Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Whole Love is alweer de achtste van Wilco. En het is een erg boeiende plaat geworden. Eigenlijk zit alles erin verstopt wat van Wilco zo'n geweldige band maakt. Weinig acts zijn in staat om de Amerikaanse popgeschiedenis zo uiteen te rukken en de verschillende elementen in een postmoderne muziekcollage te verwerken.
Of het nu gaat om de Sonic Youthachtige riot-sfeer waarin het zeven minuten durende openingsnummer 'Art of Almost' ontaardt, of de dromerige elektrische gitaar à la 'One of These Nights' van The Eagles, die in 'Dawned on Me' opeens komt opduiken, Wilco neemt altijd een afslag die je als luisteraar niet verwacht. Het is eigenlijk een beetje wat je er zelf allemaal in wilt horen, maar vervelen doet het niet. Ook al dreigt het soms wel heel theoretisch gestuurde muziek te worden, Wilco weet het natuurlijk over te brengen.
De plaat is misschien veel minder een geheel dan de vorige twee albums, maar dat is heel prettig. Wilco liet ooit zijn americanaroots radicaal achter zich en zocht de vernieuwing op. De laatste jaren was de band echter een beetje in slaap gedommeld. De vernieuwingsdrang maakte plaats voor voorspelbaarheid. Zanger/gitarist Jeff Tweedy leek bovendien na zijn pijnstillerverslaving en de daaropvolgende afkickperiode een koorknaapje te zijn geworden dat bang is om fouten te maken. Van een Radiohead in Nashvilleshirts - luister naar Yankee Hotel Foxtrot of Summerteeth - veranderde de band in een formalistische sessieband met een slaperig jarenzeventiggeluid, luister bijvoorbeeld naar Sky Blue Sky.
Op The Whole Love toont Wilco weer lef en bedrijft Tweedy weer het soort verfrissende metapop waar je heel gelukkig van wordt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wilco/the-whole-love/22121/
Meer Wilco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilco
Deel dit artikel: