• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eels: vrouwen komen op de tweede plaats

Op Eels' nieuwe album Blinking Lights and Other Revelations, staan drieëndertig liedjes druipend van melancholie, wanhoop en de kleine momenten van het opperste geluk. Zanger, componist en multi-instrumentalist Mark Oliver Everett, ook wel simpelweg E. genoemd, neemt de luisteraar mee in de donkere spelonken van zijn innerlijke leefwereld. Een maand geleden sprak ik met een opgewekte E. over zijn magnum opus, het leven en muziek.

Tekst: Jelle Schuilenburg

Publicatiedatum: 05 november 2005

Alles goed vandaag?
Ja, gaat wel. Best goed eigenlijk.

Hoe ziet een normale dag eruit wanneer je met Eels op tournee bent?
(met gespeelde nonchalance) Ik word wakker en probeer me de naam te herinneren van het meisje dat naast me ligt. Ik laat mijn tourmanager haar wat geld geven zodat ze een taxi naar huis kan nemen, tenminste als we nog in haar homeland zijn. Is dat niet zo, dan moeten we achterhalen waar we de voorgaande avond ook al weer speelden en hoe we het meisje weer de grens over krijgen. Als dat is opgelost is, de volgorde: douche, ontbijt, soundcheck, praten met de pers en ‘s avonds een concert. Daarna begint alles weer van vooraf aan.

Je hebt zeven à acht jaar aan Blinking Lights and Other Revelations gewerkt. Waarom zo lang?
Het was eerder gewoon nog niet goed genoeg. Daarom besloot ik maar er aan te blijven sleutelen zo lang als nodig was om het goed te krijgen en ondertussen aan wat andere dingen te werken.

Wat maakte dat het album vorig jaar wel ‘ineens‘ af was?
Nou, dat is moeilijk in taal uit te leggen. Blinking Lights and Other Revelations is een album dat in het teken van het gevoel staat en waar je niet te veel over na moet denken. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat het album af was. Dat was het moment om er mee te stoppen.

Wat is eigenlijk het grote idee achter Blinking Lights and Other Revelations?
Mijn plan was om er een narratief werk van maken: een verhaal met een geboorte en een moment van overlijden. Dit deed me echter te veel aan een rockopera denken en daar wou ik niet aan beginnen. In plaats van een levensverhaal te vertellen, besloot ik een album te maken dat voelt als het leven zelf.

Je vorige plaat Shootenanny! bracht je uit terwijl je al zo lang met Blinking Lights and Other Revelations in de weer was. Waarom heb je niet eerst gewoon die plaat afgemaakt?
Shootenanny! heb ik opgenomen als een soort vakantie. Ik werd gek van het werken aan Blinking Lights and Other Revelations, van al die strijkarrangementen en dat moeilijke gedoe. Ik wilde daar even aan ontsnappen en gewoon weer een elektrische gitaar omhangen en lekker rocken! We hebben het album in tien dagen opgenomen en daarna nog zo’n tachtig keer opgetreden. Dat was een heel goed besluit, want ik kon weer helder en fris verder werken aan Blinking Lights and Other Revelations.

Veel nummers op Blinking Lights and Other Revelations zijn autobiografisch en emotioneel: je hebt veel nare dingen meegemaakt in de afgelopen jaren. Waarom kies je ervoor die gevoelens met je publiek te delen?
Ik ben één van die artiesten die zijn kunst nodig heeft om het leven zin te geven. Of dat nou goede muziek oplevert weet ik niet, maar ik heb dit nodig. Muziek helpt me het leven te begrijpen, of althans te proberen te begrijpen. Het is echt alles voor me; het is een mirakel. Ik zou ook niet weten wat ik zonder muziek zou moeten.

Betekent muziek dan meer voor je dan menselijke liefde?
Ik ben eerst en vooral getrouwd met rock. Vrouwen moeten dat maar begrijpen en accepteren dat ze op de tweede plaats komen. It takes a strong woman to take the backseat on rock.

Maar om terug te komen op de eerdere vraag: is het niet moeilijk om zulke pijnlijke gevoelens in het bijzijn van andere mensen te bezingen?
Sommige nummers zijn inderdaad moeilijk om live te zingen, al went dat natuurlijk ook. Ik ben vrij streng voor mezelf: als ik me schaam voor de emoties in mijn nummers, dan gooi ik er vaak nog een schepje bovenop. Als ik er zo onzeker over ben, dan moet het wel puur en echt zijn. Dan moet het bezongen worden.

Door wat voor muziek word je zelf geraakt?
Ik zou niet weten waar ik moet beginnen met het noemen van namen. Voor iedere muzikant die ik noem, zijn er honderd anderen die evenveel voor me betekenen. Maar voor dit album heb ik mijn inspiratie meer uit films dan uit muziek gehaald. Vooral Ingmar Bergman en Stanley Kubrick; van die laatste dan met name 2001: A Space Odyssey. Dat is ook echt een film waar je niet over moet nadenken, maar die je moet voelen. Dat is echte kunst!

http://www.kindamuzik.net/interview/eels/eels-vrouwen-komen-op-de-tweede-plaats/11079/
Meer Eels op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eels