http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2009: Zaterdag
Ingetogen tokkelgitaren en geluidsmuren gaan hand in hand.
25 april 2009, 013, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar, Tijs Heesterbeek en Hans van der Linden
Publicatiedatum: 28 april 2009
De zaterdag staat in het teken van Beyond the Pale: het reizend festival dat is opgezet door de mannen van Neurosis. Dit levert een mooi palet op van alles wat de sfeervolle, maar niet altijd knoertharde, muziek te bieden heeft. Soms konden de oordoppen zelfs uit blijven.
Grails heeft de eer om het festival te openen. Hun eerste platen - uitgebracht op het Canadese Constellation Records - bulkten van de atmosferische gitaarepiek in de lijn van GY!BE doch Grails heeft sinsdien een hele weg afgelegd. Zoals op het recente Doomsdayer's Holiday is er van deze eerdere aanpak weinig te merken, de band stort zich op subtiel opgebouwde doch uiterst psychedelische ritmiek waarin soms zelfs oosterse invloeden opduiken.
In de kleine zaal laat het Belgische Amenra [foto boven] zien dat verschrikkelijk harde en confronterende screamo op een Neurosistrip dubbel en dwars kan aankomen. Begeleid door een zanger die constant met zijn rug naar het publiek staat (soms even maniakaal omkijkend) en sfeervolle zwart-witbeelden weet de band een beklemmende sfeer neer te zetten.
De veertig minuten die Grey Daturas benut worden door één gigantische riff ingenomen. Gehuld in rook en luide feedback steekt het drietal uit het Australische Melbourne van wal. Het lijkt wel of de verschillende geluidsmuren elkaar willen overtreffen maar eigenlijk werken alle instrumenten samen aan dit grootse resultaat. Door tijdens de jamsessie van instrument te wisselen, leggen de leden andere accenten en zo tekenen zich verschillende episodes in de set af. Met de drums die na enige tijd toegevoegd worden, neemt de manie en de begeestering toe. Een intense ervaring.
Earth doet zijn best, maar legt het in de categorie 'majestueus en traag' op punten af tegen Bohren & Der Club of Gore. De Duitsers hebben een net iets preciezere timing en een beter geluid. Wat niet wegneemt dat het concert van dit doomcountrygezelschap uit de staat Washington ook prima is. Bijna al het materiaal komt van het laatste album The Bees Made Honey in the Lion's Skull, maar er komt ook nog een nieuw nummer voorbij.
Begeleid door de klanken die A Storm of Light in de verte produceert, treedt Eugene S. Robinson [foto links] aan. De frontman van Oxbow brengt een spoken word performance en gezien Robinson in een ander leven een getalenteerd journalist is, gaat dat hem goed af. Hij dist enkele anekdotes uit zijn jeugd op, uiteraard herinneringen aan gebeurtenissen waar geweld of andere sinistere activiteiten mee gemoeid waren en legt zelf de link tussen de verhalen en flarden songteksten die op Oxbows Let Me Be a Woman verzeild geraakt zijn. Robinson ziet zichzelf echter het liefst als muzikant en om die reden brengt hij op het einde nog een lied, terwijl hij door Black Sun begeleid wordt. Ook al is het resultaat niet slecht, Robinson komt toch beter tot zijn recht in Oxbow.
De Zwitserse industrialpioniers The Young Gods zijn de laatste jaren wat uit de belangstelling verdwenen. Gelukkig zijn de leden van Neurosis ze wel blijven volgen. Een strakke podiumpresentatie en een kristalhelder geluid maken er een echt Zwitsers optreden van. Er wordt veel materiaal gespeeld van het laatste elektrische album Super Ready/Fragmenté en dat blijkt veel beter te zijn dan de geruisloze release misschien heeft doen vermoeden.
Naar gelang de gelegenheid kent Six Organs of Admittance [foto rechts] vele verschijningsvormen maar deze keer is Ben Chasny met enkel een akoestische gitaar van de partij. In zijn typische op Leo Kottke geïnspireerde fingerpickingstijl brengt hij enkele ingetogen nummers, waaronder een knappe versie van 'Shelter from the Ash'. Plots geeft hij te kennen dat hij een niet al te hippieachtige indruk wil nalaten en gaat vervolgens tijdens 'Hum a Silent Prayer' met gitaarfeedback en andere vervormende elementen aan de slag. En plots is het gedaan. Of toch niet? Nee, Chasny komt - gebukt onder verontschuldigingen - terug op en geeft toe dat hij zich vergist heeft. Er rest immers nog een half uur, wat hij prompt met ingetogen gitaarpracht invult, om vervolgens te eindigen met een ode aan zijn vriend Jack Rose, 'Drinking with Jack' genaamd.
En waar Ben Chasny bang was overstemd te worden door het even verderop spelende Nadja, valt dat nog wel mee. De ingetogen shoegaze komt op plaat harder over dan in de Batcave. Toch weet het duo (Aidan Baker op gitaar en dromerige zang en Leah Buckareff, bassiste en de tweede persoon op Roadburn die het publiek niet aankijkt) te overtuigen met prachtige gitaarmuren. Ook al hadden ze wel wat harder mogen zijn.
Met Om staat Grailsdrummer Emil Amos voor de tweede keer op één dag op het hoofdpodium. Om, de band die in 2003 mede door ex-Sleepbassist Al Cisneros in het leven geroepen is, heeft geen introductie meer nodig en de sporadische concerten die het duo geeft, maken dat het optreden op Roadburn tamelijk uniek is, al is het niet meer de eerste keer dat ze hier staan. Vier perfect gebalanceerde hypnotiserende basriffs passeren de revue, terwijl Cisneros' mantra's het gevoel van eindeloosheid enkel doen toenemen. Het resultaat werkt bovenal bezwerend en haast transcendent, wat volledig in de lijn van het eerdere platenwerk ligt. Het is dan ook vol verwachting uitkijken naar de aangekondigde nieuwe weg die Om op het in september te verschijnen nieuwe album zal bewandelen.
De derde dag van Roadburn wordt dus gecureerd door Neurosis [foto links]. De postcoregoden hebben genoeg ego om tijdens hun optreden de andere zalen leeg te laten, zodat de grote zaal van 013 volledig afgeladen is. Nog meer grootspraak is er in de vorm van papieren die waarschuwen dat het heel erg hard gaat zijn. Dat klopt niet helemaal; het optreden is wel luid, maar niet in exceptionele mate. Zoals eigenlijk weinig aan het optreden van Neurosis exceptioneel is. In tegenstelling tot twee jaar geleden, toen de band een verpletterende indruk achterliet, gaat het hier om een normale, doordeweekse show. Vreemd eigenlijk dat een band niet kan pieken op een zelfgekozen moment, maar dat zijn de mysterieuze krachten in de kunst.
De mannen in de glitterbloesjes van Guapo staan in dezelfde zaal waar ze een paar maanden eerder op ZXZW ook al speelden. Toen voor een halve man en een paardenkop, nu is er behoorlijk wat publiek dat van het optreden van Neurosis afkomt. Misschien dat het daarom is, maar de jazzy jarenzestigprog is nu stukken spannender. Deze keer geen gefröbel, maar duistere klanken die het uitstekend zouden doen op de soundtrack van een psychedelische horrorfilm.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2009-zaterdag/18510/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: