• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Neurotic Deathfest 2014 - Zaterdag

Suffocation regeert.
03 mei 2014, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 05 mei 2014

Funerus is de band van Incantationfrontman John McEntee en zijn vrouw Jill. Hij speelt (uiteraard) gitaar, zij bast en grunt. Niet verwonderlijk klinkt het resultaat behoorlijk Incantation-achtig, zij het wat simpeler en met meer doominvloeden. Het grote podium zo vroeg op de dag is lastig voor een band die het vooral van de duistere sfeer moet hebben, maar McEntees riffs maken het de moeite waard.

Cytotoxin-zanger Grimo heeft de spiermassa en het accent van Arnold Schwarzenegger, maar een nog veel Germaanser hoofd. Mocht u ooit iemand zoeken die een elite-nazicommando kan spelen in uw film, meldt u dan in Chemnitz. Grimo heeft er ook het acteertalent voor: hij strompelt als een zombie over het podium, stopt de microfoon tot aan zijn huig in zijn mond en trekt zeer overtuigende, monsterlijke koppen. En dat is nodig ook, want de rest van de band bestaat uit anonieme techdeathnerds. Die moeten nog aan hun strakheid werken, maar zelfs ondanks dat euvel weet Cytotoxin zich te profileren als een van de meest veelbelovende jonge deathmetalbands van het moment. Dat blijkt ook uit de grootte en intensiteit van de moshpit.

De IJslandse labelgenoten van Cytotoxin, Beneath, zijn minstens zo overtuigend. Ze missen een podiumbeest als Grimo - de band heeft als geheel een iets te fris Scandinavische uitstraling voor een deathmetalband - maar is wel een stuk strakker. Dat zijn dan toch twee nieuwe ontdekkingen, terwijl NDF meer de reputatie heeft een staalkaart te bieden van het beste uit het genre dan een plek om nieuwe bands te ontdekken.

De veteranen van Brutal Truth spelen dan juist weer hun laatste Nederlandse show ooit. Vorig jaar waren ze nog indrukwekkend in een volgepakt en zweterig V39 op Incubate. Dat is een veel betere omgeving voor het zwaar in punk wortelende Brutal Truth dan het hoofdpodium van 013. De grindcoreband mist nu eenmaal de gestaalde perfectie om een zaal weg te blazen. Brutal Truth moet het hebben van rommelige creativiteit en intelligentie. Frontman Kevin Sharpe met zijn onafscheidelijke cowboyhoed en bandoprichter Dan Lilker weten dat met hun ervaring toch zo goed als het kan over te brengen op de niet zo heel goed gevulde grote zaal, maar de kleine zaal zou mooier zijn geweest.

Despised Icon was een van de grootste namen in de deathcore. De Frans-Canadezen stopten er in 2010 mee, maar ze hebben nu de petten met de rechte kleppen en basketbalshirtjes uit het vet gehaald voor de onvermijdelijke reünietour. Het oefenen is er blijkbaar helaas nog een beetje bij ingeschoten, want Despised Icon is bepaald niet overtuigend, terwijl de band voor de split bekend stond als een prima liveact.

Lock Up is een al wat langer bestaande supergroep die nooit uit de schaduw van de bekendere bands van de leden is gekomen. Het probleem zit hem er waarschijnlijk in dat het belangrijkste bandlid, de relatief onbekende gitarist Anton Reisenegger uit Pentagram Chile is. Zijn cv kan niet tippen aan dat van zanger Tomas Lindberg (At the Gates, Disfear), bassist Shane Embury (Napalm Death, duizend andere bands) en drummer Nicholas Barker (nog meer bands dan Embury). Ook live blijkt de muziek van Lock Up vooral degelijk, hoewel het met zulke muzikanten natuurlijk wel overtuigend gebracht wordt en Lindberg een beest van een frontman is. Dan Lilker van Brutal Truth maakt het supergroepgehalte deze keer nog iets hoger door de bas tijdens een nummer over te nemen van Embury.

De tweede dag van Neurotic Deathfest eindigt met vier bands uit de staat New York, die (toevalligerwijs?) in oplopende volgorde van kwaliteit staan. Malignancy is zielloze techniek om de techniek, met een zanger die zichzelf erg grappig vindt en een gitarist die om de een of andere reden een bandana draagt, alsof hij in een hairmetalband zit.

Skinless [foto hierboven] probeert muzikaal geen enkele grens te verleggen. Het gaat om de beukfactor en die is dik in orde. Grunter Sherwood Webber stuitert ook lekker agressief over het podium. Het probleem voor Skinless is alleen dat meteen daarna Dehumanized [foto hieronder] precies hetzelfde net iets intenser doet. Het beukt harder, de riffs zijn beter en waar Webber nog een lolbroek is, daar is Dehumanizedvocalist Mike Centrone een en al piss and vinegar. De band kent een nogal hobbelige carrière, met een debuut uit 1998 en een tweede plaat in 2012 en dit is pas hun eerste Europese tour. Die hongerigheid straalt er duidelijk vanaf. Gezien de kwaliteit van de band volgen er hopelijk meer optredens de komende jaren.

Maar er kan maar één band King of New York zijn. Suffocation [foto hieronder] is overgekomen met semi-gepensioneerde zanger Frank Mullen, die om financiële reden zijn 'echte' baan voorrang moest geven. Uiteraard heeft Mullen zijn trainingsbroek aan en zijn gepatenteerde schudhandje blijkt nog niet vastgeroest. Omdat hij lang niet heeft opgetreden zijn in de plat New Yorks en met veel 'my fwiends' doorspekte monologen tussen de nummers door nog langer dan anders. Nu weten we dat Danger Danger de populairste hairmetalband was tijdens Mullens jeugd op Long Island, dat hij het feestje verliet voordat de knokpartij begon waarop hij zich zo verheugd had en dat hij niet meer Frank 'The Tank' kan zijn wegens toenemend geheugenverlies door drankgebruik.

Maar goed, het gaat om de muzikale prestaties en die zijn simpelweg verbluffend. Het begint al bij het perfecte geluid; het drumstel van Kevin Talley klinkt zowaar als een echt drumstel. Gitaristen Terrance Hobbs en Guy Marchais nemen zonder een blik met elkaar uit te wisselen perfect getimed elkaars solo's over. Maar er is vooral geen band die zo goed brutaliteit met techniek weet te mixen. Eén mogelijk klein kritiekpuntje op dit verder smetteloze staaltje machtsvertoon is de voorspelbare greatest hits-setlist. Er hadden bijvoorbeeld wel meer dan twee nummers van de sterke laatste plaat, Pinnacle of Bedlam, gespeeld mogen worden. Maar goed, dat is dus een klein detail bij een show waarin Suffocation aantoont dé deathmetalband van het moment te zijn.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2014-zaterdag/24956/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest