• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Neurotic Deathfest 2014 - Zondag

Death metal als luistermuziek vol subtiele details van Gorguts.
04 mei 2014, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 06 mei 2014

De staat Colorado heeft marihuana onlangs gelegaliseerd. Dat komt de kwaliteit van het concert van Cephalic Carnage zeer ten goede. Waar de grootverbruikers uit Denver in het verleden regelmatig knetterstoned aantraden, daar is er nu geen reden meer om in Nederland flink in te nemen. Dat doet de experimentele, stijl-zappende muziek van Cephalic Carnage zeker goed. Wel wordt het tijd dat de band eens aan een opvolger gaat werken van Misled by Certainty uit 2010, want op die plaat hebben ze nu al meerdere Europese tours gedaan en de songs en grappen – weer dat paardenhoofdmasker … – zijn zo langzamerhand wel bekend.

De meeste bands op Neurotic Deathfest gaan voor een zo zwaar mogelijk geluid. De van dubstep overgenomen bass drop is zelfs al een aantal jaren met een opmars bezig. Het Tsjechische Fleshless kiest voor juist de tegenovergestelde weg: met twee gitaristen en een drummer kiezen ze voor een zo schel mogelijk geluid. Dat is niet genoeg om van Fleshless een topact te maken, maar ze hebben er in ieder geval iets eigens door en dat is meer dan van het Ierse Warpath [foto hierboven] gezegd kan worden. Dat is echt alleen maar degelijkheid. Goed genoeg om de tijd tussen twee andere bands aangenaam door te brengen, maar je bent ze vergeten zodra je de zaal uitloopt.

Grave is een van de meest toerende bands in een scene waar alle bands enorm veel optreden, want vooruitkomen door media-aandacht is niet echt een optie. Meestal zijn de Zweedse veteranen zeer routineus bezig, maar een goedgevulde grote zaal van 013 doet wonderen, want Grave heeft er deze keer echt zin in. Zo goed als God Macabre op vrijdag wordt het niet, maar Grave zet wel een zeer overtuigende set moddervette old school Zweedse death metal neer.

De doomdeathprimitivisten van Skullhog vormen een prima afwisseling tussen al die technische en snelle bands. De droogkomische aankondigingen van de drummer – "Thank you, Roadburn! We like to thank Walter for inviting us" – zijn dan nog eens een extra bonus. De outfits zijn wel te carnavalesk, maar goed, het blijven Limburgers.

Zowel Misery Index [foto hierboven] als Severe Torture [foto hieronder] horen bij het meubilair van Neurotic Deathfest. Logisch, want het zijn beide geweldige livebands. De Amerikanen laten het dit jaar echter een beetje afweten; ze maken een wat klinische en routineuze indruk. Het Boxtelse Severe Torture daarentegen is wel goed op stoom en verzorgt een moshpitvullende, zwaar groovende set. Verrassend is het alleen natuurlijk niet.

Nederdeathmonument Pestilence [foto hieronder] kampt de laatste jaren met een niet al te beste livereputatie. De grote zaal van 013 is dan ook maar zeer matige gevuld als Patrick Mameli met zijn band aantreedt. Mameli zelf lijkt er weinig zin in te hebben. Hij heeft zijn spierwitte sweater aangehouden en zijn teksten (of akkoordenschema's) ostentatief voor zich staan, waarbij hij tussen de nummers door ook nog ruim de tijd neemt de vellen om te slaan. Wellicht is de insteek dat de muziek het werk moet doen. Dat werkt echter alleen als de uitvoering ook echt perfect is en niet als de gitaren klinken alsof ze uit computerspeakers ergens achter op het podium komen en de mix vooral de snaredrum van de rommelig spelende drummer naar voren haalt. Met de goede nieuwe plaat Obsideo had Pestilence net weer wat krediet opgebouwd, maar dat is zo in één klap weer weg.

Net als vorig jaar valt ook nu weer de dodenherdenking tijdens het festival. Vorig jaar onderbrak Immolation er zijn set voor. Dat werd goed gerespecteerd, maar helemaal ideaal is het natuurlijk niet. Dus eindigt Pestilence iets voor achten en begint Pentagram Chile om 20:02 uur. Alleen wordt op geen enkele manier aangekondigd wanneer de twee minuten stilte moeten beginnen en eindigen, zodat iedereen maar een beetje naar zijn horloge en telefoon gaat zitten staren en wacht tot iemand anders weer gaat praten. Want het wordt wel muisstil in 013. De man van snackbar Karnak zegt het twee dagen eerder ook al: deathmetalfans zijn het netste publiek. Het was wel handiger geweest als gewoon The Last Post en het Wilhelmus vanaf de radio over de PA waren gezet. Een klein foutje op een verder smetteloos georganiseerd festival.

Het beste gitaargeluid op NDF 2014 komt op naam van Pentagram Chile (oorspronkelijk gewoon Pentagram, maar daarvan zijn er een heel stel.) Dit is een band met een wat merkwaardige carrière: ze maakten in de jaren tachtig een aantal zeer invloedrijke demo's, waarmee ze via het tapetradingcircuit de nodige invloed uitoefenden. Door pech en de niet echt centrale ligging van Chili kwam die debuutplaat er maar niet en ontging Pentagram Chile de kans het Chileense antwoord op Sepultura te worden. De zoveelste reünie resulteerde dan eind vorig jaar eindelijk in de goed ontvangen debuutplaat The Malefice. De band speelt ook alsof al die jaren frustratie en niet-lukken afgeworpen moeten worden. Een razende tornado van thrash en old school death metal vult de kleine zaal. Gecombineerd met het overheerlijke gitaargeluid resulteert dat in één van de hoogtepunten van de laatste dag.

Het andere hoogtepunt is een band die ongeveer het tegenoverstelde doet van Pentagram Chile: Gorguts is geen explosie van rauwe energie, maar death metal als luistermuziek vol subtiliteiten. Het geluid is daar ook perfect voor: kristalhelder, zodat alle details te horen zijn. Hoewel er totaal niet op de muziek te moshen valt en Sjostakovich en Penderecki nou niet de meest gangbare invloeden zijn voor een deathmetalband, is Gorguts toch wel degelijk dat: een deathmetalband, met grunter, blastbeats en dissonante riffs. Wel een band die de grenzen van het genre tot het uiterste oprekt, maar dat zijn juist de beste bands.

De headliner van de laatste dag is geen death metal, maar thrash metal. Wel een thrashmetalband die van grote invloed is geweest op het genre, namelijk Dark Angel. Drummer Gene 'The Atomic Clock' Hoglan heeft sinds de band opbrak in 1992 in talloze andere bands gespeeld en geldt als een van de meest gerespecteerde drummers in de metal. Misschien dat daarom de geluidsman in het begin vindt dat het concert één lange drumsolo dient te zijn. Hoe goed Hoglan ook is, metal draait toch om gitaarriffs en het is een beetje zonde om Eric Meyer en Jim Durkin erg hun best te zien doen, maar ze totaal niet te horen. Gelukkig wordt het na een nummer of drie beter. Hoewel de geluidsman van Dark Angel nog steeds wel wat tips moet gaan inwinnen bij die van Pentagram Chile, zijn de gitaren vanaf dan in ieder geval te horen. Zanger Ron Rinehart heeft ondertussen schijt aan alle conventies dat metal duister zou moeten zijn en probeert er vooral een feestje van te maken. Dat lukt de frontman, die een geweldige toevoeging zou zijn voor internetmeme 'men who look like old lesbians', prima. De band klinkt alsof ze nooit gestopt zijn en met materiaal van vier (semi-)klassieke albums om uit te kiezen houdt alleen het slechte geluid in het begin Dark Angel tegen. Zodra dat is opgelost staat niets een feestelijk thrashend einde van Neurotic Deathfest 2014 meer in de weg.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2014-zondag/24969/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest