http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2013 - Afterburner
Lokale blackmetaltrots Nihill blaast drie dagen slaaptekort en alcoholinname weg.
21 april 2013, 013, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch en Martÿn ter Haar
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 27 april 2013
Astra (foto boven) wil erg graag een klassieke progrockband zijn en heeft daarom een enorme lading orgels, keyboards en andere apparatuur helemaal uit San Diego meegenomen. Het kwintet is alleen vergeten dat je voor progrock die instrumenten ook op een hoog niveau moet kunnen bespelen, anders resulteert het in onsamenhangend gerommel.
Het Japanse Sigh probeert veel te nadrukkelijk origineel te zijn door een basis van simpele black metal aan te vullen met allerlei honky-tonkpianoriedels, saxofoonsolo's en rare outfits. Het niveau van zowel muziek als show is alleen meer van het grappig bedoelde stukje van je oom op het laatste familiefeest dan van Beyoncé. Als je zoiets op je festival wilt, dan haal je met BZB voor minder geld meer kwaliteit in huis.
Goede black metal haal je gewoon uit Tilburg zelf. Drie vijfde van Dodecahedron plus twee stafleden van het Incubate-festival melden zich voor de eerste show ooit van Nihill. Dat gaat het voormalige studioproject zeer goed af. Met tegenlicht en gehuld in veel rook - zodat alleen schimmen te zien zijn - zet Nihill zo naargeestig mogelijk een verwoestende blackmetalset neer. Nihill is daarmee het hoogtepunt van de Afterburner, zoals het verwante Dragged into Sunlight dat vorig jaar was. Niets werkt zo goed om de waas van drie dagen slaaptekort en alcoholinname weg te blazen als razende black metal.
Zaterdag zette Camera al een prima krautrockset zet neer in de kleine zaal. Op de Afterburner wordt het tijd voor het echte werk: het begeleiden van mede-Neu!-oprichter Michael Rother bij het spelen van materiaal van de krautrockgoden en van zijn latere project Harmonia. De podiumpresentatie gaat er daarbij niet op vooruit. Waar Camera zich nog voor op het podium van de kleine zaal opstelde, spelen de bandleden met Rother nogal achter op het immense hoofdpodium van de grote zaal. Rother staat ondertussen achter een grote tafel met apparatuur, zonder contact te zoeken met het publiek. Maakt verder niet uit, want de kristalheldere melodieën en uiteraard de ontstuitbare motorikbeat komen perfect aan.
Spiritual Beggars spelen classic rock met alles erop en eraan: een gitarist met een haarband en lampjes om zijn speakerkabinet, een drummer met een set van doorzichtig perspex, een toetsenist met een Indiaas kleedje over zijn keyboard en een gestreepte broek plus een luchtalarm van een zanger die wil dat het publiek hem nazingt als hij "Yeah, yeah yeaaaaaah" doet. Hoezo is Roadburn een hipsterfestival? Spiritual Beggars brengen totaal onhippe eikenhouten kwaliteitshardrock in de beste traditie van Led Zeppelin en Deep Purple. Goede liedjes, gezongen door een zanger met soul, gelardeerd met geweldig orgel- en gitaarsolo's en aangedreven door een groovende ritmesectie. Hoogtepunt is (uiteraard) powerballad 'Mantra' met zijn 'No Quarter'-achtige intro. Duizend keer liever dit dan de geforceerde interessantdoenerij van Sigh of Leprous. (MtH)
Dat laatstgenoemde Noorse progmetalgezelschap is toch vooral een band voor genrefans. Op zich is het experimentele karakter van de muziek een kolfje naar Roadburns hand. De theatrale presentatie gaat ook nog wel (als we het gechoreografeerde 'samen door de knieën gaan' even vergeten). Het is de hysterische musicalzang die de toch al zo willekeurige nummers van Leprous de das om doet. Wanneer na een dik half uur Emperorfrontman Ihsahn zich bij de band voegt wordt het geluid wat donkerder en past het beter binnen de context van het festival. Maar Leprous is en blijft een kitschband. Daar kan ook Ihsahn weinig aan veranderen. (RvE)
Tegenover de progmetal van Leprous in de grote zaal staat in de kleine zaal een corebusinessband van Roadburn: het instrumentale spacerocktrio Electric Moon. De zaal is dan ook stampvol met mensen die hun gitaarmuziek liever zonder Joop van den Ende-invloeden horen. Dit terwijl de jams van Electric Moons toch op zijn hoogst verdienstelijk zijn. Nergens wordt het niveau van Earthless of Bongripper benaderd. (MtH)
Als een van de laatste bands het moegestreden publiek een kwartier laten wachten; Switchblade weet de zaal voor aanvang al aardig op stang te jagen. Vervolgens stelt het instrumentale openingsdeel van de set - voor de gelegenheid is het duo aangevuld met toetsenist Per Wiberg - het geduld nogmaals op de proef. Repeterende en dogmatische riffs vormen het hoofdingrediënt van de eerste vijfentwintig minuten. Om het andere gezicht van Switchblade te tonen, is David Johansson van Kongh als gastzanger opgetrommeld. Net als hij het podium beklimt, breken er problemen met de gitaarversterker uit. De tijd die nodig is om dit euvel te verhelpen, is precies lang genoeg om de sfeer om zeep te helpen. Opnieuw wordt er een beroep op het geduld van de toeschouwers gedaan. Wanneer Switchblade dan toch begint aan het sludgy deel van zijn set is het kwaad eigenlijk al geschied. In plaats van een dynamische dwarsdoorsnede van het gevarieerde repertoire, moeten we het doen met horten en stoten. Waarschijnlijk had de reguliere tweemansbezetting beter werk geleverd. (RvE)
De eer Roadburn af te mogen sluiten, valt te beurt aan het Duitse Zodiac. Misschien is de bluesrock een beetje oubollig, maar zo op het einde van vier festivaldagen is zo'n niet te ingewikkelde, fijn melodieuze gitaarsolo precies wat nodig is. De gitarist maakt het ook helemaal af door een heus Gary Moore-bluesrockhoofd te trekken bij zijn solo's.
Wat opvalt aan Roadburn 2013 is dat het niet de beoogde headliners zijn die eruit springen. Geen van de bands op het hoofdpodium weet de grote hoogten van voorgangers als Swans of YOB te bereiken. Dat betekent ook dat de grote zaal vaak maar zeer gedeeltelijk gevuld is, wat automatisch weer inhoudt dat de rijen en opstoppingen bij de kleinere zaal nog groter zijn dan andere jaren.
De Afterburner blijft ook een beetje een zorgenkindje. Door twee zalen met maar gedeeltelijk overlap en weinig muzikale samenhang kan het zomaar voorkomen dat er een blok van drie of vier bands is die je niet aanspreken. Wachten op die ene act die je per se wilt zien, is op de laatste dag van een lang festival gegarandeerd een recept voor totaal inkakken.
Roadburn 2013 is toch vooral het festival van het jonge talent. Uncle Acid & the Deadbeats, Raketkanon, Satan's Satyrs, Herder, The Black Heart Rebellion, Kadavar, Blues Pills, Teeth of the Sea en bovenal Goat: allemaal staan ze te trappelen om groot en succesvol te worden, niet alleen binnen de Roadburnniche, maar bij een veel breder publiek van alternatievemuziekliefhebbers. Daar staat dan wel nog een zeer memorabel concert van de stokoude, maar nog lang niet versleten Pretty Things tegenover. (MtH)
(De foto's van Sigh, Spiritual Beggars en Leprous zijn van 013-huisfotograaf Erik Luyten.)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2013-afterburner/23951/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: