http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2008, dag 2
De eerste echte Roadburndag heeft een onverwachte headliner.
18 april 2008, 013, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar en Tijs Heesterbeek
Beeld: Tim van Veen
Publicatiedatum: 24 april 2008
De eerste band van het echte festival heeft wat technische problemen. Eenmaal op gang zet Danava een solide show neer, waarvoor precies hetzelfde geldt als voor wat de band op plaat presteert. De mix van Goblin, Rush en Black Sabbath is dus origineel en technisch indrukwekkend, maar de zang is matig en het materiaal blinkt niet uit in pakkendheid.
De afzonderlijke leden van Blood of the Sun [foto rechts] hebben al een redelijke staat van dienst. Drummer en vocalist Henry Vasquez is tevens bekend van Debris Inc. en Sourvein en gitarist Eric Schmidt zat vroeger onder andere in Pervis en Speedealer. En waar hij bij Speedealer vooral kwaad keek, is hij hier de vrolijkheid zelve. De band speelt zijn southern boogierock met veel plezier, en vormt zo al een vroeg hoogtepuntje, ook al zijn de pianoklanken uit een synthesizer wat blikkerig.
"You are all a bunch of fucking dope smoking lazy metalheads!" Lorenzo Woodrose is niet naar Tilburg gekomen om vrienden te maken. Tenminste, niet via zijn aankondigingen, waarin de frontman van Baby Woodrose luidkeels zijn afkeer van metal en metalheads verkondigt. Of het gemeend is of dat hij het satirisch bedoelt, is niet helemaal duidelijk. Feit is het Deense trio op muzikale merites wél vrienden maakt. De psychedelische rock in de lijn van 13th Floor Elevators en Monster Magnet wordt retestrak en met veel charisma de kleine zaal ingeblazen.
De band met het helderste geluid op Roadburn is Witchcraft [foto links]. Werkelijk kraakhelder klinkt de band in de grote zaal. Zo komen alle details in het melodieuze klassieke psychedelische doommetalgeluid van de Zweden perfect door. Op een festival vol jammende bands zijn de volledige uitgecomponeerde nummers van Witchcraft met hun rinkelende gitaarsolo's en speelse ritmesectie een ware verademing. En Magnus Pelander mag dan in een paar jaar tijd een kilo of twintig zijn aangekomen, zijn stem heeft daar niet onder te lijden gehad, getuige het vocale vuurwerk in 'Queen of Bees'. Witchcraft bevestigt dus maar weer eens zijn status als de beste band in het genre van het moment.
Trouble [foto onder] is de eerste echte klassieker die Roadburn 2008 aandoet. De grote zaal staat dus ook vol voor Eric Wagner en de zijnen. Hoewel de jaren zijn slijtplekken hebben achtergelaten op de stembanden van Wagner, weet de band nog steeds een grootse show neer te zetten.
Het hele weekend loopt hij tussen het publiek, meteen herkenbaar aan zijn vintage Adidas trainingspak, grote bril, steile grijze haar en natuurlijk zijn beruchte laconiek-lethargische uitstraling: J. Mascis, indierockgod. Hij is op Roadburn in zijn hoedanigheid als drummer van Witch. Die band heeft zojuist zijn tweede album uitgebracht en dat klinkt alsof het in een paar takes is opgenomen, wat de verwachting wekt dat het live wel goed zal zitten. Dat valt dus vies tegen; Witch maakt er een grote rommel van en de bomvolle kleine zaal loopt dan ook behoorlijk snel weer leeg.
Er staan op Roadburn ook altijd een paar bands uit de periode rond 1970. Deze keer zijn dat Tony McPhee's Groundhogs, een Engelse bluesrockband die vooral bekend is van het klassieke album Thank Christ for the Bomb. McPhees stem was al nooit heel bijzonder en anno 2008 stelt zijn 'zang' al helemaal weinig voor. Maar het moet gezegd dat de drie grijze heren er nog flink tegenaan gaan. McPhees zonder plectrum gespeelde gierende bluesrocksolo's kunnen echter niet het hele concert lang boeien.
Tussen al het gitaargeweld is het solo-optreden van Neurosisgitarist Scott Kelly een oase van rust. Waar die band vorig jaar op Roadburn tekende voor het hardste en meest monumentale optreden, doet Kelly dit jaar precies het tegenovergestelde. Maar met evenveel impact. De verstilde liedjes met minimale gitaaraanslag en kreunende voordracht doen denken aan Sophia op zijn meest dramatisch of Dwid Helions soloproject Roses Never Fade.
Zelfs aan de meest onbekende bands weten de Roadburngangers alle aandacht te schenken. In de Batcave is het onder andere dringen voor de La Ira De Dios, een ronkend en spacend trio uit Peru, en de topzware Japanners van Church of Misery. Het viertal tekent met hun op thrash gestoelde sludgerock voor een van de bruutste optredens van de vrijdag.
De eerste dag van het echte Roadburn kent een onverwachte headliner. Isis [foto boven] speelt korter dan aangekondigd. Maar de postrockers redden het, zelfs met toegift, niet om de twee uur vol te krijgen met de perfecte, maar wel wat afstandelijke set. Daardoor blijft er te veel publiek hangen, waardoor de twee kleine zalen gevaarlijk vol raken. Het concert van Earthless wordt daarom verplaatst van de Batcave naar de grote zaal. Het blijkt een gouden greep. Earthless toont aan dat je jammen hebt en jammen. Het verschil tussen het saaie gepiel dat de mindere goden laten horen en ijzingwekkend spannende, rechtstreeks de Melkweg uitgroovende drie stukken die Earthless in anderhalf uur stopt, is gigantisch. Earthless laat als geen andere band op Roadburn 2008 horen wat de magie van de repeterende riff is waar al die bezoekers naar op zoek zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-dag-1-1833/16895/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: