http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The final countdown: dit nooit meer in 2012
Natuurlijk, we hebben veel goede muziek gehoord dit jaar, maar er valt altijd wel wat te zeuren. En dat doen we dan ook graag. We zetten vijf (muzikale) missers op een rijtje, die we in 2012 nooit meer terug willen zien of horen. NOOIT! Als dat lukt, kan het niet anders of 2012 wordt écht een topjaar.
Tekst: Peter Boerman, Guido de Greef, Edwin Toonen en Daniël Verlaan
Publicatiedatum: 18 december 2011
Nooit meer: Twitteren tijdens concerten
Veel recensenten twitteren tijdens concerten. Ik ook. En in je eentje valt het nog te begrijpen, want je zoekt sociaal contact én als journalist wil je een verhaal vertellen. Toch zie je steeds vaker 'betalende bezoekers' twitteren tijdens concerten. Net op de momenten dat er iets moois te horen is, geven ze alleen aandacht aan hun smartphones. Uit de groep straalt een beetje licht omhoog. Ze tweeten gedreven, één voor één geven ze door aan de wereld hoe ze het concert vinden. Of nog erger: ze tweeten naar elkaar of gaan elkaar retweeten. Een dikke vijf minuten blijven ze naar het scherm kijken. Want ja, als je toch bezig bent, check je ook even je timeline. Dit doen ze nog eens vier keer tijdens een concert, en zo missen ze vijfentwintig minuten van het optreden. Na afloop tweeten ze de conclusie: het concert was natuurlijk helemaal fántastisch. (DV)
Volg wel @KindaMuzik, ons 100% concertloze twitter-account!
Nooit meer: band x speelt integraal plaat y
Helmet speelt Meantime integraal, Bettie Serveert Palomine, Queens of the Stone Age hun debuutplaat, Slayer Reign in Blood en Primal Scream Screamadelica. Deze bands vonden het in 2011 nodig om hun beste plaat integraal live te spelen. Waarom? Het is mij een raadsel. Ik stoor me er in ieder geval aan. Ten eerste is een album nooit zo goed dat alle songs in precies dezelfde volgorde live gespeeld moeten worden, tenzij het een conceptalbum of rockopera betreft. Ten tweede riekt het al snel naar goedkoop scoren over de rug van trouwe fans. Natuurlijk is het gaaf om je helden een favoriete plaat te zien spelen, maar het zal nooit de ervaring van toen evenaren. Het hoogtepunt van het afgelopen jaar was Peter Frampton die doodleuk zijn liveplaat Frampton Comes Alive! naspeelde. Leuk, maar het exact live naspelen van een liveplaat gaat er bij mij niet in. Het levert een soort Droste-effect op. Laat dus maar zitten in 2012. (ET)
Nooit meer: folkies met baarden
Hét moment dat het ineens helemaal genoeg was, is nog niet zo heel lang geleden. Ergens ten tijde van Crossing Border, toen Dry The River ten tonele verscheen. Zo'n bandje met een hardcore verleden, jongens die vroeger allemaal op een gitaar stonden te raggen en nu ineens in de gaten hadden dat folk heel hip was. Dus hup, baard laten groeien, viool erbij, allemaal inhaken en o, wat is het allemaal stemmig en gevoelig. Yeah, right. Bah, wat een opportunisme. Het is niet alleen Dry The River natuurlijk, die moeten het lekker zelf weten, het is meer het idee: laten we wat folkachtigs doen, dan trekken we publiek. Dat elkaar achternalopen, dat kopieergedrag. Fleet Foxes, Bon Iver, Mumford & Sons, allemaal authentiek, allemaal prima. Maar zijn we er nu weer klaar mee? Kunnen we nu weer op zoek naar avontuur, in plaats van naar een knapperend kampvuur? (PB)
Lees ook: De beste huilebalkjes met baarden
Nooit meer: supergroepen
Het is een misverstand. Het idee dat een samenwerking van topmuzikanten van verschillende achtergronden wel iets bijzonder goeds op móet leveren. Maar tegenover elke Traveling Wilburys – toch de enige echt geslaagde supergroep uit de muziekgeschiedenis – staan tien Humble Pies of Tin Machines. 2011 gaat de geschiedenis in als het jaar waarin twee van de slechtste platen van het jaar op naam kwamen te staan van supergroepen. Over de samenwerking van Lou Reed en Metallica op Lulu is al veel geschreven en ook al tapt Mick Jagger op zijn speeltje SuperHeavy (zie foto) uit een heel ander vaatje, de gemaakte fouten zijn hetzelfde. Nee, verschillende muziekstijlen passen niet altijd goed bij elkaar. Het dodelijk saai neuzelen over metal-riffs, of het combineren van soul, rock, reggae en Indiase filmmuziek: had nu werkelijk niemand deze 'topmuzikanten' kunnen waarschuwen voor deze blamage? Het leedvermaak is groot, de muziek dramatisch en de schade aan de geloofwaardigheid van de betrokkenen onherstelbaar. (GdG)
Lees ook: Kruisbestuivingen die beter zijn dan Lulu
Nooit meer: serieus talent
Mogen we in 2012 afscheid nemen van radiobehang? Van nietszeggende bandjes met geen enkel onderscheidend vermogen en een volledig gladgeproduceerd hitje? Je hoort het de producer in de studio zeggen: 'dan word je liedje lekker veel op de radio gedraaid.' Met als gevolg een risicoloos, inwisselbaar liedje. Vooral de Serious Talent-bandjes bij 3FM zijn er goed in. Het zegt voldoende dat het enige échte talent met een internationale carrière dat die radiozender heeft voortgebracht juist een zangeres is met een geheel eigen stijl: Caro Emerald. Het zijn vast allemaal heel aardige jongens en meisjes, maar ben je nu echt de muziek ingegaan om te merken dat je liedje zo ingewisseld kan worden met het liedje van Melee? Of met het nummer van de Handsome Poets (zie foto)? Of met die van Rooney? Of die van Go Back To The Zoo? Of die van A Silent Express? Of die van The Fray? Of... et cetera? (GdG)
En, wat vind jij? We horen graag of we nog iets zijn vergeten.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/2011/the-final-countdown-dit-nooit-meer-in-2012/22376/
Meer Dossier 2011 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/2011
Deel dit artikel: