• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mogwai

De sluipmoordenaars van de postrock.
29 oktober 2014, Tivoli Vredenburg, Utrecht

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 01 november 2014

Geluidslekken en een nu al oplopend financieel tekort: het nieuwe TivoliVredenburg had zich een betere start kunnen wensen. Toch ziet het er met name aan de binnenzijde van het imposante gebouw piekfijn uit en wat het allerbelangrijkste is: de akoestiek in de Rondazaal is uitstekend. Dat komt goed uit voor een band die zowel fijnzinnig zacht als verzengend hard uit de hoek kan komen, zoals de Schotse postrock-klasbakken van Mogwai.

In openingsnummer 'Heard About You Last Night', van het stiekem toch weer uitstekende laatste album, Rave Tapes, combineren ze beide varianten al meteen. Het is wellicht de beste en meest dromerige plaat die de band de laatste jaren uitbracht. Als tegenwicht voor de etherische toetsentonen geven de twee gitaristen meteen al vol gas, zodat een prachtig duel ontstaat. Hoewel het basritme van de bedrieglijk onverschillig spelende Dominic Aitchison vijftien jaar na het verschijnen van mijlpaal Come on Die Young nog even briljant is, ontbreekt in 'Ex-Cowboy' die spanning.

Het is misschien tekenend voor de ontwikkeling die Mogwai heeft doorgemaakt. De gitaargerichte hard-zachtnummers klinken al enigszins gedateerd, want wanneer de als een mad professor achter zijn apparatuur zittende toetsenman Barry Burns zich prominent met de muziek gaat bemoeien, is er pas echt geen houden meer aan. Het weergaloos mooi opgebouwde 'White Noise', waarin elektronica en gitaren elkaar zowel omhelzen als uitdagen, is daarvan het beste voorbeeld.

Aarzelend, al komt hij er toch mee weg, waagt gitarist en frontman Stuart Braithwaite zich aan zanglijnen in het ingetogen 'Take Me Somewhere Nice', dat met hulp van de gastviolist extra melancholiek voor de dag komt. Op zulke momenten sluiten de eerste rijen van het aardig talrijk opgekomen publiek alweer de ogen, terwijl andere bezoekers voor onduidelijke bewegingen kiezen om volledig op te gaan in de zeer beeldende tonen van de Schotten. Tonen die je wegvoeren naar deprimerende postindustriële landschappen.

Gespeend van charisma maar muzikaal ijzersterk geeft de drummer eveneens een indrukwekkend visitekaartje af. Met ondersteuning van Luke Sutherland, die zijn viool heeft verruild voor trommels, wordt het percussieve 'Deesh' tevens een hoogtepunt. Alles komt samen in een buitengewoon stroperig uitgevoerd 'Remurdered', dat van de laatste plaat afkomstig is. Maar de heren van Mogwai zouden zichzelf niet zijn als ze niet afsloten met daverende gitaarcrescendo's. Daarvoor ge-, of zo u wilt, misbruiken ze 'Mogwai Fear Satan' om de decibellenmeter ver in het rood te doen slaan. Op de postrocksluipmoordenaars uit Glasgow staat letterlijk nog steeds geen maat.

Foto uit het KindaMuzik archief door Michella Kuijkhoven

http://www.kindamuzik.net/live/mogwai/mogwai-705/25436/
Meer Mogwai op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mogwai