Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
PJ Harvey is haar stem kwijt. Waar je je vroeger afvroeg hoe zo’n machtig geluid uit zo’n magere vrouw kon komen, daar is het amechtige gepiep op White Chalk helaas meer in lijn met haar frêle gestalte. Het hele album zwabbert Harvey tamelijk onvast over de toppen van haar bereik, om in het afsluitende 'The Mountain' helemaal los te gaan. Daar ontsnapt haar een werkelijk trommelvliesverscheurend gegil. Lust speelde altijd al een grote rol in Harveys werk, maar tot nu toe had ze nog nooit de noodzaak gezien daarbij ook te klinken als een krolse kat.
Nu is het zo dat de discografie van Harvey met de nu al verouderd klinkende alt.rock van Stories from the City, Stories from the Sea en de herhalingsoefening Uh Huh Her al een tijdje een dalende lijn vertoonde. De hoop is dan altijd op een kentering, een terugkeer naar het niveau van meesterwerken als Rid of Me en To Bring You My Love. Maar helaas: White Chalk zet de neergang voort en maakt hem zelfs exponentieel.
Dat zit hem niet alleen in de verschrikkelijke manier van zingen, maar ook in de muzikale omlijsting daarvan. De PJ Harvey die met een paar noten van een gitaar een lied kon neerzetten dat klonk als een monoliet die pas zou gaan wankelen op de Dag des Oordeels is niet meer. Op White Chalk worden semi-ambient pianostukjes geserveerd die ergens in een grijs niemandsland hangen tussen gedateerd Kid A-epigonisme en het zoveelste hypergevoelige pianomeisje. Ze heeft zich zelfs het daarbij behorende uiterlijk aangemeten op de hoesfoto.
De vergelijking is dan ook een voor de hand liggende: op White Chalk presenteert PJ Harvey zich niet alleen als hoogromantische Brontë-adept, ze is ook hopeloos verdwaald geraakt in dichte mist op de creatieve hei.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pj-harvey/white-chalk/15991/
Meer PJ Harvey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pj-harvey
Deel dit artikel: