http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2008, dag 3
Op de Roadburn zaterdag gaan absolute schoonheid en bruutheid hand in hand.
19 april 2008, 013, Tilburg
Tekst: Martÿn ter Haar en Tijs Heesterbeek
Beeld: Tim van Veen
Publicatiedatum: 24 april 2008
Roadburn 2008 voelt voor oprichter Walter Hoeijmakers misschien wel als twee edities in één. Niet alleen is Roadburn definitief opgerekt naar vier dagen, ook heeft het festival dit jaar opvallend veel last van uitvallers. En dan ook nog eens redelijk grote namen als Electric Wizard, Ricky Lee Jones, OM en Celtic Frost. Die laatste band hoort eigenlijk op de vrijdag te spelen. Gelukkig vindt het festival in de korte tijd die het nog heeft, minder dan twee weken voor het optreden, Enslaved als vervanger.
Zouden ze er meer of minder T-shirts door verkopen? Oftewel: is de bandnaam Lesbian [foto rechts] een gouden zet of een molensteen voor een kwartet bestaande uit vier heren? Het wekt in ieder geval een melige indruk, terwijl het blijkt te gaan om een uiterst serieus gezelschap dat postmetal à la Neurosis vermengt met black- en deathmetalinvloeden. De algemene indruk die Lesbian achterlaat is goed, vooral in de meer recht vooruit stevige stukken. De meer ingewikkelde passages komen nog wel eens geforceerd over.
Roadburn treedt steeds verder buiten zijn stonergrenzen met postmetal, black metal en deathmetal. Ook grindcore is aanwezig in de vorm van Cephalic Carnage [foto links], alhoewel zanger Lenzig Leal het publiek meedeelt dat de band zo langzaam mogelijk probeert te spelen. Het resultaat lijkt op doom met de typische reutelzang. En dat is jammer, want die concessie had helemaal niet gehoeven.
Oorspronkelijk was Jesu al een eenmansproject van ex-Napalm Death- en ex-Godfleshlid Justin Broadrick. Maar op Roadburn staat hij voor het eerst alleen op het podium. En dat betekent meer ruimte voor uitgesponnen en elektronische soundscapes, shoegaze à la Slowdive en trage doomriffs. Indrukwekkend, maar met band had het nog meer aan kunnen komen.
De zanger van Kruger gaat volledig uit zijn dak, maar zijn stem zit nogal zacht in de mix, zodat het een beetje moeite voor niks is. Dat is dan ook het enige minpunt van wat je gerust een van de revelaties van Roadburn mag noemen. De tamelijk onbekende band uit Lausanne beukt loodzwaar als een Alp en is precies als een Zwitsers horloge. Daar ga je nog meer van horen.
Boris toont weer eens aan een van de meest onberekenbare bands van het moment te zijn. Aangevuld met een extra gitarist kiezen de eigenwijze Japanners ervoor hun minder geliefde en interessante punkkant te benadrukken. Dat is niet waar het publiek op zit te wachten.
Absolute schoonheid krijgt men van Cult of Luna [foto hierboven]. Zowel de witte bloezen als de muziek is smetteloos. Het is een godswonder dat er met acht man (twee drummers, drie gitaristen, een zanger, bassist en laptopman) zo strak en vol gevoel gespeeld kan worden.
De gitaristen van Wolves in the Throne Room hebben blauwe leds op hun gitaren gemonteerd, die dienen als een soort zaklantaarns. Ze werpen lichtbanen in de rokerige, tot de nok toe gevulde kleine zaal. De band wordt vaak vergeleken met GYBE, omdat ook Wolves in the Throne Room de kunst van het epische crescendo tot in de puntjes beheerst. Als dan de blastbeats in de climax losgaan, dan is het ook echt heel hard. Het is overrompelend, maar tegelijk ook wel een beetje voorspelbaar.
Enslaved [foto geheel boven en beneden] is op het allerlaatste moment als headliner aan de line-up toegevoegd om het vlak voor Roadburn uit elkaar gevallen Celtic Frost te vervangen. De band blijkt wel erg metal-metal voor het festival. Tegen het vakmanschap dat de mannen tentoonspreiden valt weinig in te brengen, maar of de mix van ouderwetse black metal met Satriani-achtig gitaarwerk nou zo goed werkt?
Het Franse Year of No Light is de zoveelste postmetalband uit de Isis-school. Dat beseffen ze zelf ook en daarom doen ze alles net iets extremer. Nog extremere hard-zachtdynamiek, nog extremere compositorische sprongen, nog extremere songlengtes. En zowaar: het werkt. Het concert van Year of No Light is misschien wel beter dan dat van de grootmeesters zelf.
De echte lompe stonerrock moet je met een vergrootglas zoeken op de zaterdag. The Heads zijn natuurlijk al veteranen. Maar de Engelsen kunnen met hun uitgesponnen stoner en zwakke zang toch niet helemaal overtuigen. Dixie Witch doet dat later op de avond wel, met krachtige southern stoner die de band vol plezier brengt.
Wie op het verkeerde moment in het concert van Acid Mothers Guru binnenvalt, is ook zo weer weg. Het samenwerkingsverband tussen leden van Acid Mothers Tempel en Guru Guru doet aan pure geïmproviseerde psychedelica en dat leidt onvermijdelijk tot passages met een hoog piep-knor-gehalte. Zelfs dan is het indrukwekkend om te zien hoe de muzikanten bijna telepathisch met elkaar lijken te interacteren; zelfs tijdens de wildste gedeelten van het concert klinkt Acid Mother Guru volledig gecontroleerd. Als het gezelschap dan bij ten en wijle besluit om een groove wat langer vast te houden, dan stijgt het optreden naar grote hoogten.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2008-dag-3/16896/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: