http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2013 - Zaterdag
Dag vol spacey headbangen en krautrocken eindigt in eindeloze boogie.
20 april 2013, 013 & Het Patronaat, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar en Bas Ickenroth
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 27 april 2013
Monomyth (foto boven) heeft geen enkel album uit en toch staat de kleine zaal al vroeg in de middag volledig vol met spacerockers. De Nederlandse band heeft dan ook zijn roots in 35007, een groep die enkele van de meest indrukwekkende platen ooit in het genre heeft gemaakt, en dan wil je reputatie je nog wel eens vooruitsnellen. In het geval van Monomyth blijkt het volledig terecht, want de trippy space- en krautrock met progneigingen is nu al van wereldklasse. De nadruk ligt op de groove van drums en basgitaar. De gitarist (met Gibson SG doubleneck!) en de twee toetsenisten/knoppendraaiers kleuren het geheel in om de reis naar outer space nog mooier te maken. Zoals het bij de beste spacerock hoort zijn alle nummers lang uitgesponnen, maar eigenlijk zijn ze dan nog veel te kort.
Hoe divers het Roadburnprogramma ook is, Raketkanon blijft toch nog een vreemde eend in de bijt. Het jonge Belgische kwartet speelt heftige noiserock in de beste traditie van Jesus Lizard en Barkmarket en gooit er wat vuige sludge in, maar bovenal is Raketkanon waanzinnig intens. Dan mogen de aankondigingen vooraf en tussen de nummers typisch droogkloterig Belgisch zijn, als het viertal eenmaal speelt is het een en al maniakale waanzin. De zanger springt in het publiek - er is zelfs een heuse moshpit - en de andere bandleden stuiteren zodanig over het podium dat het een mirakel is dat ze na afloop nog recht kunnen lopen. Tel daarbij het über-heftige, zeer afwisselende songmateriaal op en de conclusie is dat Raketkanon - ondanks die status van vreemde eend - niet minder dan een openbaring is. (BI)
Het pikzwarte eenmansdoomproject The Ruins of Beverast zie je normaal gesproken niet buiten de vier muren van een studio. Roadburn is het eerste grote optreden van Alexander von Meilenwald, die voor de gelegenheid een band bij elkaar heeft gesprokkeld. Bij de line check lijkt het collectief zijn livegeluid niet goed voor elkaar te hebben. Niets is echter minder waar. De sfeer zit er meteen goed in en verandert gedurende het optreden nog regelmatig van aard. Van broeierig traag naar verontrustend donker, van gruizige black metal naar rituele passages. Von Meilenwald heeft zijn project met een zeer geschikte band tot leven gebracht. (RvE)
Camera zal op de Afterburner optreden als begeleidingsband van Michael Rother als hij de muziek van zijn legendarische krautrockband Neu! uitvoert. Zelfstandig kunnen de drie Berlijners ook geweldig krautrocken, zo laten ze op zaterdag horen. Er zijn geen hardrockinvloeden en er is slechts zeer minimaal plaats voor psychedelisch gefröbel; bij Camera gaat het om de pure motorik. De ideale soundtrack om met 180 kilometer per uur diep weggezakt in de leren stoel van je Mercedes E-klasse over de Autobahn te glijden, maar op Roadburn doen de hypnotiserende beat en zoemende synths het prima.
Na het succes van Doom vorig jaar, staat er ook nu weer een crustpunkband op het programma van Roadburn: Antisect. De bassist heeft een T-shirt aan met 'Still Hate Thatcher' erop en tijdens het optreden is er een diapresentatie met slogans over de revolutie. Roadburnpubliek is niet bepaald politiek bewust - menig band koketteert met nazisymbolen voor shock value - maar een vette groove gaat er in als Gods woord in een ouderling. Daarvan heeft Antisect er genoeg te bieden, waardoor ook deze oude punkers een succes zijn op Roadburn. (MtH)
Bij het Zweedse postmetalgezelschap Cult of Luna wil de bezetting nog wel eens een verrassing zijn. Er zijn zo veel muzikanten bij de band betrokken dat er tussen verschillende tours mensen aanhaken of afvallen. Dit keer zijn er twee drummers, een voor de groove en eentje voor wat meer percussief spel. Cult of Luna legt de nadruk op Vertikal, waardoor de eerste drie albums - toch de sterkste - ondergeschoven kindjes worden. De inzet van elektronica is niet altijd even gepast; de spacetoetsen in het openingsnummer en het sampler-intermezzootje op de helft van de set zijn zelfs overbodig. Tenzij ze juist bedoeld zijn om de hoogtepunten beter uit te laten komen. Want zonder een woord te wisselen en met behulp van een strakwitte lichtshow en een neutrale backdrop krijgt Cult of Luna de zaal met gemak op zijn hand. Zelfs halverwege een nummer gaan de handen op elkaar en de tweeduizend aanwezige hoofden gaan gewillig op en neer tijdens de sfeervolle set. Na vijf jaar is het een welkom weerzien. (RvE)
In-Graved, de nieuwe doomsupergroep rond Victor Griffin (Place of Skulls, ex-Pentagram), loopt over van de geldingsdrang. Niet alleen de cocky Griffin zelf, maar ook drummer Jeff Olson (ex-Trouble) en Hammondspeler Pete Campbell (60 Watt Shaman) doen hun uiterste best om hun stempel te drukken op het keiharde bandgeluid, wat resulteert in nogal wat druktemakerij en spierballenvertoon. Zoals van Griffin verwacht mag worden, is het riffwerk prima, maar zijn zang blijft daar toch altijd wat bij achter; de sound schreeuwt eigenlijk om een mooie klassieke doomtoeter. (TG)
Dat de trompet een schitterend melancholiek geluid kan voortbrengen, mag dankzij het signaal Taptoe en Chet Baker bekend geacht worden. Toch wordt het op die manier in rockmuziek nauwelijks toegepast. Als er al een trompet wordt gebruikt, dan is het in een opzwepende blazerssectie bij soul of ska. Het Engelse Teeth of the Sea brengt daar verandering in. De trompetlijnen blijken prima te passen in de met veel John Carpenter- en Goblin-invloeden doorspekte postrock. Af en toe maakt Teeth of the Sea het zichzelf daarbij wat te moeilijk. Dan moet met één hand een baslijn worden gespeeld, met de andere een sample worden opgestart en met de voeten vijf effectpedalen in de juiste volgorde worden ingedrukt. Op dat punt kan het Londense gezelschap nog een voorbeeld nemen aan het verwante Maserati, dat het veel strakker houdt. Als het loopt is Teeth of the Sea echter een revelatie: hoe veel bands bevinden zich muzikaal ergens tussen Neu!, de themamuziek van Knight Rider, cool jazz en !!!? Verbazingwekkend genoeg heeft Teeth of the Sea al twee platen uit en nu pas speelt het gezelschap voor het eerst op het Europese vasteland. Hopelijk wordt dat nog veel vaker. (MtH)
De grootste misser op deze editie van Roadburn is zonder enige twijfel het programmeren van postpunkcultband Die Kreuzen op het hoofdpodium. Het kwartet uit Milwaukee geniet veel respect als inspiratiebron van bijvoorbeeld Voivod, de curator van vorig jaar, en speelt zijn experimentele, dwarse metallic hardcore avant la lettre ook dertig jaar na dato nog meer dan behoorlijk, maar de zaal blijft het volle uur angstvallig leeg. Zo wordt weer even pijnlijk duidelijk dat stoners en punkers lang niet altijd even goede maatjes zijn. (TG)
Het Patronaat is een ideale zaal voor het grootse en toch zo compacte Elder. De band doet hier wat het gelijkgezinde Tombs op Roadburn 2012 deed: met zijn drieën een imposant geluid neerzetten op basis van flinke doses psychedelica, stoner en doom. Gitarist Nick DiSalvo krijgt alle ruimte voor zijn jams, omdat bassist Jack Donovan met dragende baslijnen voor een stevige basis zorgt. Soms neemt DiSalvo iets te veel tijd voor zijn snarenescapades, maar het geluid blijft altijd vol en vet. Daar hebben de heren uit Boston duidelijk over nagedacht. Het enige nadeel van het optreden is de verzengende hitte. Het Patronaat is niet in staat om de warmte van een dampende kudde uitgelaten hardrockers af te voeren.
De composities van Mr. Peter Hayden halen met gemak een kwartier. Geen nummers maar spanningsbogen van maximale lengte dus. Op papier bestaat de band uit psychedelische spacerockers en de uitstraling lijkt ook die kant op te wijzen. In werkelijkheid legt topzware doom minstens zo veel gewicht in de schaal, zeker sinds Born a Trip. Ondanks het zeer geringe tempo staat de band gretig en energiek op het podium. Een van de gitaristen stuitert zelfs hyperactief op en neer. Blijkbaar is wiet niet ieders drug of choice op Roadburn. Bovenal is Mr. Peter Hayden overtuigd van wat hij doet. Moeiteloos lift Stage 01 mee op de energie van de Finnen die hun ontoegankelijke materiaal op aangrijpende wijze neerzetten. (RvE)
Godflesh komt na twee jaar al op herhaling als een van de headliners. Destijds speelden het duo Justin Broadrick en G.C. Green de klassieker Streetcleaner, dit jaar ligt de focus op Pure, waaraan gitarist Robert Hampson ook meewerkte. Dat is een wereld van verschil. Eerst speelt Godflesh in duobezetting nog een paar 'hits'. Dat doen de twee prima, maar de combinatie van extreem simplistisch geprogrammeerde drumcomputers en machinale riffs klinkt toch eerder als historisch interessant dan nog heel relevant anno 2013. Zodra Paul Weller-lookalike Hampson zijn gitaar inplugt, treedt er een synergetisch effect op en krijgt Godflesh ineens veel meer diepte, textuur en daarmee ook meer relevantie. De vraag blijft wel waarom Broadrick er telkens een paar minuten over doet om de nieuwe ritmetrack te starten op zijn laptop; dat haalt de vaart nogal uit het concert.
My Brother the Wind is van de afdeling instrumentale spacerockjams. Dat doen de Zweden goed, met een gitarist die duidelijk zijn Ritchie Blackmore kent: veel oosterse melodielijnen, weinig gefreak met effectpedaaltjes.
Dat een pure deathmetalband als Asphyx op Roadburn mag spelen is een unicum. De aanvankelijk licht ongemakkelijk ogende Nederdeathveteranen spelen voor de gelegenheid een zo traag mogelijke doomdeathset, maar doen dat wel trommelvliessplijtend hard en met volle overgave. Terwijl de stoners eindeloos boogiën in 013, wordt het Patronaat glansrijk overwonnen en vakkundig met de grond gelijk gemaakt door Martin van Drunen en consorten. Zeker als de reguliere set - enigszins voorspelbaar, maar daarom zeker niet minder lekker - wordt afgesloten met de ziedende klassieker-in-de-dop 'Deathhammer'. Volgend jaar Bolt Thrower? (TG)
Het kan niet vaak genoeg herhaald worden: Endless Boogie is dé groep die doet wat de bandnaam belooft. Drummer, bassist en slaggitarist spelen minutenlang een boogie, soms op niet meer dan één akkoord, terwijl Paul 'Top Dollar', de man die eruitziet als Johnny Ramone in een vat met spacecakebeslag, daardoorheen mompel-zingt of soleert op zijn gitaar. Alsof NEU! Status Quo covert. Nergens is Endless Boogie zo goed op zijn plek als op Roadburn en de band wordt dan ook met open armen ontvangen. Niet alleen de hoofdjes knikken, er wordt zelfs gedanst terwijl stoners normaliter nooit dansen (ze zijn al draaierig genoeg als ze stilstaan). Iets na enen stopt Endless Boogie ermee, maar het had de hele nacht nog door kunnen - en eigenlijk moeten - gaan. (MtH)
(De foto's van Godflesh en Endless Boogie zijn van 013-huisfotograaf Erik Luyten.)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2013-zaterdag/23950/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: