• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Neurotic Deathfest 2011 - De zaterdag

Van bloedserieuze bruten tot clowneske grindcore.
30 april 2011, 013 / Midi Theater (Tilburg)

Tekst: Ruud van Esch, Jeroen Gelissen, Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar

Beeld: Oscar Anjewierden en Niels Vinck

Publicatiedatum: 04 mei 2011

Zelfs voor de controlfreaks van Obscura [bovenstaande foto(NV)] is het moeilijk om het geluid in goed banen te leiden. De snare- en basdrums van Hannes Grossman, die ondanks een koptelefoon met clicktrack lekker aan het hangen is, overheersen de klinische mix. Van een bandgeluid is niet of nauwelijks sprake. De snijdende gitaarlijnen die zo kenmerkend zijn voor 'Anticosmic Overload', verzuipen compleet in de geluidsbrij. Ook het basspel van Linus Klausenitzer, die invalt voor Jeroen Paul Thesseling, is hierin nergens te bekennen. Hoe goed de vier topmuzikanten ook musiceren, tegen een abominabel geluid is geen talent opgewassen en daarmee begint dag twee van Neurotic Deathfest met een valse start.

De grootste lolbroeken van Eindhoven, Rompeprop, [bovenstaande foto(NV)] komen net terug van een optreden in Dresden. Volgens zanger Dirty Dr. Dente was het bepaald geen lolletje om urenlang in een bus met vijftien stinkende frikadellen te zitten. Omdat het koelsysteem van de kleine zaal op hetzelfde moment lijkt te falen, weet het publiek waar hij het over heeft. De hitte is verstikkend, vooral op het balkon. Dat weerhoudt Rompeprop er niet van een flink feest te bouwen waarbij serpentine en confetti door de pit vliegen terwijl nummers als 'Pikzwarte Flikkerkak' en 'Embryoyo' (inderdaad, over jojoën met een embryo) zo lomp mogelijk ten uitvoer worden gebracht. Strak spelen zal Rompeprop een rotzorg zijn, zo lang er maar genoeg lol te beleven valt. (RvE)

Ruim tien minuten naar de warming-up van een niet-strakke drummer luisteren. Daarna kijken naar drie mannen in boxershorts - volgesmeerd met nepbloed en behangen met nepogen, doodshoofden en bladerrokjes - die het podium opkomen. Zien hoe één opblaasbare ooievaar, een paar opblaasbare hamers en bijlen met daarop de Israëlische vlag het publiek ingegooid worden en naar een rommelig optreden kijken. En meemaken hoe de kleinste zaal van 013 binnen tien minuten leeggespeeld wordt: Viscera Trail. (JG)

Om net als de band zelf maar direct met de deur in huis te vallen: Nederlands eigen Prostitute Disfigurement [bovenstaande foto(NV)] gaat er op deze editie van Neurotic Deathfest met de hoofdprijs vandoor, en dat is gezien het ijzersterke deelnemersveld echt een prestatie van wereldformaat. Tijdens de ononderbroken trits openingsnummers ondergaat het met stomheid geslagen publiek in het MIDI het machtsvertoon van de vorig jaar herrezen brutaldeathmetalband, die door het werkelijk fantastische zaalgeluid precies zo klinkt als op basis van de laatste plaat., Descendants of Depravity (2007), mocht worden gehoopt. Maar dan in het kwadraat.

De complete band maakt met stoere nonchalance en zichtbaar plezier gehakt van de concurrentie, eigenlijk net zoals de Brabantse broeders van Severe Torture dat vorig jaar ook al klaarspeelden. Met name het virtuoze, afwisselende en met een heerlijk thrashcrunch gezegende gitaarwerk van Danny Tunker en Niels van Wijk zorgt ervoor dat 'Prostitute' als liveband niet of nauwelijks onderdoet voor absolute internationale brutaldeathmetaltoppers als Suffocation en Cannibal Corpse. Ook zanger Niels Adams (gisteren nog te zien met Centurian) gaat beestachtig tekeer, maar hij mist als het erop aankomt toch net de personality van een Frank Mullen, George 'Corpsegrinder' Fisher of Martin van Drunen.

Het deert verder niet. Prostitute Disfigurement - die naam is eigenlijk het enige wat een glansrijke carrière in de weg staat - bewijst dat de nederdeathscene niet louter en alleen hoeft te teren op de reputatie van de old school. En en passant zorgt de band er met deze onvergetelijke show voor dat je op deze Koninginnedag niet in het oranje op straat hoeft te staan om ongegeneerd trots te zijn op het vaderland. (TG)

Decapitated staat vanavond slechts met drie bandleden op het grote podium. Dat vanavond nieuw verworven bassist Filip 'Heinrich' Hałucha afwezig is, is voor bandleider Vogg geen enkele reden het optreden af te zeggen: "It’s too bad, but we don’t give a fuck. We play anyway!" Hij doet er gewoon nog een schep bovenop en trekt nog steviger van leer dan gebruikelijk. Een attitude die gewaardeerd wordt, gezien de massale opkomst tijdens het optreden. Na drie nummers is ook het geluid op volle sterkte en wordt het gemis van bassist Hałucha opgevangen met een strakke, energieke performance. (JG)

Het Canadese Beneath the Massacre [bovenstaande foto(NV)] is een grote naam in de nog immer uitdijende techdeathcorescene en mag voor het tweede achtereenvolgende jaar aantreden in Tilburg. Gitarist Chris Bradley is een pietje-precies die net iets te graag willen laten zien hoe bedreven hij is in fretboard tapping, waarbij hij uiteraard zeven snaren tot zijn beschikking heeft. Het publiek, met daarin opvallend veel dames, is echter ook niet gekomen om catchy liedjes te horen en laat zich maar al te graag ophitsen door de voorbeeldige hardcorevibe die zanger Elliot Desgagnés uitstraalt. Beneath the Massacre bevestigt - zonder écht te excelleren - zijn reputatie, en weet bovendien door de combinatie van bruutheid en techniek ook aardig een brug te slaan tussen jong en oud. (TG)

Je houdt van Macabre [bovenstaande foto(AO)] of je haat de band. Afgaande op de reacties van het publiek in de goedgevulde, grote zaal zijn er nogal wat liefhebbers van met name het oudere werk van het murdermetaltrio. Lance Lencioni, beter bekend als Corporate Death, tovert optredens van Macabre om tot een voorstelling waarin elk nummer op sprookjesachtige wijze wordt ingeleid. Zo komen we meer te weten over Nero ('Nero's Inferno'), en het proces van Jeffrey Dahmer ('Trial'), dat de frontman ter inspiratie heeft bijgewoond. De toon van zijn vertellingen verraadt een zieke geest die is geobsedeerd door de verrichtingen van seriemoordenaars, wat muzikaal teniet wordt gedaan door de infantiele polkadeuntjes waarmee Macabre zijn repertoire uitdost. Ook de als opa verklede gast die halverwege met wandelstok het podium rondstruint, is een gimmick die niet veel meer veroorzaakt dan wat glimlachjes in de zaal. Het optreden is hoe dan ook opvallend, want Macabre heeft lak aan alle conventies van death metal en doet al sinds halverwege de jaren tachtig precies waar hij zin in heeft. (RvE)

Het Zweedse Soreption is technisch adequaat, niet bijster origineel en heeft geen enkele uitstraling. Gedoemd dus om in de vergetelheid te raken.

Cripple Bastards [bovenstaande foto(NV)] staat met één been nog stevig in het kraakpand in Asti waar het in 1988 opgericht werd. Daarmee vallen de Italiaanse grindcoreveteranen een beetje buiten het referentiekader van de gemiddelde Deathfestbezoeker. De Kleine Zaal is dan ook niet echt vol als de band aan zijn set begint. Geen probleem: gewoon de intensiteit op elf zetten en knallen, dan gaan zelfs de liefhebbers van het melige Macabre die net uit de Grote Zaal komen wel mee in de angst en walging over deze onrechtvaardige kutwereld. Zo loopt de zaal langzaam vol.

Zanger Giulio the Bastard is een Ibrahim Afellaylookalike die, als hij zich niet de longen uit het lijf schreeuwt, stokstijf op het podium staat, de microfoon boven het hoofd getild met ogen die bijna uit de kassen poppen. De duidelijk hoorbare punkwortels zorgen ervoor dat de woedende geluidserupties zelfs nog iets van aanstekelijkheid hebben. The Bastard toont tijdens het concert een paar keer de klassieke Romeinse duim omlaag om de verachting in zijn teksten kracht bij te zetten, maar het optreden van Cripple Bastards verdient een dikke duim omhoog. (MtH)

Met zijn gebeeldhouwde neanderthalerfrons en zijn reputatie als hardstwerkende man in de business mag Hate Eternal-baas Erik Rutan [bovenstaande foto(NV)] dan een van de boegbeelden van de Amerikaanse death metal zijn, het mag onderhand eens worden gezegd dat hij dat op muzikaal vlak vooral te danken heeft aan zijn verleden bij Morbid Angel en zijn meesterlijke productiewerk. Rutans Goatwhoreshirt herinnert er onbedoeld aan dat hij eigenlijk beter op zijn plek is als producer van meer getalenteerde songschrijvers dan als creatieve spil van zijn eigen band. Vergeleken met bijvoorbeeld het eerdere precisiebombardement van Prostitute Disfigurement is Hate Eternal een atoombom, en daar is de lol vanwege een schrijnend gebrek aan dynamiek en dosering wel erg snel vanaf.

De principiële 'more is more'-houding is een euvel dat de band ook op plaat danig parten speelt, maar live is het helemaal moeilijk om de verveling te onderdrukken. Afgezien van de puike solo's van Rutan, is Hate Eternal feitelijk een powertrio met inderdaad 'power' als enige wapen, en dat is lang niet genoeg op een festival van dit formaat. Terwijl Rutan plichtmatig van de ene naar de andere kant van het podium stampt, grijpen veel toeschouwers de gelegenheid toch maar aan om er even bij te gaan zitten of een hapje te gaan eten. (TG)

Humor, een absurdistische podiumperformance, tomeloze energie en grindcore; meng deze ingrediënten in de juiste verhouding en de resulterende mix staat garant voor een explosief kinderfeestje, met de prettige gestoorde Zweden van Birdflesh [bovenstaande foto(NV)] voorop in de polonaise. Energiek springen de in pyjamajurken gestoken 'oude mannetjes' over de bühne en vuren de ene na de andere dijenkletser af op het publiek. Liedjes als 'Skyrat', 'Alive Autopsy' en - "This song is about my bleeding ass" - 'Gore in, Gore out' gaan er bij de feestgangers in als Ketellapper en op de sfeervol verlichte dansvloer komen de voetjes flink van de grond. (JG)

Het uit Duitsland overgewaaide fenomeen van een zombiepit met scharende armen doet zijn intrede bij de show van Pathology in MIDI. De band uit San Diego zit hoogstwaarschijnlijk als gratis bonus bij de Obituary-/Grave-tourpackage, want muzikaal gezien komt Pathology niet veel verder dan het knippen en plakken van moshriffs en blastbeats. Spierballenriffs en snelheidsrecords zijn er genoeg, maar die worden niet gebruikt om solide nummers mee op te bouwen. De indrukwekkende gutteral vocals van de hardcore-achtige frontman bieden hiertegen enig soelaas. (RvE)

Obituary [bovenstaande foto(NV)] boeken is een zekerheid inbouwen in je festival. De deathmetalpioniers zijn eigenlijk altijd goed en Neurotic Deathfest 2011 is daar geen uitzondering op. De formule is bekend: de oersimpele - hele gedeeltes kunnen met één hand gespeeld worden - maar altijd rake moerasriffs van Trevor Peres, de huilende solo's van Ralph Santolla, de drums van Donald Tardy, die zich als een halfvergane zombie achter de tel aanslepen en uiteraard de grunt van zijn broer John, die van een gewonde poema afkomstig lijkt te zijn. Alle hoofdjes in de Grote Zaal knikken van de eerste tot de laatste noot mee, die uiteraard van dé deathmetalsong bij uitstek is: 'Slowly We Rot'. (MtH)

Werd het publiek door At the Gates al getrakteerd op een portie authentieke Göteborgse melodeath, in het MIDI Theater verzorgen de landgenoten van Grave [bovenstaande foto(NV)] een al even welkom potje oud-Stockholms gruishappen. Met de nationale vlag over de versterkers (uiteraard met het kruis ondersteboven), doodshoofden er bovenop én een integrale uitvoering van het klassieke debuut Into the Grave vinkt Grave alle hokjes overtuigend af.

Frontman Ola Lindgren oogt weliswaar wat vermoeid op deze laatste dag van de tour, maar de honneurs worden voorbeeldig waargenomen door gangmaker Tobias Christiansson (ex-Dismember), de leukste bassist in de extreme metal. Bizar detail is dat drummer Ronnie Bergerståhl na een maand lang rondreizen met Obituary is veranderd in een kloon van Donald Tardy: de functionele stijve motoriek, de vertragingen als opmaat naar de overheersende polkabeats en zelfs het Obituary-petje. Zijn Severe Tortureshirt is dan wel weer een mooi gebaar naar het Nederlandse publiek. (TG)

Was het vorig jaar vulkaan Eyjafjallajökull die menig evenement ontregelde, dit jaar zorgen de tornado’s die het zuidwesten van de Verenigde Staten teisteren ervoor dat het optreden van Necrophagia [bovenstaande foto(NV)] noodgedwongen verplaatst wordt naar de zaterdag, waar de band nu mag afsluiten in het MIDI Theater. Dat frontdwerg Killjoy en zijn gevolg niet vaak het podium betreden is duidelijk te merken. Ondanks de smerige sound en de soms vette, lomp groovende riffs, weet de band de aandacht niet lang vast te houden. Daar kan ook de soms lachwekkende podiumperformance van Killjoy, die flirtend met een geamputeerde arm en een afgehakt hoofd op het podium toch stoer het publiek in probeert te kijken, geen verandering in brengen. (JG)

Met bands als Obituary, Necrophagia en Autopsy [bovenstaande foto(NV)] staat de zaterdag in het teken van death metal uit de tijd dat deze muziek nog in de kinderschoenen stond. De periode waarin de charme van de muziek stak in de onbeholpenheid waarmee deze tot stand kwam. Maar ook de tijd dat snelheid en techniek nog geen rol van betekenis speelden en de kracht van één enkel aangeslagen akkoord net zo veelzeggend was als nu tweehonderd of meer bpm. "Fuck! It's been what, twenty-one years since we last played in the Netherlands?", memoreert Chris Reifert tijdens het optreden en zet een nieuw nummer, 'Always about to Die', in, dat naadloos aansluit bij klassiekers als 'Severed Survival'. "So as you can hear, we pretty much still sound like Autopsy,", merkt Reifert dan ook terecht op na afloop van het nummer. De beste man drumt weliswaar nog steeds met een houten poot en ook de bierbuikjes zijn tot volle wasdom gekomen bij enkele bandleden, maar toch weten de veertigers nog steeds te overtuigen en in alle eenvoud een van de bruutste optredens van vandaag neer te zetten. Zo kunnen we nog twintig jaar vooruit. (JG)

Benighted [bovenstaande foto(NV)] is een vaste gast op Neurotic Deathfest. De Fransen spelen nu voor de vierde keer op het festival. Deze keer hebben ze de eer om af te sluiten. Ze laten horen dat er een reden is dat ze steeds terug mogen komen: een flink deel van het publiek kan nauwelijks meer op zijn benen staan van vermoeidheid en/of dronkenschap, maar nog weet de band een van de heftigere moshpits op het festival te creëren. 'Let the Blood Spill beneath My Broken Teeth' van het onlangs uitgekomen Asylum Cave blijkt daarbij nu al een hit. Zanger Julien Truchan hoeft niet eens de titel te zeggen; melden dat het volgende nummer is opgedragen aan zijn heel aardige tandarts is genoeg. Truchan ontpopt zich tussen de nummers door sowieso als uiterst sympathieke frontman, zonder dat dit afbreuk doet aan de vooral brute stootkracht van de muziek. Hetzelfde kan gezegd worden van het technisch vernuft van de band, dat nooit overkomt als gefreak. Het zou niet verwonderlijk zijn als Benighted volgend jaar weer op het festival staat. (MtH)

The Little Devil is hierna de plek waar muzikanten en fans een drukbezochte afterparty gestalte geven. Doodmoe maar voldaan wordt teruggekeken op alweer een kwaliteitseditie van Neurotic Deathfest, dat op beide dagen meer dan genoeg hoogtepunten bood.(RvE)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2011-de-zaterdag/21539/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest