Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er zijn van die artiesten die hun bestaansrecht halen uit een permanente depressie en bijpassende grimmige producten. Mark Oliver "E" Everett van de band Eels is een schoolvoorbeeld hiervan. Hoewel: bij zijn laatste optreden in Nederland was hij opvallen goed geluimd. Het nieuwe album Tomorrow Morning lijkt in eerste instantie ook boordevol optimistische liedjes te staan. Schijn bedriegt echter. Na een paar keer goed beluisteren klinkt een subtiele cynische toon door die de nummers onder een dikke laag sarcasme bedekt. Het is duidelijk dat E nog altijd niet helemaal stabiel is.
Dat Tomorrow Morning een solide album is, staat zonder meer buiten kijf. Het is de afsluiter van de Lobo Hombre-trilogie, waar Eels de afgelopen jaren aan gewerkt heeft. Veel samenhang met de andere delen lijkt deze nieuwe plaat echter niet te hebben. Door de subtiliteit waarmee de liedjes gebracht worden is het sowieso lastig om Tomorrow Morning te plaatsen. Moet je het opzetten als je depressief bent en opgevrolijkt wil worden? Neem 'The Man'. Met een refrein als "All the birds singing I am the man / Well I do what I can" zou je zeggen dat je dag niet meer stuk kan. Maar die vlakke stem van Everett gecombineerd met de groeiende overdaad van zelfvertrouwen begint steeds meer naar pijnlijke zelfoverschatting te ruiken. Zo'n soort mindfuck is Tomorrow Morning.
Het is al met al een album dat niet makkelijk luistert, maar dat constant op de loer ligt om de luisteraar een emotionele oplawaai te geven. Aan die instabiliteit ontleent Eels dus zijn bestaansrecht. Wat de psychische toestand van Mark Oliver "E" Everett ook mag zijn, platen maken kan hij als geen ander. Verwacht alleen niet dat je die platen ook kan doorgronden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eels/tomorrow-morning/20611/
Meer Eels op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eels
Deel dit artikel: