http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2012 - Afterburner
Dragged into Sunlight vernielt definitief de trommelvliezen.
15 april 2012, 013, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Jeroen Gelissen, Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar
Beeld: Bart van den Hoogenhoff en Niels Vinck
Publicatiedatum: 19 april 2012
Electric Orange [foto hierboven] probeert op de valreep in zijn eentje de wat lage mozeskriebelfactor van de editie van dit jaar alsnog op acceptabel niveau te krijgen. Achtergrondprojecties verspringen van softporno op tropische stranden naar de eikenprocessierups naar studies van brutalistische architectuur, er loopt iemand in een gasmasker en cape doelloos rondjes over het podium en er is een lange, maar uiteraard relaxte bongosolo. Voor even is het wel leuk - als is het alleen al vanwege de curiositeitswaarde - maar vrijwel niemand kijkt de anderhalf uur durende set van de Duitse krautrockhippies af. (MtH)
Internal Void [foto hieronder] is zo'n typische derdegarnituurdoommetalband met exact de juiste referenties op zak (Hellhound, Southern Lord, Pentagram) om een plekje op Roadburn te bemachtigen. Gitarist Kelly Carmichael heeft zijn zaakjes ritmisch en riffsgewijs goed voor elkaar en weet zo de aandacht van de echte liefhebber aardig vast te houden. Dat doet ook de nogal postgrunge aandoende zanger, maar dan juist omdat het een abominabele kluns is die worstelt met microfoonstandaards, gitaarsnoeren en vooral plankenkoorts. Als hij zich tijdens de instrumentale passages uit pure wanhoop dan maar achter de versterkers verstopt en allerlei rare handgebaren begint te maken, krijgt hij helemaal de lachers op zijn hand. (TG)
De belangstelling voor de Nederlandse cultband Urfaust [foto hieronder] is warm. Ruim voor aanvang is de kleine zaal al goed gevuld, terwijl de drummer nog even het laatste Mariabeeldje uit een Jumbotas vist en op de gitaarstack zet. De werkwijze van de band wijkt af van veel collega's dit weekend, die verzeild lijken geraakt in een wedstrijd decibellen produceren. Urfaust is een duo en heeft geen overdaad aan effecten of volume nodig om zijn punt te maken. De ambient black metal is gebaseerd op rituele vocalen en slepende, kaalgestripte drums, bij voorkeur met zes tellen in een maat. Overdonderen doet Urfaust niet in een handomdraai. De hypnotiserende nachtmerrie treedt in na een nummer of twee en pas dan kan het gewillige hoofdknikken echt beginnen. Kracht bijgezet door ongemakkelijke zwart-witprojecties is de vertoning van Urfaust no-nonsense en ceromonieel tegelijkertijd.
Van onder een dikke laag stof en vuil heeft Roadburn weer een heuse undergroundparel weten op te graven. Nadat Bongripper [foto hieronder] de glas-in-loodramen van het Patronaat zaterdagnacht al in hun kozijnen deed rammelen, treedt de band voor een tweede set aan op het grote podium. Het kwartet uit Chicago kan nauwelijks bevatten wat het overkomt op Roadburn. De merchandise vliegt al een paar dagen als warme broodjes over de toonbank en de aanblik van circa 2000 man publiek maakt zoveel indruk dat de drummer, gehuld in het nieuwe uitshirt van het Nederlands Elftal, er een kiekje van maakt. Toch heeft Bongripper, dat meer gewend is aan kraakpandshows voor een honderdtal mensen, geen enkele moeite om de grote zaal te verpletteren met doom van een maximale densiteit.
De inleidende feedback is al massief, en dan moeten de nodige extra lagen akkoorden en drums nog worden ingezet. Bongripper legt het af tegen een Yob als het gaat om compositorisch vermogen, maar compenseert dat met een ongekende, smerige intensiteit en bassen die het metabolisme van de moegestreden Burners nog verder in de war helpen. Het ranzige karakter van het geluid kwam in het kleine Patronaat nog wat beter tot zijn recht dan in het uit de kluiten gewassen 013, wat niet wegneemt dat beide shows een permanente indruk hebben gemaakt op Roadburn en omstreken. Deze band gaan we zeker vaker in Europa zien. (RvE)
De tweede show van YOB [foto hieronder], een integrale uitvoering van het alweer bijna tien jaar oude Catharsis, is duidelijk wat meer ontspannen en minder beladen dan de monumentale homecoming op vrijdag. Mike Scheidt oogt inmiddels dan wel redelijk gaar, maar is nog wel zo gefocust dat hij zijn bassist tijdens het intro van 'Aeons' afbreekt en vraagt om nog even bij te stemmen. De valse start en de aanvankelijk ook wat minder sierlijk aangesneden muzikale bochten deren verder allerminst: opnieuw laat YOB horen waarom het door velen als een bijna levensveranderende liveact wordt beschouwd.
Het relatief korte 'Ether' biedt de gelegenheid om de band ook eens min of meer uptempo aan het werk te horen, ook al zou het dan voor Slayerbegrippen zonder meer in de categorie 'slepend' vallen; Roadburn kent nu eenmaal een volstrekt eigen tijdsbeleving. Als toegift volgt wederom een nummer van de laatste plaat ('Upon the Sight of the Other Shore'), wat dit tot het eerste YOB-optreden op Nederlandse bodem maakt waarbij het lijflied 'Quantum Mystic' achterwege blijft. Met name het gargantueske titelnummer van Catharsis vergoedt dat echter ruimschoots, en wederom verlaat YOB het podium onder religieuze aanbidding van de Roadburngetrouwen. (TG)
Dragged into Sunlight is het schoolvoorbeeld van de Roadburnwet: het zijn de relatieve buitenbeentjes die de beste optredens verzorgen. In het rode schijnsel van twee spotlights schrijden zwarte schimmen in stilte door de dikke nevel het toneel op en keren zich ruggelings naar het publiek. Wat volgt is een schouwspel dat zijn weerga niet kent. In net iets meer dan een half uur razen de schimmen op dodelijk hard volume - de Roadburner is op dat gebied het nodige gewend, maar menigeen grijpt toch met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn oren - door hun set. Boven uit de dikke rook, de aanhoudend flikkerende stroboscoop en de tergend harde mêlee van noise, grind, crust en experimentele black metal stijgt het satanisch gekrijs en demonisch gerochel van vocalist T op. Als aan de grond genageld staat men met open mond toe te kijken. En als na afloop een bedeesd "thank you" nog net hoorbaar is en de schimmen even schichtig als ze zijn verschenen het podium weer verlaten, duurt het nog enige tijd vooraleer iedereen uit zijn verbazing ontwaakt en tot applaudisseren in staat is. Absoluut een van de hoogtepunten van de afgelopen vier dagen. (JG)
Zoals verwacht is de zaal voor Coroner [foto hieronder], de hoofdact van de Afterburner, alweer een stuk leger dan bij YOB. Het Zwitserse trio, dat in de jaren tachtig in het kielzog van labelgenoten Voivod en Celtic Frost mede de avant-thrash op de kaart te zette, is echter een wat makkelijker te behappen kluif voor beginners dan de veel meer experimentele Canadese gastcurator. Dat geldt zeker voor het latere Coronerwerk, dat tegen de groovemetal aanleunt en een groot deel van de setlijst beslaat.
Voor de oude fans is dat misschien iets te veel tweederangs Prong van het goede, maar die worden eveneens op hun wenken bediend met krakers als 'Masked Jackal', 'Die by My Hand' en de ultieme toegift 'Reborn through Hate'. Bovendien wordt de technische thrash, met behulp van een gasttoetsenist en ondanks wat apparatuurproblemen halverwege het optreden, loeistrak uitgevoerd. Uiteindelijk wordt het in de zaal dan ook langzaam weer wat drukker met volk dat ook zijn laatste restje Roadburn ten volle wil benutten. Lang niet slecht voor een cultband op leeftijd die ooit begon als road crew van Celtic Frost. (TG)
Een opnieuw geslaagde editie van Roadburn verdient een knallend einde. Black Cobra zorgt daarvoor. Het is slechts een duo van een drummer en gitarist, maar hun opgepunkte sludgemetal rockt harder dan 90% van de bands met een volledige bezetting. Rafael Martinez' drumstel staat een kwartslag gedraaid voor aan het podium. Een slimme zet, want het publiek ziet nu meer van hoe hij zijn instrument bewerkt en Jason Landrian hoeft niet het grote podium van 013's hoofdzaal - een plek waar mening band verzuipt in de ruimte - in zijn eentje te bestrijken. Zo slaagt Black Cobra erin het volledig uitgeputte publiek toch nog aan te zetten tot een eindsprint, wat een niet geringe prestatie mag heten.
Hoewel het wat twijfelachtig begon, is ook deze editie van Roadburn weer als extreem geslaagd te betitelen. De populariteit van het festival betekent wel dat je tien minuten voor aanvang van een show klaar moet staan, anders kom je de zaal niet meer in. Dat is inmiddels ruimschoots bekend en omdat de begintijden van de shows zeer strak worden aangehouden, kom je op dat punt niet voor verrassingen te staan. Wel blijken bands soms twintig minuten voor het geplande einde van het concert al hun hele set gespeeld te hebben, waardoor je als je een staartje van een show wilt meepikken in een volledig lege zaal terechtkomt. Organisator Walter Hoeijmakers geeft aan dat dat komt omdat hij de bands zelf vraagt hoe lang ze willen spelen. Komt er geen antwoord op die vraag - en dat is vrij vaak - dan plant hij ze een uur in. Hij zegt dit volgend jaar dan ook anders te doen.
Een ander kritiekpunt is dat die trend van bands die hun 'legendarische' album in zijn geheel spelen nu toch maar eens over moet zijn. Bij echte meesterwerken is het nog tot daar aan toe, maar veel cultklassiekers blijken in het licht van de geschiedenis toch vooral klassiek omdat ze iets in gang hebben gezet, niet omdat de muziek erop nu zo briljant en tijdloos is. Elk album heeft bovendien zijn zwakkere broeders en waarom zouden die gespeeld moeten worden en veel betere, ook jaren niet op de podia gehoorde deep cuts van andere platen niet? Wie hoort Celestial Season liever 'Vienna' coveren dan 'Wallaroo' spelen?
Voivod gaf wat dat betreft het goede voorbeeld door onverwacht het twintig minuten lange opus 'Jack Luminous' en een nieuw nummer te spelen. Voivod gaf überhaupt het goede voorbeeld van het spelplezier en instelling die elke band zou moeten hebben. Wat dat betreft had de organisatie zich geen betere curator kunnen wensen.
Verder was de organisatie vlekkeloos, bleek het Patronaat een prima vervanger voor het Midi Theater en was Roadburn vooral weer een festival voor liefhebbers, door liefhebbers. Een plek waar de muziek centraal staat en niet een heel pretpark aan andere activiteiten of de belangen van de sponsors of beursgenoteerde organisator. Tekenend: terwijl tegelijkertijd in Amerika de zeer conservatief-christelijke eigenaar van de organisatie achter Coachella zijn zakken vult dankzij een hologram van Tupac, staat Walter Hoeijmakers na afloop van het laatste optreden van de dag gewoon met de rest van het publiek mee te blèren met metal- en rockklassiekers.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2012-afterburner/22797/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: