http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2014 - De donderdag
Niet de beste Roadburndag ooit. Gelukkig waren daar nog 40 Watt Sun, Napalm Death en Brutus.
10 april 2014, 013 & Het Patronaat, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar en Bas Ickenroth
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 16 april 2014
Het zit opener Locrian [bovenste foto] eigenlijk niet mee: ze moeten in daglicht spelen. Het Patronaat is een prachtzaal met mooie glas-in-loodramen, maar als de sfeer duister moet zijn, helpt een zonnetje niet zo goed. Zeker niet als de uitstraling van het trio zo goed als nihil is: drie ideale schoonzonen die op de scheidslijn van postrock, noisemetal en avant-garde vooral de donkere kant van de muzikale samenleving willen benadrukken, blijkt een vreemde, bijna surrealistische ervaring. Met de ogen dicht is Locrian echter bijzonder indrukwekkend, zeker als een van die ideale schoonzonen dan zijn ijzingwekkende schreeuwzang laat galmen. (BI)
Brutus [foto hierboven] is als een van de eerste bands meteen een revelatie. Niet dat de drie Zweden en twee Noren nu heel afwijkende muziek maken; met hun klassieke bluesy hardrock in de stijl van Graveyard en Horisont zijn ze zelfs een orthodox Roadburnbandje te noemen. Maar een band die een goede rocksong kan schrijven en ook een zanger heeft met een stem die dat kan dragen is altijd zeer welkom. Helemaal als die zanger dan ook nog een zeer droogkomische dronkenmans-podiumpresentatie heeft.
Terwijl Brutus zieltjes wint in de kleine zaal, is het een matte bedoening bij Sourvein [foto hierboven] in de grote. De sludgemetal van de Amerikanen wil maar niet echt gevaarlijk worden. De zanger heeft dan ook nog een Sepp Blattermomentje als hij een moment stilte vraagt voor de een paar maanden eerder overleden bassist en meteen daarna het publiek voor hem laat juichen. (MtH)
Waar 40 Watt Sun [foto hierboven] enkele jaren geleden hun gitaren nog flink lieten scheuren en uitwaaieren op Roadburn 2012, lijken Patrick Walker en zijn anoniemere bandmaten de metal definitief achter zich te hebben gelaten. De drummer slaat zacht en minimaal, de bassist en Walker (zanger-gitarist) zelf zitten op stoeltjes en spelen zonder enige distortion. Gewaagd, zelfs op een festival als dit, maar iedere aanwezige gaat volledig plat voor de extreem melancholieke luisterliedjes. De oude nummers komen ook in nieuwe versie prachtig uit, de nieuwe liedjes maken zo mogelijk nog meer indruk; meer dan eens duiken namen als The God Machine en Sophia (maar dan nog somberder) in gedachten. Indrukwekkend mooi. (BI)
Hoewel Killing Joke al eens zijn opwachting mocht maken op Roadburn, is de postpunk van Beastmilk [foto hierboven] toch een beetje een vreemde eend in de Roadburnbijt. De Finnen met Engelse zanger injecteren hun eerbetoon aan Joy Division, Echo & The Bunnymen en dus Killing Joke wel met iets meer octaan dan de Interpols en Editors, maar metal is het zeker niet. Goede liedjes hebben ze wel, maar je moet wel van de theatrale galm en bijbehorende podiumact van de wel wat op David Gahan (Depeche Mode) lijkende zanger Kvohst houden. Dat wordt gemakkelijk gemaakt omdat hij het zelf niet allemaal al te serieus neemt, getuige een songtitel als 'Surf the Apocalypse'.
KindaMuzik verslaat niet alleen Roadburn, maar staat ook op het programma: onze fotograaf William van der Voort is frontman van de Tilburgse band Ggu:ll [foto hierboven]. Geheel onafhankelijk zijn we in dezen natuurlijk niet, maar Ggu:lls set in Cul de Sac is verpletterend goed. Dit mede dankzij de van Yob geleende geluidsman.
Speciaal voor Roadburn heeft Napalm Death [foto hieronder] een set ingestudeerd rond hun "slow, painful, dirgy elements". Gitarist Mitch Harris lijkt er zelfs zijn haar voor te hebben kortgeknipt. Het blijkt een gouden greep, want zelden klonk Napalm Death op een Nederlands podium zo indrukwekkend. Waar veel van de massieve doom op Roadburn een mythisch karakter heeft, daar blijft Napalm Death op laag tempo altijd een punkband die ageert tegen het vuil en de smerigheid in de wereld. Het is juist die rauwheid, die het optreden zijn enorme impact geeft. De orwelliaanse sfeer wordt nog versterkt door de speciaal voor het optreden gemaakte projecties van Costion Chioreanu. Verder blijkt ook maar weer eens hoe zeer Napalm Death schatplichtig is aan Swans, iets wat ze zelf overigens nog het meest benadrukken. (MtH)
De keuze om naar Nothing [foto hieronder] te gaan kijken bleek achteraf niet zo'n heel goede, want de mondelinge verslagen van Napalm Death en The Cult of Dom Keller logen er niet om. Maar nee, ik stond bij Nothing. Op plaat heel mooie shoegaze, live kwam het echter niet over. Muzikaal blijft de band hangen in grungy liedjes die nogal schatplichtig aan het vroege Nirvana zijn, wat op zich niet erg is. De dromerige zang en de waas die op plaat het geheel zo mooi afmaakt komen live niet boven de gitaarmuur uit, en daarmee verdwijnt alle subtiliteit en blijven alleen die noisy gitaarliedjes over. Jammer.
Supergroep Corrections House maakt het ook niet waar. Dan mag je nog leden van Neurosis, Yakuza, Eyehategod en Minsk in de line-up hebben, dat geeft geen garanties voor een goed optreden. Uniform gekleed in zwarte broeken en zwarte overhemden met gelijke emblemen komt het viertal niet verder dan een redelijk saaie mix van gedateerde industrial en performance art, waarbij de spokenwordgedeeltes nogal sektarisch overkomen. De baritonsaxofoon van Bruce Lamont wordt veel te weinig gebruikt om het geluid naar een hoger plan te tillen. (BI)
Stage01 van 013 gaat bij de verbouwing verdwijnen en dat is eigenlijk maar goed ook, want het is geen fijne zaal. Alleen de eerste drie rijen zien iets van de band in de pijpenla met zijn lage podium. Hopelijk is dat bij de stonerrockers van Goatess beter dan wat er van ze is te horen, want dat is niet veel soeps. ASG in de kleine zaal daarentegen is prima. De Amerikaanse band op het snijpunt van rock en metal, ergens te plaatsen tussen Red Fang en Baroness, moet het niet van zijn uitstraling hebben – een stel stonede pompbedienden met de bijbehorende petjes – maar ze hebben herkenbare liedjes en een goede zanger.
Crowbar [foto hieronder] is zo een beetje de onofficiële headliner van de eerste dag. De band rond Kirk Windstein probeert de grote zaal te imponeren met een loodzwaar geluid, maar daardoor wordt het allemaal te macho. De klasse van Crowbar zit hem nu juist in het gevoel van wanhoop en treurnis dat Windstein in zijn zang en gitaarlijnen weet te leggen. Die gitaarlijnen komen sporadisch nog wel naar voren, maar de zang verzuipt echt volledig in de mix. (MtH)
Conan wordt jammerlijk gemist: de rij voor het Patronaat begint al bij de ingang van de 013. Dat zegt veel over de reputatie van de verwoestende doomband uit Engeland. Dan maar wachten op True Widow, het melancholieke shoegazetrio dat vorig jaar zo'n mooie plaat heeft gemaakt. Het transparante geluid komt heel goed tot zijn recht in het Patronaat, de liedjes blijven live even mooi als op plaat en de sfeer is perfect passend. Helaas heeft de band een drummer die de simpelste vierkwartsmaat niet strak kan spelen. Achter de maat aan spelen is prima, maar ga dan niet variëren in tempo om die maat af en toe nog proberen in te halen. De matige amateurdrummer in me kan het na een paar nummers allemaal niet meer aan en vlucht in verbijstering de zaal uit. (BI)
Het Canadese Anciients leverde vorig jaar met Heart of Oak een van de betere debuutplaten in de metal af. In de kleine zaal blijkt de band te bestaan uit goede muzikanten met goede ideeën, die echter nog wat te veel op willekeurige volgorde achter elkaar gezet zijn om de verzadigde Roadburnganger weer bij de lurven te grijpen. (MtH)
Aan Bong [foto hierboven] de eer om de avond al dronend af te sluiten in de grote zaal van 013. Hun juist verschenen nieuwe album heet Stoner Rock maar met rock heeft het weinig meer te maken – ook al staan ze als klassiek rockkwartet op het podium. Een akkoord wordt aangeslagen, en datzelfde akkoord wordt vervolgens tientallen minuten aangehouden. De enige variatie is de dynamiek: af en toe iets zachter, dan weer iets harder. En dan, na een minuut of zeven of negen of elf (het maakt ook allemaal niet zo heel veel uit) mag de drummer erin knallen met een enkele slag op zijn bekkens of toms. Uiteindelijk lijkt er zelfs een ritme ontwaard te kunnen worden. De bassist declameert enkele teksten, en dat is dan dat. En toch, Bong overtuigt als een tierelier. De geluidsmuur is indrukwekkend en hypnotiserend, de drone mag eindeloos doorgaan. Een mooie afsluiter van een verder ietwat tegenvallende dag. (BI)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2014-de-donderdag/24903/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: