Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ook op de tweede dag van Neurotic Deathfest is het eigenlijk geen weer om in een donkere concertzaal naar extreme metal te luisteren. Zeker niet in de kleine Batcave, waar de temperatuur al snel tot saunahoogten stijgt. Dat weerhoudt de Zwitsers van Mumakil er niet van als een razende te grinden met net genoeg groove om de aandacht vast te houden. De koddige aankondigingen van de zanger Tom met zijn 'Allo 'Allo Franse accent zorgen voor het broodnodige contrast.
Nog bonter maken hun Zweedse labelgenoten van Inevitable End het even later in dezelfde zaal. Zanger Andreas Gerdén roept het publiek op na de show toch vooral een praatje met de band te maken, want ze zijn heel aardige jongens. Gerdén en gitarist Marcus Bertilsson zijn ook jonge honden die als idioten door de zaal heen stuiteren en overal opklimmen en afspringen waar ze op kunnen klimmen. Wat dat betreft zijn ze meer verwant aan Dillinger Escape Plan dan aan Origin, de band die op muzikale gronden misschien als eerste referentie bovenkomt.
Van de drie maatschappijkritische grindcorebands die behalve Mumakil op het programma staan, maakt festivalafsluiter Gadget de minste indruk. Het geluid is aan de dunne kant en schreeuwlelijk van dienst Emil Englund lijkt maar één zanglijn in zijn arsenaal te hebben. Stukken beter is dan al Brutal Truth [foto rechts]. Genrevernieuwers zijn ze inmiddels niet meer, maar een stuk technisch verantwoorde herrie afleveren gaat ze nog prima af.
De grindhoofdprijs gaat echter naar de vier kaalgeschoren Finnen van Rotten Sound. Waar op het festival veel bands kampen met een dun gitaargeluid, daar klinkt Mika Aalto's instrument moddervet en daar komt de loodzwaar, genrenaamgevende grindende bas van Toni Pihlaja nog eens onderdoor. Het halve werk is daarmee al gedaan, het sterke songmateriaal en de prima podiumpresentatie van zanger Keijo Niinimaa doen de rest.
De twee headliners van de dag laten het contrast zien tussen een band in verval en één in opkomst en wat een professionele instelling daarmee te maken heeft.
De band in verval is Entombed. Zanger L.G. Petrov komt met twee flessen wodka het podium op, waarvan één halfleeg. Hij is uitermate goedgemutst en maakt er een soort boertige stand-up comedy van. Het publiek krijgt de opdracht de volle fles Absolut te ledigen, terwijl hij blikjes bier over zijn hoofd heen giet en op het hoofd van de drummer kwijlt. Vermakelijk is het allemaal wel, maar het kan niet verhullen dat het materiaal van de laatste paar platen aan de plichtmatige kant is en vooral dat één gitarist er echt één te weinig is.
Behemoth-opperhoofd Nergal [eerste foto] lijkt meer het type dat bandleden ontslaat als hij ze op het nuttigen van alcohol voor of tijdens het optreden betrapt. Men houdt het bij flesjes water. Alles is bij deze Polen tot in de kleinste puntjes verzorgd: de decoratie op het podium, de kleding van de bandleden en het zaalgeluid. Waar Entombed een nummer tot drie keer toe overnieuw moest beginnen wegens een ontstemde gitaar, daar worden bij Behemoth om de twee nummers de instrumenten gestemd. Dat zou de vaart eruit kunnen halen, maar ook daar is over nagedacht: tijdens het stemmen loopt de introtape voor het volgende nummer al. Het resultaat is ernaar: Behemoth zet een imposante, technisch nagenoeg perfecte show neer.
Er is op dit moment geen band die beter agressieve ritmes kan koppelen aan imposant duister gitaarwerk. Tijdens zo een topprestatie heb je natuurlijk geen behoefte aan dronken aandachttrekkers op het podium. Met een welgemikte trap en zonder een noot te missen maakt Nergal daar dan ook een einde aan. Behemoth schopt op Neurotic Deathfest niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk kont.
http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2009-de-zaterdag/18694/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest
Deel dit artikel: