• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wilco | Wilco (The Album)

Wilco verliest pretenties.
CD, Nonesuch/Warner

Tekst: Jeroen Houben

Publicatiedatum: 01 juni 2009

Met een nieuw Wilcoalbum weet je nooit wat je in huis haalt. Frontman Jeff Tweedy beweert ijskoud dat elke nieuwe plaat "de beste tot dusver" is, en aan de niet-afnemende verheerlijking van Yankee Hotel Foxtrot heeft hij al lang geen boodschap meer. Waar de band aan het begin van deze eeuw nog als studioband te boek stond, profileert deze zich tegenwoordig liever als liveband. Een verschuiving die al evident was op Sky Blue Sky uit 2007.

Die plotse ommekeer van experimentele studio-extravaganza naar franjeloze gitaarrock was even slikken. Op de nieuwe plaat is het rantsoen op studio-effecten en overdubs alweer enigszins versoepeld, al zijn de jaren van het hevige experiment toch echt voorbij. Wilco wil nu gewoon liedjes maken. Het liefst niet te moeilijk en vooral niet te pretentieus. Vooral dat laatste wordt door de platenhoes duidelijk geïllustreerd. Maar was die combi van rauwe alt.country met een prentieus tintje niet juist wat Wilco zo interessant maakte?

Tot dusver toonde elke nieuwe Wilcoplaat een duidelijk onderscheid ten opzichte van zijn voorganger. Wilco (The Album) lijkt echter meer op een samenvatting van de laatste twee releases. Van slechte liedjes is dus niet per se sprake, al is de spanning er gauw vanaf. Hoogtepunt zijn 'Deeper Down' en 'One Wing', beide gelaagde en zorgvuldig opgebouwde popliedjes zoals je ze op A Ghost Is Born tegenkomt. 'You Never Know' begint redelijk rechttoe rechtaan maar mondt uit in een spiritueel aandoende hymne, gedragen door een George Harrison-achtige slidegitaar. Maar dan is het al snel op. 'Sonny Feeling' is een niemendalletje a la 'I'm a Wheel', 'Bull Black Nova' lijkt een magere kopie van 'Spiders (Kidsmoke)' en de rest van de liedjes lijken wel outtakes van Sky Blue Sky.

Wilco kan nog jaren teren op zijn ouevre maar lijkt creatief stil te staan. Denkelijk zit dat hem in het schrijfproces. Anders dan voorheen is Wilco een democratische band geworden. De nummers komen niet langer voort uit de slaapkamersessies van Tweedy maar worden grotendeels gezamelijk gesmeed in de studio. Het onfortuinlijke gevolg hiervan is dat een eenduidige visie steeds verder is te zoeken. Wat overblijft is ouwe-jongens-krentenbrood.

http://www.kindamuzik.net/recensie/wilco/wilco-the-album/18697/
Meer Wilco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilco