• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Neurotic Deathfest 2012 - Zondag

Uitputtingsslag met rochelacrobatiek, Endemolmetal en een monsternek.
04 maart 2012, 013, Tilburg

Tekst: Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar

Beeld: William van der Voort

Publicatiedatum: 10 maart 2012

De derde dag van Neurotic Deathfest begint wel erg hoogdrempelig met de veganistische deathgrindterreur van Cattle Decapitation. Het optreden van het kwartet uit San Diego komt dan ook wat stroef op gang, en doet vooral hopen dat voor de volgende editie de onbetwiste genreleiders van Pig Destroyer nu eindelijk eens gestrikt gaan worden. Wanneer de band in het tweede deel van de set echter overschakelt naar wat meer episch, soms bijna Anaal Nathrakh-achtig werk, komt het alsnog dik in orde. Zanger Travis Ryan, die zijn pig squeal ook op standje 'opera' blijkt te kunnen zetten, slaat de zondagmiddagpreek over en laat de muziek het werk doen. Wat ook helpt is zijn droogkomische presentatie, waarbij het perfect op de tel uitgevoerde circustrucje van het omhoog tuffen, opvangen en wegsmijten van een klodder snot niet onvermeld mag blijven.

Het vertrouwde Belgische vreemdelingenlegioen Aborted speelt vervolgens één van de beste shows van de dag. Zanger Sven De Caluwé jut het publiek lekker pesterig op ("Ready for a fast one?") en de recht-door-het-midden deathgrind laat geen spaan heel van de grote zaal. Aborted legt zo de lat bijzonder hoog voor alle dikke nekken (de Nederlandse afvaardiging, George 'Corpsegrinder' Fisher, en anderszins) die de band vandaag nog moeten volgen. (TG)

Decapitated (foto rechts) lukt dat in ieder geval niet. Waar die band eind vorig jaar Aborted nog alle hoeken van de Baroeg liet zien, zijn de rollen nu omgedraaid. De Belgen triomferen, de Polen komen nooit echt op gang. Gedeeltelijk ligt dat aan een gitaar die het hele concert voortdurend wegvalt, maar ook de uitstraling van de band is mat. Zanger Rafał Piotrowski zoekt nauwelijks contact met het publiek. Jammer, want met zijn aparte, door Pantera geïnspireerde death metal had de band een uitschieter kunnen zijn.

In Italië is melodeath volgens Gothenburgs recept nogal populair. Het Nederlandse metalpubliek is meer van de brute school en dus staat Sephirah voor een man of twintig te spelen. Of eigenlijk voor twee enthousiaste fans en achttien mensen die met de armen over elkaar staan onder het motto: in de andere zalen is het niets, misschien is dit wat. Desondanks weet de band de set met het nodige enthousiasme te brengen. Verder zit het ook wel goed met de uitvoering. De keyboards dienen louter voor het gotische tapijtje, zodat de gitarist zich flink kan uitleven in melodieuze loopjes. Des te spijtiger dat het songmateriaal van Sephirah zo volkomen afgezaagd is. (MtH)

Waar op zaterdag nog deathcore overheerste in de twee kleinere zalen, moeten op deze laatste festivaldag vooral thrash (Neerlands trots Legion of the Damned (foto hieronder) en de schier onvermijdelijke Grieken van Suicidal Angels) en black metal voor de broodnodige verluchtiging zorgen tussen het verstikkende brutaldeathmetalgeweld. In de schaduw van mede-headliner Behemoth brengen de also-rans van de blackened death het er echter niet best vanaf. Blood Red Throne, de behoorlijk populaire spin-off van Satyricon, maakt er een straalbezopen potje van. De gemaskerde cyberblackcommando's van Nexus Inferis (foto onderaan pagina) presteren een stuk beter, maar de nieuwkomers uit Wales doen dat voor een halflege zaal.

Inmiddels staat, of beter gezegd zit, een aanzienlijk deel van het publiek dan ook al in de spaarstand in afwachting van de grote namen. Eén daarvan is Misery Index (foto bovenaan pagina), voor de derde keer in vier jaar tijd aanwezig op Neurotic Deathfest en één van de vele zekerheidjes tijdens deze editie: de band doet waarvoor hij geboekt is. Voor dit Amerikaanse deathgrind-instituut, met een heldenrol voor één van de weinige drummers op het festival die écht hard slaan, wil de grote zaal nog wel in de benen komen, met een non-stop circle pit en allerhande andere feestelijkheden als gevolg.

In de wereld van death metal is survival of the fittest de norm en voor het Delftse Carceri is het moeilijk opboksen tegen de kleppers op het hoofdpodium. De Batcave wordt, zeker aan het begin van het optreden, ogenschijnlijk slechts bevolkt door vrienden en familie van de band en een handjevol fotografen. De mooie, ambachtelijke, technische Nederdeath verdient meer. Ondanks prima spel van het vijftal bloedt het vanavond dood door een gebrek aan respons in de zaal, waar overigens de wat bleue presentatie mede debet aan is.

Het optreden van Internal Bleeding is bijna als een bezoekje aan het museum: gortdroge, spartaanse New Yorkse ouwelullen-slamdeath van één van de grondleggers van het genre. Zonder dat de stukken er nu direct keihard vanaf vliegen, is Internal Bleeding, dat hoogstzelden Europa aandoet, absoluut een verademing tussen alle moderne opsmuk. De aankondiging dat er aan een nieuwe "rekkid" wordt gewerkt kan dan ook op veel bijval rekenen, al is er van de oorspronkelijke bezetting van de band inmiddels weinig meer over. (TG)

Slammen voor en door de jonkies kan bij Begging for Incest, een Keuls drietal dat simpelheid boven alles stelt. Een bassist is er niet, de gitarist gebruikt 95 procent van de tijd alleen de eerste drie posities van zijn E-snaar en de drummer heeft twee ritmes: een snelle, waarop je heel goed een circle pit kan doen en een langzame, waarop je heel goed met je armen kan zwaaien in hakbijl-stijl. Een dikke jongen gorgelt er als garnering wat onsmakelijkheden doorheen. Over de artistieke merites kan getwist worden - het eerder dit jaar uitgekomen Orgasmic Selfmutilation zal niet in heel veel jaarlijstjes opduiken - maar effectief is het juist door simpelheid wel, zeker met een publiek dat al flink in de olie is. Er moet extra beveiligingspersoneel worden opgeroepen om het slam-feest in de Batcave in het gareel te houden.

Eén van grote drijfveren achter de opkomst van de Noorse black metal, was het gebrek aan (satanische) sfeer in de death metal. Muzikanten in joggingbroek en publiek dat lomp aan het moshen was, zo had Satan metal niet bedoeld. Het culturele verschil bestaat nog steeds; veel verder dan een banner komen de meeste bands op Neurotic Deathfest niet qua podiumaankleding en Euronymous draait zich om in zijn graf vanwege de hemelsblauwe joggingbroek van Suffocation-zanger Frank Mullen. Behemoth (foto boven) heeft echter een blackmetalverleden en komt met kostuums in de lijn van schurken uit superheldenstrips, een schijnbaar postuum door Albert Speer ontworpen lichtshow en er lijkt zelfs iets van choreografie in het spel te zijn. Eerlijk gezegd is het allemaal net te veel - zeker dus voor de meer puristische deathmetalliefhebber - en kreten als 'Endemolmetal', 'Death Metal: The Musical' en (uiteraard) het politiek-incorrecte 'Behomo' zijn niet van de lucht.

Alleen zit die professionaliteit eveneens in de uitvoering van de muziek. Het klinkt allemaal prima. Nergal blijft ook één van de beste songschrijvers in het genre, die het beste van Slayer circa Seasons in the Abyss, Morbid Angel en Gorgoroth weet te verenigen in nummers met een kop en een staart plus veel ruimte voor geweldig gitaarwerk. Dit en het feit dat Nergal na een beenmergtransplantatie wegens leukemie in 2010 nu weer gewoon als één van de headliners in 013 staat, is veel belangrijker dan de lichtelijk potsierlijke show. Het met veel sfeervolle trage passages gelardeerde songmateriaal van Behemoth zorgt bovendien voor de broodnodige afwisseling tussen al het rechttoe rechtaan beukmateriaal. De Polen mogen zich daarom kronen tot de facto headliner van de laatste dag.

Officiële headliner Cannibal Corpse (foto hieronder) ziet namelijk de grote zaal langzaam maar gestaag leeglopen. Gedeeltelijk komt dat omdat er laatste treinen gehaald moeten worden en op maandagochtend om zes uur de wekker weer gaat, maar de veteranen uit Buffalo kunnen het ook zichzelf aanrekenen. De gitaristen staan er als aan de grond genageld bij en de stoere praatjes van George 'Corpsegrinder' Fisher zijn soms woordelijk hetzelfde als bij eerdere concerten. De enige die het optreden niet volkomen op routine afhandelt, is drummer Paul Mazurkiewicz. Hij heeft een totale off-day met rare, in volume toenemende blasts die hopeloos achter de feiten aanlopen. Aan de positieve kant vallen een paar sterke nieuwe nummers en een goed geluid te noteren. En de nek van Fisher blijft natuurlijk een fenomeen. Je weet van het bestaan af, maar toch valt je mond elke keer weer open van verbazing als je het monsterlijke lichaamsdeel in het echt ziet. (MtH)

De afsluitende post-headlinershow in de kleine zaal is op Neurotic Deathfest een soort ereplaats. Die heeft Prostitute Disfigurement - het Nederlandse antwoord op Cannibal Corpse - op basis van de verschroeiende triomf van vorig jaar dubbel en dwars verdiend. Het wekt geen verbazing dat vanavond het niveau van dat optreden niet gehaald wordt, want daarvoor ontbreken twee belangrijke factoren: het nu al bijna legendarisch goede geluid in het ter ziele gegane MIDI Theater en meestergitarist Danny Tunker, die onlangs de band verliet. Prostitute presteert naar vermogen en is nog steeds een band om apetrots op te zijn, maar na drie dagen death metal is bij iedereen de pijp toch echt gewoon leeg.

Aldus werd op deze even succesvolle als schaamteloze all-star-aflevering van Neurotic Deathfest de door de bank genomen conservatieve deathmetalfan op zijn wenken bediend. Bij een dergelijke uitputtingsslag - drie dagen lang één specifiek extreem genre, en dan ook nog zonder uitstapjes naar een andere zaal dan 013 - zijn wat meer afwisseling en gedurfde namen in de line-up echter wel gewenst. De programmering gaat nagenoeg voorbij aan artistiek interessante en levendige subgenres als melodeath, djent, de nieuwe old school (doom)death en vooral avant-garde. Dat het experimentele (maar vanwege old school cred toch acceptabele) Gorguts het absolute muzikale hoogtepunt was, spreekt wat dat betreft boekdelen. Ook al omdat death metal zelfs op het veel ruimdenkender Roadburn een ondergeschoven kindje is, ligt er voor de organisatie van Neurotic Deathfest een schone taak om bij de volgende editie toch eens wat vaker echt de proef op de som te nemen en te kijken of de deathmetalboer inderdaad niet vreet wat hij niet kent. Anders dreigt kwantiteit het te winnen van kwaliteit. (TG)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2012-zondag/22648/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest