http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2013 - Donderdag
Topkwaliteit alom, behalve op het hoofdpodium.
18 april 2013, 013 & Het Patronaat, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar en Bas Ickenroth
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 24 april 2013
Een festival gebaseerd op fundamenten van stonerrock en avant-metal beginnen met wonderschone, ontroerende gitaardrones? Roadburn 2013 doet het gewoon. Dirk Serries mag in zijn Microphonics-incarnatie officieel aftrappen en hij doet dat op zeer imponerende, glorieuze wijze. Ondersteund door stemmige beelden van desolate, halfvervallen industriële gebieden, leidt Serries zijn gitaar door allerhande effecten. Zo komt hij uit bij een enorme zee van geluid waarin je totaal omgeven wordt door golven van pure emotie. Dat lijken grote woorden, maar op het moment dat je als luisteraar de reserve durft los te laten, word je onherroepelijk meegevoerd door de eindeloze stroom van stemmige klanken, die samen met de beelden voor een enorm boeiende totaalervaring zorgen. De ontroering in de muziek en de verlatenheid en eenzaamheid van de beelden zorgen voor een tristesse die behoorlijk hard aankomt. Wat een opener… (BI)
Terwijl in 013 Dirk Series bezig is, spelen in een al goed gevuld Patronaat de landgenoten van The Black Heart Rebellion hun postmetal met tribale ritmes. Ze hebben daarbij een goed oor voor de spanningsbogen en de uitvoering is geïnspireerd. In de beste traditie van genregrondleggers Savage Republic is er ook ruimte voor metaal-op-metaalpercussie. De grote meerwaarde zit echter in de zang. In het genre is dat vaak eentonig geschreeuw, maar de zanger van The Black Heart Rebellion haalt de inspiratie voor zijn bezwerende zanglijnen bij Neurosis en vooral bij zijn landgenoten van Kiss the Anus of a Black Cat. Stef Heeren, de frontman van laatstgenoemde band, levert om het te bevestigen nog zijn vocale en instrumentale bijdragen in twee nummers. Het begin van Roadburn 2013 is dus duidelijk voor België. (MtH)
Pallbearer (foto boven) mag het hoofdpodium inwijden en is direct het eerste voorbeeld van een terugkerend euvel op deze Roadburneditie: bands die toch echt een maatje (en in sommige gevallen een paar maten) te klein zijn voor de grote zaal. Het melodramatische postdoomkwartet uit Virginia bracht vorig jaar het veelgeroemde Sorrow and Extinction uit en er wordt dan ook al maanden reikhalzend uitgezien naar dit Europese podiumdebuut. De eigenzinnige, dubbele gitaarpartijen, de solo's en vooral ook het virtuoze, zwaar overstuurde spel van basbeest Joe Rowland komen goed uit de verf, maar vocaal slaat Brett Campbell de plank geregeld behoorlijk mis. Zijn gitaarspel eist dan ook te veel aandacht op, zodat hij zich niet ten volle kan concentreren op de cruciale huilzang. Dat hij halverwege een nummer in zijn broekzak op zoek moet naar een nieuwe plectrum is tekenend voor het zeker niet slechte, maar wel wat nerveuze en beduusde optreden. Zondag rest Pallbearer in ieder geval nog de gelegenheid om zich te revancheren in de kleinere Green Room.
Penance behoort tot de welbekende Roadburncategorie 'dik twintig jaar oude, traditionele doomcultband van de Amerikaanse oostkust', en helaas ook tot die van acts die het hoofdpodium niet aankunnen. De vier heren ogen als weekend warriors die van moeder de vrouw zo af en toe nog even het huis uit mogen met hun oude bandmaatjes, en als het gebodene dan ook nog zeer matig is - valse zang, lomp drumwerk, tenenkrommende solo's - slaat het optreden vanzelfsprekend al snel dood in de sowieso al slecht bezette grote zaal. (TG)
Ook bands globaliseren. Nadat de ritmesectie - bestaande uit Cory Berry en Zack Anderson - uit Radio Moscow was geschopt, rekruteerden ze de Franse gitarist Dorian Sorriaux en de Zweedse zangeres Elin Larson om Blues Pills (foto) te vormen. Mocht die bandnaam al twijfels laten over de muzikale koers, dan nemen de Flying V en het fluwelen jasje van Sorriaux die wel weg. Blues Pills speelt inderdaad bluesy hardrock in de stijl van Jimi Hendrix, Cream en Led Zeppelin. Dat Berry en Anderson hun talent scouting goed hebben gedaan, blijkt al snel: Sorriaux kent alle klassieke licks en riffs en Anderson blijkt een grote negerin in het lichaam van een blonde Zweedse. Het is totaal niet nieuw, maar het is wel heel erg goed gedaan. De kleine zaal reageert dan ook dolenthousiast op deze nieuwe band. Zodra het debuutalbum van Blues Pills uitkomt, hebben Rival Sons en Graveyard er een geduchte concurrent bij. (MtH)
Nationale trots The Devil's Blood mag dan jammerlijk afgezegd hebben wegens 'uit elkaar', er valt ook dit jaar op Roadburn weer meer dan genoeg female fronted occulte rock te genieten, met bijvoorbeeld Jess and the Ancient Ones, Witch Mountain en Royal Thunder (foto). Laatstgenoemd powertrio uit Atlanta blijkt een bijzonder hechte en overrompelende liveband, die loeihard van leer trekt in het Patronaat, zonder dat de nuances daarbij ondersneeuwen. De gouden combinatie van jarenzeventigdoom, bluesrock en de punkstrot van Miny Parsonz zorgt voor alweer een vroeg hoogtepunt op de eerste dag. (TG)
Pilgrim (foto) leverde met Misery Wizard een prima, maar niet wereldschokkend debuut af. De vraag is dan ook of het trio uit Rhode Island zich kan onderscheiden tussen al die andere doommetalbands op Roadburn. Ze hebben in ieder geval het voordeel van de kleine zaal, zodat ze niet verzuipen in ruimte. Toch valt de belangstelling nogal tegen; het publiek kiest in meerderheid toch voor het tegelijkertijd optredende Royal Thunder. Het zelfs voor lelijkemensendoommetal nogal verfomfaaid ogende trio - zanger met een pluizige skullet, erg dikke drummer en heel bleke bassist - blijkt echter een geweldige liveband. Geholpen door een zeer goed geluid speelt Pilgrim epische doom in de stijl van Candlemass, maar dan beter dan Candlemass dit zelf zou doen. The Wizard (als je denkt dat dit dom is: de drummer noemt zich 'Krolg, Slayer of Men’') heeft de perfecte, galmende huilstem en de gigantische ritmesectie klinkt alsof Hannibal met alle olifanten van Afrika de Alpen oversteekt. Risico nemen durft de band ook: aan het einde van de set speelt Pilgrim een heel nieuw nummer, dat tot het beste van de set behoort. (MtH)
Robert Hampson, de man achter Loop en Main (en tweede gitarist van Godflesh vanaf Streetcleaner), is deze Roadburn wellicht de meest vreemde eend in de bijt. In zijn korte set zet hij een abstracte drone neer, opgebouwd uit verschillende frequenties. Het levert een totaalgeluid op dat kil en hard is, zonder enige vorm van melodie en ook zonder visuele ondersteuning. Het is ontdaan van elke menselijkheid, wellicht zelfs van de essentie van muziek zoals het gros van de bezoekers die kent. Toch blijft de zaal alleszins gevuld; een relatief klein deel van de aanwezigen verkiest zware riffs en grooves boven de geluidskunst van Hampson. Toch een triomf voor de organisatie, die het aandurfde deze abstractie op het programma te zetten. Na een dikke twintig minuten is het overigens weer voorbij, maar in de wereld van de avant-garde is dat ook weer niet vreemd.
Ook op het hoofdpodium is plaats voor geluidskunst en noise. Daar speelt namelijk Gravetemple, dat bestaat uit hardcore avant-gardistische lawaaimakers Attila Csihar, Oren Ambarchi en Stephen O'Malley. Die laatste speelt bijna elk jaar wel op Roadburn in een of andere gedaante (bijvoorbeeld met sunn 0))) en Thorr's Hammer) en vandaag wordt ook weer duidelijk waarom. Csihar heeft zich in de loop van de jaren ontwikkeld van blackmetalzanger tot maniakale stemkunstenaar, maar dit kan niet voorkomen dat het begin van de set, waarin hij alle ruimte krijgt om zijn keelzang en gerochel in loops over het publiek te draperen, een beetje langdradig wordt. Dit verandert als Ambarchi en O'Malley langzaam maar zeker de aandacht naar zich toe trekken. Ambarchi doet het eerst met gitaar, een grote gong en een bak effecten, maar daarna gaat hij loos als een freejazzdrummer op zijn drumkit. O'Malley gaat via zware gitaardrones langzaam maar zeker richting hogere, scherpe klanken. Pure noise wordt het nooit, er blijft een bepaalde lijn in zitten die nog het meest doet denken aan de wonderschone improvisaties op het indrukwekkende Clean Hands Go Foul van O'Malley-project Khanate. (BI)
High on Fire (foto) is zo'n band waar iedereen wel mee uit de voeten kan, dus is de grote zaal al ruim voor aanvang gevuld. Matt Pike ziet er ook na zijn afkicktraject nog altijd niet bepaald atletisch uit, maar hij was wel eens in slechtere vorm. Als een trofee sjouwt hij zijn immer shirtloze pens voor zich uit om te beginnen aan de integrale uitvoering van The Art of Self Defense, het rauwe debuut van High on Fire. Pikes riffs dwingen en houthakker Des Kensel mept op volle kracht, maar de vonk wil maar niet overslaan naar het publiek. Na een dik half uur is de zaal nog altijd goed gevuld en gebeurt er weinig meer dan een bescheiden hoofdknikje hier en daar. De tijden dat High on Fire vijf sterren scoort op de automatische piloot zijn voorbij. Gelukkig voor de band hoeft Roadburn geen conclusies te verbinden aan deze misstap. Twee dagen later revancheert het trio zich met een verwoestende set op hetzelfde podium. De zaal staat in vuur en vlam. Het kan verkeren. (RvE)
Als vandaag een prijs zou worden uitgereikt voor 'meest dwingende groove', dan zou die zonder twijfel naar Maserati gaan. Ergens tussen spacerock, postrock en techno eist het drietal dat het publiek gaat dansen. Dit zonder een woord tot het publiek te richten, maar puur door de muziek. De baslijnen en synthpartijen komen uit een doosje, maar de drummer speelt wel zulke retestrakke grooves dat stilstaan gewoon niet mogelijk is. De gitaristen zorgen vooral voor mooie aankleding en inkleuring van de psychedelische sfeer, maar het draait toch echt om het ritme, het gevoel dat je voor eeuwig in trance door kan suizen in je comfortabele ruimteschip met het uitzicht op vreemde werelden en ruimtesnelwegen. Af en toe brengt een technisch mankement je weer even terug in de realiteit, maar even later kun je al weer heerlijk doorspacen en het bestaan van alledag vergeten. (BI)
Lord Mantis maakt gretig gebruik van zijn uurtje op het kleine StageOne-podium. Laag gestemde crustmetal met gemene vocalen, afwisselend verzorgd door de gitarist en de bassist, vullen de bomvolle ruimte. In deze vorm had het trio had met gemak de kleine zaal gevuld, maar de kracht van dit optreden schuilt juist in de kleine setting. Een te kleine zaal uit zijn voegen doen barsten is net zo goed Roadburn.
Bij Intronaut (foto) draait alles om ritmiek. Bassist Joe Lester en drummer Danny Walker lopen met een grote boog om standaard grooves heen en bouwen op mathematische wijze aan hun ritmische structuren. Vooral live levert dat een spannend schouwspel op, te meer omdat de set niet volledig bestaat uit het door matige vocalen geplaagde Habitual Levitations, die live evenmin uit de verf komen. De ritmesectie staat letterlijk centraal, twee zingende gitaristen vervullen een rol aan de zijkant van deze spectaculaire speelplaats. Intronaut is te scharen onder progressieve metal, maar laat ook zijn tanden zien. Spelplezier prevaleert boven techniek. Op momenten lijkt het dus alsof je naar Tool in zijn jonge jaren staat te kijken. (RvE)
Roadburngangers moeten zich niet afvragen wát Primordial (foto) op Roadburn doet, maar waarom Primordial nu pas op Roadburn speelt. Dat mag zanger Alan Averill wel vinden, maar de grote zaal van 013 is toch echt wel eens voller geweest. Een aanzienlijke minderheid van het Roadburnpubliek bestaat toch uit stonerpuristen die de 'Vikingmetal-op-zijn-Iers' van Primordial niet blieven. Als ze aan het begin van het concert al even gingen kijken, dan zullen ze alsnog snel zijn afgehaakt door het slechte en veel te zachte geluid; voor het grootste deel van het concert klinkt Primordial ontzettend wollig, alsof iemand enorme dekens over de PA heeft gedrapeerd. Aan Averill zelf ligt het zeker niet. Continu jut hij het publiek op en hij zingt zich de longen uit het lijf in zijn kenmerkende rauwe, maar wel melodieuze stijl. Dat werpt zijn vruchten af als aan het einde van het concert het geluid eindelijk goed is (maar nog steeds te zacht), zodat bij afsluiter 'Empires Fall' in extremis alles nog goed komt. (MtH)
Mournful Congregation (foto): de bandnaam spreekt al boekdelen. Dit is een intens zwaarmoedige metalband die 'doom' in kapitalen schrijft. Drie gitaristen sterk zorgt het Australische vijftal voor een enorm melancholieke sfeer, in een stijl die naast enorm traag zeker ook verrassend melodieus is. De gorgelgrunt is meer donker dan agressief, maar wordt sporadisch ingezet om zo de melodielijnen van de gitaren de terechte hoofdrol te gunnen. Lange nummers, een drummer die bijna stilstaat, drie stemmige gitaren plus een bassist die eigenlijk als vierde gitarist meetelt: allemaal strijden ze het om hardst om de prijs voor meest melancholische gitaarmelodie te halen. Een soort My Dying Bride in het kwadraat, maar dan zonder theatrale pathetiek. (BI)
In 1973 bracht Hawkwind de liveplaat Space Ritual uit, door velen beschouwd als een hoogtepunt in hun discografie. Bassist Alan Davey kwam pas in 1984 bij Hawkwind, na eerst jaren superfan geweest te zijn. Hij verliet de band vanwege onenigheid over de koers. Davey werpt zich nu op als degene die de historie van de spacerocklegende in ere houdt, terwijl Hawkwindvoorman Dave Brock de koers verlegde naar trance. Met zijn huidige project, The Psychedelic Warlords (foto), speelt Davey Space Ritual integraal. Dat doen ze objectief gezien prima, maar dit soort psychedelische rock met veel dwarsfluit- en saxofoonsolo's en recitatie van gedichten tussen de nummers door laat wel alle mozeskriebelmeters in het rood slaan. De grijze paardenstaarten met tie-dyed- shirts in de grote zaal staan te genieten, de rest van het publiek opteert liever voor de kleine zaal. (MtH)
Daar mogen de vaderlandse bad boys van de stonerpunk, Herder (foto onder), afsluiten in een dankzij The Psychedelic Warlords tot ver in de foyer overlopende zaal. Ze doen dat met verve. Het pandemonium op het podium is even groot als in de zaal zelf; met name zanger Ché Snelting en bassist Blitzer tonen zich ware volksmenners. De eerste festivaldag mag dan voorbij zijn, Herder is hoe dan ook een prima wake-up call voor het soms wel erg makke luisterpubliek op Roadburn. Het vuurtje opstoken zal een specialiteit van de Nederlandse bands blijken op deze editie. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2013-donderdag/23942/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: