http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2007, verslag dag 2
Drones, kille geluidslandschappen en ijzige zang op dag 2 van Roadburn. Toch was het gezellig!
21 april 2007, 013 / Tilburg
Tekst: Xander van Aart, Gijs van de Burgt en Tijs Heesterbeek
Publicatiedatum: 25 april 2007
Walter Hoeijmakers is trots op zijn festival. Al op vrijdag kon de opmerkelijke man achter Roadburn al betrapt worden met een grote lach op zijn gezicht. Hij was duidelijk aan het genieten. Zaterdag blijkt waarom: in een informeel samenzijn met mensen van de pers en de platenindustrie kon hij verklappen dat het festival volgend jaar definitief de zondag erbij neemt. En ook op de donderdag zullen al wat bands acte de presence geven. Daarnaast wordt alle stonerkennis omgezet in een label.
Green Room (Kleine Zaal)
De bassist van Circle stond de dag ervoor al met Pharaoh Overlord op de planken. Maar waar die band in zichzelf gekeerd zijn instrumentale geluidsescapades op het publiek loslaat, doet Circle veel extroverter aan. De zanger is een optelsom van de pet van Giel Beelen, de bril van Roy Orbison en de stem van Axl Rose. Het lijkt op een bijeengeraapt zooitje, maar de avant-gardistische kraut(math)rock weet te boeien.
Orthodox moet het hierna doen met een slecht geluid. Daarbij vergoeilijkt de verkleedpartij van de band als beulen helaas niets. Weinig bijzonders, want het hoogtepunt van de avond in de kleine zaal wordt geleverd door Pelican (foto rechts). Dit metalen, instrumentale postrock-gezelschap verstaat de kunst om zich binnen het genre te onderscheiden met een karakteristiek geluid. Zwaar en slepend, maar ook fris en open. Tussen hardcore en stonerrock in. Een zeldzame, zeer aangename combinatie.
Colour Haze fungeert als na-programma. Dat de Duitse band de handen op elkaar krijgt, heeft waarschijnlijk meer te maken met de euforische stemming waarin het publiek verkeert na een dag bier, blowen en riffs dan de daadwerkelijke muzikale kwaliteiten van dit trio. Het blijft bij gerecycleerde Kyuss-riffs gecombineerd met nietszeggend en overbodig psychedelisch gitaargeneuzel.
Main Stage
Anderhalf jaar geleden speelde dagopener Acid King nog in een halfvolle Bat Cave, nu valt een gevulde grote zaal hen ten deel. Acid King houdt het publiek binnen door een enorm goed en vooral massief geluid. Elke toon van de uitstekende gitariste Lori S. wordt gehoord en de ritmesectie werkt vooral ondersteunend. Hun trage nummers zijn rechtlijnig, maar het is vooral het glasheldere geluid dat overtuigde.
hierna is het de beurt aan Hidden Hand (foto hieronder). De band rond de legendarische gitarist Scott ‘Wino’ Weinrich klinkt in de grote zaal wat vrijblijvend. De songs getuigen van gemakzucht. Een goede riff maakt nog geen goed nummer. Gitarist, zanger en doomlegende Wino zou toch beter moeten weten. Een show zonder verrassingen.
Red Sparowes overdondert hierna met een indrukwekkende set postrock. Dynamiek en melancholie zijn de sleutelwoorden. De band met leden van Neurosis en Isis in de line-up vormt voor velen het hoogtepunt in de grote zaal. Red Sparowes beschikt over het vermogen om een song vanuit stilte met veel geduld en gevoel op te bouwen tot een orkaan van gitaren. De visuals ondersteunen de sfeer die de muziek oproept perfect en zorgen er mee voor dat de aandacht van het publiek geen enkel moment verslapt.
OM uit San Francisco heeft een reputatie hoog te houden. Het duo is namelijk de ritmesectie van Sleep, de makers van het legendarische doomalbum Jerusalem. De kracht van OM bestaat uit historie, details in het spel en vooral volume. Slechts op bas en drums werd een volledig bandgeluid vanuit het niets opgetrokken. Eentonige riffs waarbij de groove voor variatie binnen de nummers zorgt. Vertraagt drummer Chris Hakius iets, dan moet bassist/zanger Al Cisneros wel mee. En soms verast de laatste door een basbreak die het tempo voor even weer deed opstuwen. De drone is spannend, maar bovenal knoeperhard. Daarmee blijft de mythe overeind. Het publiek oordeelde positief ergens tussen bevestiging en ontdekking.
Een speciale plaats is ingepland voor Neurosis. Zowel de Batcave als de Green Room blijven leeg wanneer deze gigant optreedt. Geluidslimieten kent de band niet, dus al gauw gaan de geruchten dat bezoekers letterlijk onderuit gingen door het volume.
De band kan worden gezien als voorloper van eerdere Roadburnhoogtepunten als Pelican en Red Sparowes, maar ook als een metalen troonopvolger van Joy Division. De kille, beklemmende muziek grijpt je naar de strot en laat je spartelen in zelfmedelijden. Het leed van de wereld klonk lange tijd niet zo overtuigend, zo hartverscheurend en, vooral, zo hard.
Bat Cave
Amen Ra staat in een volgepakte Bat Cave op de juiste plek. Hier komt hun beklemmende, tergend trage noise-core optimaal tot zijn recht. Zonder enige vorm van podiumlicht trekken de visuals op de achtergrond de volle aandacht, het angstaanjagende gekrijs van de zanger completeert het lugubere plaatje. Amen Ra grijpt je bij de strot en met de exorbitant hoge temperatuur in het kleinste zaaltje van 013 weet je zeker dat je geen lucht meer krijgt.
Eenmansband Thrones maakt hierna minder indruk. Niet omdat de muziek per se slecht is, maar omdat hij tegenover Red Sparowes staat. De industriele drones met de woeste behaarde man op zang komen niet zo hard aan als gewild.
Nee, dan zien we liever een contrabas. Een instrument dat niet één-twee-drie met een stonerband geassocieerd wordt. Het Amerikaanse Stinking Lizaveta heeft zo’n bas, en die misstaat niet. Sterker nog: de vermenging van bluesy psychedelica en doom heeft een erg goede uitwerking op het publiek, dat regelmatig zijn tong breekt over het gezelschap. Maar het ook zeker op waarde weet te schatten. Weer komt dus een verrassing van het festival uit de Bat Cave.
Terwijl Colour Haze in de Kleine Zaal Kyuss staat na te spelen, is het bij Bat Cave-afsluiter Black Cobra beter toeven. De tweemansformatie (gitaar/zang en drums) brengt haar garage stonerdoom met een ongebreidelde inzet en enthousiasme.
Maar niet alleen de bands waren enthousiast. Ook de bezoekers gedroegen zich formidabel. Roadburn is een internationaal festival dat niet alleen uitblinkt in bands, maar ook in bezoekers. Drie dagen lang hangt er een relaxte sfeer, natuurlijk aangejakkerd door de nodige hulpmiddelen, maar ook door een onvoorwaardelijke liefde voor muziek. Precies zoals Walter Hoeijmakers het voor ogen heeft, en precies zoals het volgend jaar een vervolg krijgt.
Beelden beschikbaar gesteld door Roadburn, van Minco den Heyer.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-dag-2/15312/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: