http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2010 - Zaterdag
Een barband, een coverband en het orkest van de Apocalyps.
17 april 2010, 013 & Midi Theater, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar en Hans van der Linden
Beeld: Hans van der Linden en Erik Luyten
Publicatiedatum: 19 april 2010
De derde dag van Roadburn is organisatorisch alles weer op orde, hoewel bands, pers en publiek die met het vliegtuig naar huis hadden gemoeten veelal nog een aantal dagen ongeplande vakantie in Nederland aan hun festivalverblijf moeten plakken.
Wegens succes en bittere noodzaak geprolongeerd is Death Row, dat de laatste dag mag inluiden in de grote zaal en in ieder geval stilistisch gezien een goede vervanger is voor de gecancelde Candlemassreünieshow. Het drietal stond aan de basis van de jarentachtigincarnatie van doomcultlegende Pentagram en geeft het publiek zonder dralen wat het wil: 'Death Row', 'All Your Sins', 'The Ghoul', 'Dying World' en nog zo wat knallers van de eerste Pentagramlangspeler Relentless uit 1985. Drummer Joe Hasselvander blijkt nog prima in vorm, maar zanger/gitarist Victor Griffin is een stuk slordiger en geeft de riffs niet altijd de aandacht die ze verdienen. Daardoor is het bij lange na niet zo indrukwekkend als het kiezelharde optreden van Pentagram vorig jaar in dezelfde zaal. Death Row is zeer genietbaar, maar het is ook zonneklaar dat Pentagram zonder Bobby Liebling eigenlijk hetzelfde is als, pak 'm beet, Kyuss zonder Josh Homme. (TG)
Mario Lalli's naam staat gebroederlijk naast die van Josh Homme als componist van bijvoorbeeld de Queens of the Stone Agenummers 'Millionaire' en 'Monsters in the Parasol'. Dan ben je iemand in de Roadburnwereld. Daarbuiten niet, want terwijl Homme een echte rockster is, daar spelen de gebroeders Lalli met hun Fatso Jetson vooral in de regio. "We're a bar band", zegt Lalli er met de nodige zelfspot over.
Dan wel een barband die zich, sinds Fatso Jetson met Kyuss aan de wieg stond van de desert rock, heeft ontwikkeld in de zeer eigenwijze richting van medewoestijnbewoner Captain Beefheart. Door de toevoeging van saxofonist en mondharmonicaspeler Vince Meghrouni is Fatso Jetson tegenwoordig meer desert freak blues dan rockband. Een hele goede ook, een beetje het weerbarstig stoffige tegenwicht voor de supergelikte draai die Shining eerder op het festival aan de mix van rock en jazz gaf. (MtH)
Hoewel Altar of Plagues voor de tweede keer speelt en het terrasseizoen officieel geopend is, is The Green Room goed gevuld. Op de podiumprestaties van het Ierse postblackmetalgezelschap is weinig af te dingen. Toch zijn de hoogtepunten in het optreden spaarzaam en slaagt men er niet in om het momentum vast te houden.
Het spierballenvertoon van Nachtmystium werkt verfrissend. Een paar dagen eerder heeft hun gitarist met knallende ruzie de tour onderbroken om op het vliegtuig naar huis te stappen. In alle haast is Ron van Herpen (Astrosoniq/The Devil's Blood) benaderd om het gat te vullen. Hij slaagt met vlag en wimpel voor zijn Nachtmystiumlivedebuut. Het optreden is overdonderend en lomp en frontman Blake Judd gooit nog wat extra olie op het vuur. Zijn vocalen zijn hard en meedogenloos als een afranseling. Ondertussen probeert drummer Wrest op even indrukwekkende wijze de aandacht naar zich toe te trekken. (RvE)
"We hebben een drummer gevonden backstage, gelukkig heeft hij al eens eerder in deze band gespeeld." Witchcraft-zanger Magnus Pelander ziet er met zijn slechtzittende broek (wijd van boven in plaats van aan de onderkant) zelf ook uit alsof hij zo van de Roadburncamping is komen rollen om met zijn band het grote gat te vullen dat Shrinebuilder heeft laten vallen in de zaterdagline-up. Witchcraft neigt naar classic en folkrock, dat laatste vooral door de aandoenlijke smeekstem van Pelander, die nog geaccentueerd wordt door zijn puppywenkbrauwen. Als Roadburnveteranen kunnen de sympathieke Zweden, met voor de gelegenheid dus voormalig drummer Jens Henriksson in de gelederen, rekenen op een warm onthaal en hun lichtgewicht jarenzeventighardrockdoom is ook een welkome verpozing na het geweld van Nachtmystium. (TG)
Roadburn staat dit jaar vol met bands die bij het grote publiek misschien niet zo bekend zijn, maar die een grote status hebben in de scene. Dat betekent automatisch ook dat er weinig ontdekkingen zijn. De band die deze editie het meeste aansprak kan maken op dat label is Horisont.
Deze Zweden hebben alles wat ze muzikaal leuk vinden uit begin jaren zeventig op een hoop gegooid: Thin Lizzy twin leads, More cowbell! drumpartijen, Deep Purpleriffs, alle zanglijnen van Jezus uit Jesus Christ Superstar en zelfs een Spinal Tapstijl 'Rock bottom!' meeblèrrefrein. Dat wat rommelige, dat zich ook doorzet in de uitvoering, is echter geen min-, maar juist een pluspunt. Waar het tegelijk spelende Witchcraft wat progneigingen heeft, daar is Horisont één en al punky jongehondenenergie met oor voor het liedje.
Hoe je het ook wendt of keert, feit blijft dat de headliner van de derde dag van Roadburn een veredelde coverband is. Ex-Kyusszanger John Garcia geeft dan ook nog eens ruiterlijk toe dat hij Garcia Plays Kyuss [foto boven; EL] opgezet heeft omdat hij ontslagen is op zijn werk en dat hoofdsongschrijver Josh Homme er niks te maken mee wil hebben.
Maar ja, Kyuss is wel het muzikale hart van Roadburn. De liefde voor de muziek van de legendarische woestijnrockband is wat de bezoekers bindt. De grote zaal van 013 is dan ook tot de nok toe gevuld voor het concert dat Garcia, ondersteund door de ex-ritmesectie van Celestial Season en de ex-gitarist van Arsenal, gaat geven.
De band beheerst het materiaal, Garcia is goed bij stem en het geluid is gebalanceerd, zij het wat aan de dunne kant. En dan zijn er natuurlijk de nummers zelf. Wat een enorme berg geweldige songs heeft Kyuss geproduceerd in zijn toch niet enorm lange bestaan. Alleen de vier eerste Black Sabbathplaten staan hoger dan het trio Blues for the Red Sun, Welcome to Sky Valley en …And the Circus Leaves Town in de ranglijst aller tijden als het gaat om muziek in dit genre.
Netjes naspelen van dat materiaal met de originele zanger blijkt dan meer dan genoeg voor een topconcert, waarbij elke van Homme's geniale riffs met gejuich wordt ontvangen. John Garcia kan het zich daarom ook permitteren een frontman te zijn met een podiumuitstraling van niets (hij koopt zijn broeken ook in dezelfde zaak als Magnus Pelander.) Toch blijft er iets knagen, zeker omdat een flink deel van de Kyussmagie hem toch zat in de jams en niet in het keurig reproduceren van de plaat. (MtH)
Jex Thoth [foto links; HvdL] is de nieuwe naam voor Totem, de psychedelische doommetalband die hernoemd werd naar frontvrouw Jex (Jessica) Thoth, die eerder trouwens samen met haar levensgenoot James Toth de kern van het experimentele collectief Wooden Wand (and the Vanishing Voice) uitmaakte. Met ritmesectie, gitaar en keyboards schept de band theatrale op doommetal gebaseerde epische ritmes die met progrock-elementen en overstuurde retro keyboards gelardeerd worden. Boven dit alles torent Jex' stem uit terwijl ze, in mantel gehuld en met vuur en kaarsen in de weer, de show steelt. Deze op het eerste zicht toch wel tamelijk bizarre combinatie van stijlen werkt bevreemdend, maar langzaamaan raak je in de ban van Jex Thoth, het vreemdsoortige collectief dat een verfrissende kijk op doommetal biedt. (HvdL)
De kans is natuurlijk te mooi om te laten liggen. Op het projectiescherm achter Shining en Enslaved zijn gedurende hun uitvoering van The Armageddon Concerto beelden te zien van een zekere vulkaanuitbarsting. Het symboliseert niet alleen hoe alles uiteindelijk toch weer op zijn plek valt tijdens deze geplaagde editie van Roadburn; ook het eerste deel van het anderhalf uur durende, pas één keer eerder uitgevoerde stuk klinkt als oncontroleerbaar natuurgeweld: door tien Noormannen aangedreven noise-ontwikkeling, zonder ritme of melodie en qua volume bewust op het randje van het toelaatbare. Pas na een kwartier krijgt het grotendeels zittende publiek een korte adempauze, waarna de strijd tussen progmetal en avant-jazznoise weer in alle hevigheid losbarst.
De bands staan ieder op een eigen helft van het podium, en behalve momenten van samensmelting, waarbij Enslaved voor massa zorgt en Shining voor structuur en variatie, is er zo ook geregeld sprake van een gezond wedstrijdelement. De 'winnaar' is ontegenzeggelijk Shining, dat - ondanks de master of ceremony-rol van Enslaveds Gurtle - de regie stevig in handen heeft en zijn blackmetalcollega's qua virtuositeit soms pijnlijk te kijk zet.
De abstracte, intense krachttoer aan het einde van het driedaagse festival vergt nogal wat van het uithoudingsvermogen van het publiek, en de eerste echte vette doomriff wordt na een halfuur dan ook met gejuich ontvangen. Ook het zevende deel van het stuk, dat bekend is van de laatste Shiningplaat, geeft even wat houvast in de muzikale apocalyps. Na zeventig minuten breekt dan eindelijk definitief het licht door, en ook de stofwolken op het projectiescherm maken plaats voor een blauwe lucht. De gehoopte toegift, de door Shining tijdens zijn eerste show al gespeelde King Crimsoncover '21st Century Schizoid Man', blijft uit, en dat is eigenlijk maar goed ook: de control+alt+delete van The Armageddon Concerto is de ultieme afsluiting van Roadburn 2010. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2010-zaterdag/20063/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: