• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wilco

Een legendarisch concert.
12 september 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 16 september 2005

Dissonante solo’s, dreunende basriffs, een snerpende ruis, en een breekbaar gitaarliedje middenin alle chaos. Op het podium staat Wilco en de versterkers staan op 9. Met Yankee Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost Is Born (2004) hebben de Amerikanen met hulp van de avant-gardistische producer Jim O’Rourke feedback tot kunst verheven. Als geen andere band van americana-oorsprong hebben ze de grenzen van hun genre opgezocht, zoals Radiohead dat heeft gedaan in de rock. Op het meest recente A Ghost Is Born horen we in ‘Spiders (Kidsmoke)’ zelfs krautrock.

In 1996 was natuurlijk al duidelijk dat Wilco geen gewone band is. Met ‘Misunderstood’, het openingsnummer van de eerste plaat van dubbelaar Being There, was de experimentele inslag van de band al te horen. De zingende en gitaarspelende Jeff Tweedy wordt in dat nummer omgeven door een dreigende chaos van geluid. De eerste helft van het optreden in Paradiso is ook zo. Zelfs nummers die ‘clean’ op plaat staan moeten er aan geloven. ‘Via Chicago’, een rustig gitaarliedje, wordt gespeeld terwijl drummer Glenn Kotche een oorverdovend harde solo weggeeft waar Cradle Of Filth jaloers op zou zijn. Zanger Jeff Tweedy zingt kalm en onverstoorbaar door de herrie heen.

In de setlist is er veel ruimte voor de lang uitgesponnen arrangementen van A Ghost Is Born, dat een jaar na dato – na aanvankelijk sceptische reacties – toch wel weer als een meesterwerk bestempeld mag worden. Na Bospop vorige zomer is dit de eerste keer dat het nieuwe materiaal op de Nederlandse planken te horen is. Het live-resultaat is op zijn zachts gezegd fantastisch. De groeiliedjes van A Ghost Is Born krijgen in de concertzaal door het experimentele karakter en de loeiende feedback-effecten nog meer gestalte dan op plaat.

Hoogtepunt is ‘At Least That’s What You Said’, dat begint met fluisterzang en eindigt in een harmonieuze jam waarbij vooral de nieuwe gitarist Nels Cline grote indruk maakt. Drummer Glenn Kotche is met zijn afwisselend minimale en furieuze spel een even belangrijke factor in de magie van Wilco. Het is fascinerend te zien hoe goed de leden van de band op elkaar ingespeeld zijn. Jay Bennett en Leroy Bach worden niet gemist. Alle overstuurde geluiden en dissonante gitaren, drums en toetsten loeien, zoemen, dreunen en kraken, maar alles is tot in de puntjes gearrangeerd. Wilco is koning in het maken van gecontroleerde herrie.

Halverwege ligt het overvolle Paradiso allang aan de voeten van de Amerikanen. In het tweede deel van het optreden is er ruimte voor het wat toegankelijkere repertoire. ‘Jesus, Etc.’, ‘I’m the Man That Loves You’ en het über-Beatlesque ‘Hummingbird’ zijn een zoet vervolg op een experimenteel begin. Wilco neemt met Dylan-cover ‘I Shall Be Released’ afscheid van een kleine Europese tour door Spanje, Duitsland, Italië en Nederland. Met dit legendarische concert laat Wilco zien dat ze misschien wel de beste band van het nieuwe millennium zijn.

http://www.kindamuzik.net/live/wilco/wilco/10518/
Meer Wilco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilco