikanten. Eerst stichtend lid van de band die industri�le muziek zowat heeft uitgevonden, het legendarische Throbbing Gristle. Toen die ermee ophielden ging hij mee met Genesis P-Orridge naar Psychic TV. Daar kwam hij Geoff Rushton, aka John Balance, tegen. Met hem richtte hij Coil op, een van de meest aanwezige groepen uit de Engelse ondergrond. Samen maakten ze ontelbare platen, totdat Balance in 2004 overleed. Lang daarvoor was hij ook lid van één van de meest toonaangevende designbureau's van de jaren zeventig en tachtig, Hipgnosis. Daar was hij onder andere verantwoordelijk voor het design van de iconische hoezen van Pink Floyds Wish You Were Here en Animals en zette hij de solocarriëre van Peter Gabriel mee in gang door het revolutionaire ontwerp van diens drie eerste platen. Daarnaast was hij video- en reclameregisseur. Zo maakte hij videoclips voor K's Choice, Rage Against The Machine, Therapy en Yes (de beroemde clip van 'Owner of a Lonely Heart' is van zijn hand). De laatste jaren woonde hij in Thailand en hield zich daar onledig met zijn Threshold Houseboys' Choir. Hij vervoegde ook de reünie van Throbbing Gristle, die enkele weken geleden door Genesis P-Orridge opnieuw ongedaan gemaakt werd. Voor Christopherson maakte het niet veel meer uit. Hij overleed enkele dagen erna aan een hartstilstand in zijn eigen bed, een dood die velen hem zullen benijden. (Vincent Romain)
Ari Up (1962 - 2010)
Als Ariane Forster in 1976 een punkbandje opricht met enkele vriendinnen, is ze amper veertien jaar oud. The Slits blijken een belangrijke invloed voor alle uitgesproken vrouwelijke bands die hen volgen; omdat ze alles zelf doen en hun eigen geluid uitvinden, waarbij ze moeten opboksen tegen het machismo dat ook binnen het punkwereldje heerst. Ari Up draagt haar ondergoed boven haar kleding; haar podiumact is speels, verbaal agressief én seksueel uitdagend. Voor de albumhoes van Cut (1979) poseren The Slits quasi naakt, ingesmeerd met modder, om datzelfde strijdbare vrouw-zijn te illustreren. Ari en haar Slits worden gebeten door de reggae-vibe, omdat die ritmes volgens haar dichter bij de vrouwelijke aard liggen. Ze ontwikkelen een unieke sound, die eerst nog redelijk poppy is, maar op Return of the Giant Slits (1981) een organisch en primitief klinkend hoogtepunt bereikt. Ari Ups teksten zijn spiritueel en vindingrijk, haar zangstijl is volkomen uniek. De muziekbusiness begrijpt hen echter niet, en - na een korte omweg via de New Age Steppers - gaat de bedreadlockte Ari voor lange tijd in de jungle van Belize wonen. Daarna trekt ze naar Jamaica - het plaatselijke patois had ze zich al eerder eigen gemaakt - en wordt ze dancehall-DJ Medusa. In 2001 begint ze langzaamaan haar Slits-verleden terug op te graven, wat in 2009 tot een reünieplaat leidt. Dan wordt er echter kanker bij haar ontdekt en op 20 oktober overlijdt de onnavolgbare Ari Up. (Sid Meuris)
Dio (1942 - 2010)
Met drie bands en solo succesvol; de uitvinder van het iconische duivelshandje. Dik in de zestig en nog steeds over de hele wereld te aanschouwen. De beste metalzanger ooit. Ronnie James Dio [foto rechts] is niets minder dan een held. Geboren als Ronald James Padavona begint zijn carri�re eind jaren vijftig als blazer en bassist in een schoolband, uiteindelijk omgedoopt tot Ronnie Dio and The Prophets als hij het tot zanger schopt. Zijn volgende band Elf blijft niet onopgemerkt. Deep Purples Ritchie Blackmore rekruteert hem voor Rainbow, waarmee hij zijn eerste klassiekers opneemt (Rising, Long Live Rock 'n' Roll). De volgende daad van formaat is toetreden tot Black Sabbath, die hij na het vertrek van Ozzy uit het slop haalt middels Heaven and Hell en Mob Rules. Als ook dat avontuur strandt op creatieve meningsverschillen, gaat hij onder eigen naam verder. Dio is een klassieke heavy metalband in alle opzichten. De mijlpaal Holy Diver staat vol met Dio's kenmerkende, opera-achtige uithalen en teksten over ridders, vuur en draken. De laatste periode van zijn leven staat in het teken van Black Sabbath reünie Heaven & Hell, dat een imposante wereldtour en een solide album aflevert. Dio's krachtige uithalen overstijgen elke vorm van kitsch. Hoewel hij met de jaren aan bereik moet inleveren blijft hij spelen in de eredivisie. Een leven lang laat hij geen hardrocker onberoerd. Op 16 mei 2010 overlijdt Ronnie James Dio aan maagkanker. Zijn dood mag met recht een verlies genoemd worden. (Ruud van Esch)
Gregory Isaacs (1951 - 2010)
De meest uitgelezen reggae-stem moet eigenlijk wel van Gregory Isaacs zijn. Minder succesvol dan Bob Marley, maar hij behoorde samen met Dennis Brown tot de grote drie reggae-zangers. Hij brak in 1982 door met het nummer 'Night Nurse' en zijn roem bracht veel leed mee. Isaacs was binnen no time verslaafd aan de cocaïne, had een wapen op zak voor 'zelfbescherming' en werd tientallen keren opgepakt voor onder andere deze twee overtredingen. In 1988 had hij weer een wereldhit met 'Rumours' en deze werd opgevolgd door een handjevol succesvolle singles. Zo bleef Isaacs succes hebben, maar de cocaïne werd al snel vervangen door crack. De verslaving had zo'n impact dat hij al zijn tanden verloor en moeite kreeg met zingen: hij had een ander stemgeluid gekregen. De drugs waren bij Isaacs' overlijden niet de oorzaak. Longkanker bleek veel dodelijker te zijn. (Daniël Verlaan)
Jay Reatard (1980 - 2010)
Het leven van Jay Reatard [foto boven] is één grote achtbaan. En toch: de man is vooral compleet gek van muziek en op zijn eigen manier een workaholic. Al vanaf zijn zestiende houdt hij zich bezig met de productie van andermans werk. Zo is hij korte tijd huisproducer van indielabel In the Red waar hij met iedereen behalve Jon Spencer samenwerkt. Dat zit hem dwars, zo bekent hij in 2007 aan KindaMuzik: "Ik denk niet dat ik aan zijn opnames mag komen. Toen ik een keer in zijn voorprogramma stond, was ik zo nerveus dat ik zijn hele fles whisky achterover heb gegooid. Vervolgens viel ik voorover over de tafel waaraan ze zaten te eten." Die achtbaan is hem uiteindelijk fataal geworden: op dinsdag 12 januari werd hij dood in zijn bed aangetroffen.
Lees hier het artikel over Jay Reatard door Christiaan de Wit.
Lees ook: Captain Beefheart zeven keer herinnerd
Luister ook: de R.I.P. 2010-playlist van Atze de Vrieze op Spotify.
Foto van Solomon Burke door Jelmer de Haas.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/dossier-2010/de-tien-doden-van-2010/21012/
Meer Dossier 2010 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dossier-2010
Deel dit artikel: