http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2014 - De zaterdag
Een dag van supervette hoogtepunten.
12 april 2014, 013 & Het Patronaat, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar en Bas Ickenroth
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 16 april 2014
Kijk, dat daglicht in het Patronaat hoeft dus geen probleem te zijn wanneer je als band geen moment twijfel laat bestaan over je intensiteit en attitude. 11Paranoias begint gewoon al om drie uur, maar staat vanaf seconde één extreem zwaar te beuken alsof de duivel de band op de hielen zit. Hoewel, die duivel zullen de heren vast wel omarmen. Verwoestende ritmes, een even hard scheurende als dronende gitaar plus schreeuwvocalen waar de desperaatheid van afdruipt. Wat de vierde man doet is niet duidelijk, hij draait wat aan knopjes maar de geluiden die hij voortbrengt liggen diep verborgen onder het totaalgeluid. Maakt ook niet uit. 11Paranoias mag blijven.
In Stage01 lijkt dan het onbekende stiefbroertje van Kraftwerk binnen te zijn gesluisd: E-Musikgruppe Lux Ohr. Drie Finse kalende bijna-vijftigers achter een rijtje synths en aan de zijkant een gitarist met een metaluiterlijk die zijn beste jaren al een tijd achter zich lijkt te hebben. Gezamenlijke uitstraling: nul. Gelukkig voor hen zien alleen de eerste drie rijen in de Stage01 iets van hun uiterlijk. Muzikaal is het echter helemaal niet verkeerd: vroege jarenzeventigkrautrock zoals die alleen in Duitsland gemaakt kon worden. Kraftwerk dus, en dingen als Tangerine Dream. Met een filmpje van Chriet Titulaer in een kubuswoning vol allerhande moderne snufjes op de backdrop was het plaatje helemaal af geweest. (BI)
Circle [bovenste foto] zet met een combinatie van krautrock, metal en nichterige hysterie de zaterdag al vroeg op zijn kop. Vooral dat laatste element is welkom na al die mannen met buik en baard in zwarte T-shirts. Circle is een van de weinige bands die zich herinnert dat psychedelische rockbands dol waren op glitterpakjes en gek dansen. Dat ze als geen ander een moddervette krautrockjam kunnen neerzetten hebben de Finnen al vaak genoeg bewezen. Toch gaat het in Het Patronaat deze keer extra goed, want Circle houdt de experimentele plink-plonk-stukjes die nog wel eens de pret kunnen bederven deze keer beperkt. (MtH)
Waar Ggu:ll donderdag liet zien dat het de compactheid van de Cul de Sac juist als extra wapen kon gebruiken bij hun geweldige optreden, werkt het voor Atlantis net even iets minder. Aan het optreden zelf ligt het niet: de uitgesponnen en sfeervolle postmetal klinkt geweldig en de band is goed op elkaar ingespeeld. Hun geluid heeft echter de ruimte nodig om te kunnen galmen, om de stootkracht volledig zijn bereik te laten krijgen. Toch een erg goed optreden, en de volgende keer gewoon in het Patronaat en dan wordt alles nog beter. (BI)
Gozu [foto hierboven] is heel middelmatige stonerrock zonder veel potentieel. Scorpion Child [foto hieronder] is tien klassen beter, vooral vanwege de geweldige hardrockstem van Aryn Black. Op Roadburn speelt de band met een invalbassist en een nog niet zo lang geleden van deathmetalband Job for a Cowboy overgenomen drummer die nog aan zijn hardrockswing moet werken. Gezien die omstandigheden is het concert nog verbazingwekkend goed, maar het moet nog veel beter kunnen. (MtH)
Omdat Papir gisteren zo goed was kan ik de drang om ook het tweede optreden te kijken niet weerstaan, en verdomd: wederom geweldig. Wellicht iets losser en minder geconcentreerd – de drummer probeert af en toe net iets teveel tierlantijn in zijn groove te stoppen – maar ook nu bewijst de band geweldig te kunnen spelen en over een heerlijk gevoel voor melodie en opbouw naar climaxen te beschikken. Gaat dat zien als Papir hier weer in de buurt komt! (BI)
Al jaren is Jimbob Isaac de next big thing in metal. Eerst liep het stuk met Taint, nu is er Hark [foto hierboven]. Ook met die band knalt de Welshman niet echt uit de startblokken, maar er is nu dan eindelijk een debuutalbum, opgenomen met de meest gevraagde metalproducer van het moment, Kurt Ballou. Aan de liveprestaties heeft het nooit gelegen en ook nu weer zet het trio ondanks versterkerproblemen een geweldig sterke set neer. De combinatie van agressie, techniek en melodie heeft Taint en Hark al meermalen het label 'het Britse antwoord op Mastodon' opgeleverd en dat blijft eigenlijk wel staan, zij het dat het dan wel de Mastodon van Leviathan is en niet de meer melodieuze, proggy Mastodon van dit moment. Hopelijk gaat het nu eens lopen voor Isaac en ontstijgt hij eindelijk eens zalen ter grootte van Stage01.
Corpse-paint duikt ook op Roadburn sporadisch op. Deze keer bij Tribulation [foto hierboven]. Niet echt een blackmetalband, maar een tamelijk unieke mix van black metal, psychedelisch rock en zelfs wat stonerrock. Overeenkomsten zijn er met Watain en Absu, maar de tempo's liggen gemiddeld een stuk lager, wat de plek op Roadburn verklaart. Live is het allemaal wat minder gelaagd dan op het juichend ontvangen The Formulas of Death, maar nog steeds erg goed. De uitstraling van de band zou misschien wel wat meer evil kunnen. De cock rock-poses die onderdeel van de feestvreugde waren bij gitarist Adam Zaars vorige band Enforcer, zijn bij Tribulation minder geslaagd.
De Finnen zorgen voor het theater deze dag. Waar Circle voor extravagant ging, daar presenteert Mansion [foto hierboven] zich als een puriteinse sekte. De bandleden zijn allemaal geheel in stemmig zwart gekleed. De drummer is met zijn strak achterovergekamde haar echt heel eng, hij moet haast wel een vampier zijn. De zangeres heeft een rok tot over de enkel, het haar in een knotje en een Bijbel in de ene hand, waar ze driftig mee zwaait, terwijl een priemende vinger van de andere hand beschuldigend naar de zondaars in het publiek wijst. Muzikaal is Mansion de zoveelste doomrockband met een zangeres uit de Grace Slickschool. Zelfs met het sekteconcept zijn ze niet de eerste: Sabbath Assembly ging de groep voor. Dat was echter behoorlijk psychedelisch en freakerig, terwijl Mansion kiest voor calvinistische eenvoud. De groep heeft een goed gevoel voor simpele, catchy riffs in de lijn van de eerste plaat van Ghost. In combinatie met de perfecte podiumact meldt Mansion zich zo nadrukkelijk aan de top van het genre. (MtH)
Loop [foto hierboven] is de officieuze headliner op de derde dag. Legendarisch in de underground en even belangrijk voor de shoegaze als voor de spacerock. Nadat bandleider Robert Hampson vorig jaar solo én als gitarist van Godflesh op Roadburn stond, kon het haast niet anders dat Loop ook zelf zou komen. Maar het is wat met die al die hoge verwachtingen en bijbehorende spanningen, dus de eerste tien minuten zijn niet bepaald om enthousiast van te worden. Met dank aan het matige geluid trouwens. Maar plots valt het een en ander op zijn plek (of is het wellicht de geluidsman die zich d toch nog de juiste instellingen herinnert?) en komt de ware hypnoserock op stoom. Het podium mag veel en veel te groot zijn voor een stel statische zoutzakken, het geluid is immens. De groove is dik en vet en geheel en al op zijn plek op Roadburn, de fuzz en de solo's zorgen voor dat juiste spacerockgevoel, en de vocalen van Hampson klinken zuiver en worden net genoeg begraven in de mix om naar de schoenen te kunnen blijven staren. Een reünie die vraagt om meer. (BI)
Een wat irritante trend op Roadburn is dat veel bands denken dat ze Sunn 0))) zijn en het geluid van vooral de basgitaar zo kolossaal mogelijk neerzetten, waardoor muziek verwordt tot een muur van geluid. Eerder schoot Crowbar zich daarmee al in de voet, nu is het de beurt aan muzikaal verwant 16 [foto hierboven]. De groep speelt dan ook nog in het heftig resonerende Patronaat. Jammer, want verder zijn de Amerikanen goed op dreef met hun sludgerock. De agressie die van het podium afdruipt zou veel beter tot zijn recht komen met een minder uitgesmeerd geluid, zeker omdat 16 gewoon goede songs heeft. Als je nou geen memorabele nummers hebt, zoals het wat later in de Cul de Sac spelende Grime, dan is het logisch dat je het op het geluid gooit. Dat is dus aan het einde van de derde dag Roadburn net een bandje te veel in die stiel. (MtH)
Inter Arma [foto hierboven] zorgt voor een primeur door voor het eerst in al die jaren Roadburn lang en breed over de speeltijd heen te gaan. Alleen de stagemanager wordt daar niet blij van, de rest van de mensheid kan alleen maar juichend de armen naar de hemel uitsteken. Van het uiterlijk moet dit lelijke-mannen-vijftal het niet hebben en muzikaal is het ook lang geen makkelijke kost: lang uitgesponnen extreme metal, neigend naar black, doom, sludge en postmetal. Maar die intensiteit, die gedrevenheid: ongelooflijk goed! Een goed geoliede stoomwals, geen ontkomen aan en honderd procent effectief. De nummers zijn overal even dreigend en zwaar, of er nu op 10 bpm wordt gespeeld of op blastspeedniveau. En om het af te maken is de zanger minstens even intens als Henry Rollins in zijn beste dagen, zelfs tijdens de lange instrumentale stukken. Al zingend, schreeuwend en gruntend wordt het pas echt eng, als de man ver over de rand van het podium buigt en bijna zwetend op het publiek staat. Als het is afgelopen lijkt niemand het echt meer te bevatten, zo goed was Inter Arma.
Daarna wil je alleen maar rustig doorgrooven, niet meer nadenken, beetje spacen en chillen, dat soort dingen. En daar hebben we Harsh Toke [foto hierboven] voor. Echt gefocust is de band niet op het einde van dag drie, maar de jamrock klinkt zo relaxed en groovet zo heerlijk door dat het de heren vergeven is. De joints en blikken bier op het podium zijn niet van de lucht, maar ach, Roadburn is bijna ten einde en dat einde wil je alleen maar zo lang mogelijk uitstellen door tijdens een eindeloze solo mee te knikken op een eeuwigdurende groove. (BI)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2014-de-zaterdag/24904/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: