http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2015 - Zaterdag
Headliners op herhaling, RobotKorgProg van Zomi en Kayo Dots mindfuck.
11 april 2015, 013 & Cul de Sac, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar en Bas Ickenroth
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 17 april 2015
Ecologische black metal gespeeld op hammered dulcimers, het bestaat! Zo kan het gebeuren dat we worden onthaald met vogelgetjilp door mannen in een soort van pijen waarop plantenmotieven geborduurd zijn. Botanist [foto hierboven] heet de band en hoewel het gegeven redelijk belachelijk in de oren klinkt, staat er op de vroege zaterdagmiddag (het is nog geen 15.00 uur) een goede band op het podium van het Patronaat. De hammered dulcimers zijn wat vervreemdend qua geluid en in visueel opzicht, maar als de blastspeeds van stal worden gehaald is er geen enkele twijfel over de soort muziek: hoogst melodieuze black metal die in de verte wat aan Liturgy doet denken. Toch blijkt na verloop van tijd dat Botanist het vooral goed doet als luistermuziek voor de woonkamer waarbij je mag wegdromen in welke richting je ook maar wilt; als de ogen op het podium gericht moeten blijven verslapt de aandacht en is het moeilijk door het potsierlijke imago heen te kijken.
De grote zaal zit vol met mensen die graag de horrorklassieker Dawn of the Dead willen zien. En dat is ook eigenlijk een zeer prettige opening (voor de meeste bezoekers) met al twee heftige Roadburndagen achter de rug. Dat Claudio Simonetti's Goblin live de soundtrack bij de film speelt is daarbij een heel fijne aanvulling. In de praktijk komt het er op neer dat de band grote stukken niet hoeft te spelen door de dialogen; op gezette tijden zetten ze een thema aan ter aanvulling en dat doen ze op zeer soepele, heerlijke wijze. Soms gaat het richting funk, soms richting prog anno Rush in de jaren zeventig (en die zou later vandaag wederom vrij prominent langskomen), dan weer vrij hard rockend. Alles wordt met luid gejuich ontvangen, iedereen is blij en de band is dankbaar en zeer sympathiek. (BI)
Death Penalty [foto hierboven] is de nieuwe band van voormalig Cathedralgitarist Gaz Jennings. Vanuit die geschiedenis weten we dat Jennings gitaarriffs kan bedenken als de beste. Dat is in Death Penalty niet anders. De riffs klinken ook meteen Cathedralachtig, een teken dat Jennings een geheel eigen stijl heeft. In Death Penalty wordt hij ondersteund door een zeer degelijke ritmesectie, hoewel je bij een triobezetting in dit genre wel verwacht dat de bassist wat meer op de voorgrond treedt. Pijnpunt is zangeres Michelle Nocon, die net als haar collega van Lucifer de dag eerder, uiterlijk en podiumpresentatie wel op orde heeft, maar niet het belangrijkste onderdeel van haar werk, de zang. Blijkbaar heeft Jennings iets met slechte zangers, want eerder werkte hij natuurlijk jaren samen met beruchte kraai Lee Dorrian. Zo vals zingt Nocon niet, maar ze mist de humor van Dorrian.
Botanist is niet de enige blackmetalband die aan Liturgy refereert. Sun Worship is niet bepaald de duistere naam die je verwacht van een band in het genre, maar ze blijken sterk op het ooit door Liturgy geïntroduceerde idee van 'transcendental black metal' te leunen: het bereiken van extase door repeterende, snelle muziek. Het is daarom ook wel logisch dat er geen bas is; Sun Worship gaat met twee gitaren en monotoon doorratelende drums de hoogte in. Uiteraard ook geen stroboscopen en corpse paint bij dit concept, maar drie Duitsers die eruitzien als architecten of industrieel ontwerpers. Het concept gaat echter niet boven de muziek, want de band heeft een partij topriffs in huis die vaak doen denken aan het vroege werk van Darkthrone. Daarmee mag Sun Worship de zoveelste revelatie van deze editie worden genoemd.
Als er één nieuwe band op deze editie van Roadburn staat die de potentie heeft door te breken naar een groter publiek, dan is het Messenger [foto hierboven]. Het kwintet maakt van die uiterst beschaafde, zeer Engelse kostschoolprogrock in de traditie van Pink Floyd, Porcupine Tree en vooral Marillion met Steve Hogarth. Om het niet te prognerderig te laten worden, gooit Messenger er ook wat Coldplay en Crowded House bij. En dan heeft de band zijn troefkaart nog niet uitgespeeld, want dat is hemelse samenzang van Khaled Lowe en Barnaby Maddick. Dit klinkt als een recept voor ondraaglijk gladde kitsch, maar hoewel Messenger zeker gelikt klinkt, weet de band de kitschval goed te omzeilen door het te zoeken in verfijning in plaats van het grote gebaar. Net als het dan te kabbelend wordt, draaien ze de gaskraan een stukje open. Het is balanceren op een slap koord en de kans is enorm aanwezig dat Messenger er ooit af gaat vallen en met een draak van een plaat komt, maar nu zit de band in de fase dat de balanceeract ze moeiteloos afgaat. (MtH)
Na een paar keer vol een volle zaal gestaan te hebben, ruim op tijd naar Ashtoreth in de Cul de Sac. Dat blijkt een geweldige keuze, want het eenmansproject is intiem en intens en best mee te maken vanaf de frontlinie. Sjamanistisch aandoende rituelen met vuur en kaarsen zorgen voor de juiste sfeer, waarna de man begint aan het opbouwen van een drone door middel van lagen zang en chants die over en door elkaar heen worden gelegd. Hypnotiserend en indrukwekkend en dat wordt alleen maar meer als hetzelfde gebeurt met lagen gitaarnoten, met een zeer gestaag aanzwellende drone tot gevolg. Spannend tot in het kwadraat, en ergens ook hoogst emotioneel, alsof er een belangrijk proces wordt ondergaan ter uitdrijving of bevordering van iets - waarbij de bestemming dan van minder belang is dan de reis. Een van absolute hoogtepunten van deze Roadburn.
Ook bij Darkher is er geen doorkomen aan, maar dit keer wordt de drukte ondergaan want de muziek is zo betoverend en mooi dat alleen maar in verwondering geluisterd kan worden naar deze intieme versie van Chelsea Wolfe. Hoe het er allemaal uitziet op podium blijft door de drukte onbekend, maar de muziek en de vertolking is ongelooflijk mooi. (BI)
Op het hoofdpodium staat drie keer een band die al op de vrijdag heeft gespeeld. Die dubbele sets zijn uniek voor Roadburn en ooit ontstaan toen door een vulkaanuitbarsting op IJsland het trans-Atlantisch vliegverkeer werd platgelegd en gaten moesten worden opgevuld. Dat bleek een uitkomst, want als je dan een geweldige band had gemist, kon je hem in de herkansing zien en sindsdien is het doorgevoerd, zeker toen het idee ontstond van een speciale set - bijvoorbeeld een integrale uitvoering van een klassiek album - en een reguliere set. Deze editie is het echter wel erg ver doorgevoerd en daarbij zijn twee van de drie bands - Enslaved en Fields of the Nephilim - ook nog eens niet typische Roadburnbands, terwijl de band die dat wel is - The Heads - toch een treetje lager in de hiërarchie staat dan een Sleep of een Electric Wizard. Maar goed, Enslaved [foto hierboven] komt nu wat sterker voor de dag dan in de eerste ronde, terwijl The Heads juist lang niet hetzelfde niveau halen, omdat ze zich meer richten op liedjesmateriaal en minder op de epische jams.
Een verhaal apart is Fields of the Nephilim [ foto hieronder]. De kaartverkoop voor Roadburn liep dit jaar niet zo snel. Daarom zijn naast passe-partouts ook dagkaarten geïntroduceerd. Dat werkt, want het festival verkoopt op het nippertje alsnog uit. Voor de zaterdag lijken veel oude goths een dagkaart te hebben gekocht speciaal voor Fields of the Nephilim. De vraag is of die dagbezoekers tevreden zijn. Over de kwaliteit van het gebodene hebben ze niet te klagen - het optreden is misschien nog wel beter dan dat van vrijdag, met onder meer publieksfavoriet 'Lost Exit for the Lost' op de setlist - maar de kwantiteit laat te wensen over. Er is een optreden van bijna twee uur aangekondigd, maar de heren stoppen er al na iets meer dan een uur mee, waarna nog twee obligate toegiften worden gespeeld. (MtH/BI)
Kayo Dot blijkt de grootste mindfuck van het hele festival. Een dik uur spelen en dan een dikke 300 bizarre stijlwisselingen doorvoeren? Het woord vervreemdend krijgt een nieuwe betekenis door Kayo Dot. Dingen die door het hoofd speelden tijdens het optreden: postrock, new wave, noise, jazz, mathrock, progrock, pop, drone. Liefst allemaal samen in één nummer. Vergeet daarbij songconventies of alle andere liedjeslogica; de band heeft een overweldigend aantal ideeën en ook nog eens de virtuositeit om het subliem ten gehore te brengen. Het gaat van jaren-80-King Crimson naar Portishead naar Neurosis naar Marillion naar Depeche Mode naar Mind over Four naar St. Vincent naar sunn 0))). En weer terug. Bizar en overweldigend en eigenlijk allemaal belachelijk, ware het niet dat de band vanaf begin tot eind totaal overtuigt en je compleet overrompeld en verbouwereerd achterlaat, omdat je werkelijk geen idee hebt wat je net hebt gezien en gehoord. Beste band van drie dagen Roadburn. (BI)
Het contrast tussen het machtsvertoon van Kayo Dot en Sammal kan bijna niet groter. Deze band klinkt alsof een stel saunavrienden uit een afgelegen dorpje in Finland in 1972 net voor het eerst een rockplaat heeft gehoord en daar zo van onder de indruk is dat ze het proberen na te spelen, terwijl ze alleen ervaring hebben met Finse volksmuziek en geen Engels spreken. Dus dan wordt het een Fins gezongen garageversie van proggy rock met net iets te huppelige keyboardpartijen en een spelpeil op het niveau "beste band van de vijf dorpen in de regio". Alleen dat stoort allemaal niet; je wordt er juist vrolijk van. Sammal heeft precies die ontwapenende naïviteit die lofi indiepopbands nastreven. Dat de zanger uit volle borst zingt met zijn armen strak langs zijn lichaam verhoogt dat effect alleen maar. Op het moment dat hij een triangel pakt wordt de Arjan Ederveenlulligheidsfactor zodanig dat menigeen in het publiek de slappe lach krijgt. Let wel: dat is niet uitlachen; je wordt gewoon heel vrolijk van Sammal. Je moet wel een heel verzuurde persoon zijn wil je niet van deze band houden. (MtH)
Hoe het reguliere deel van Roadburn beter af te sluiten dan met groovende "RobotKorgProg" (dixit Kindamuzikcollega Thijs Gouwerok) van Zombi? Het begin is even wat stroef bij drummer Anthony Paterra, maar na een minuut of tien zijn de zenuwen weg en wordt er gegrooved alsof er geen morgen bestaat. Steve Moore speelt beurtelings op een grote bak synths en een Rickenbacker basgitaar - en vaak ook tegelijkertijd - waarbij space de belangrijkste hang-out lijkt te zijn. Grooven, spacen, dansen, maar ondertussen blijk er ook een hele hoop jarenzeventigprog in de muziek te zitten. Vooral Rush komt vaak langs, zowel in de toetsenpartijen, de baslijnen en zeker ook in het naarmate het optreden vordert steeds virtuozer wordende drumwerk. Het zijn heerlijke krenten in een toch al bijzonder smakelijke pap. Perfecte afsluiter. (BI)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2015-zaterdag/25888/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: