• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mogwai: de honger van Mr. Beast

“We zijn al tien jaar bezig onze carrière te saboteren, maar dat is blijkbaar nog niet echt gelukt. Het lijkt erop dat er mensen zijn die ons wel mogen.” Barry Burns aan de lijn, als zanger, gitarist en keyboardspeler al tien jaar lid van Mogwai. Hij is nog steeds verbaasd over het succes van ‘s werelds meest gevierde postrockband.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 03 maart 2006

“What goes up must come down, denk ik altijd. Maar het gaat ons nog steeds voor de wind. We hebben nog steeds het gevoel dat we groeien en onze honger is nog lang niet gestild.” De goedgeluimde Schot is oprecht bescheiden. Hij praat als een jonge hond die net zijn eerste demo opgenomen heeft. Feit is echter dat Mr. Beast al Mogwai’s vijfde langspeler is. Tel daar nog eens een handvol ep’s, singles en tien jaar podiumervaring bij op en je hebt een door de wol geverfde band, die ook nog eens van geen ophouden weet. “We zijn nog steeds onzeker voordat we de studio ingaan. We weten best wat we kunnen maar we zijn vooral bang dat de ideeën op zijn.”
Burns’ charmante Schots accent doet hem veel letters inslikken, waardoor hij continu mijn excuse me’s aan moet horen. Hij vindt het best en ik ook. De intensiteit van Mogwai heeft me altijd gefascineerd, al waren er ook momenten van teleurstelling. Zo blijkt hun vorige album, Happy Songs for Happy People een niet bijster lange houdbaarheid te hebben. Toch is er altijd wel een klikmoment, waarop je je aandacht weer aanscherpt.

Sadomasochisten
De harde liefde voor frontale noiserock, gecombineerd met melancholie van de subtiele opbouw. Het is een toverformule waar Mogwai patent op heeft en het lijkt wel of de heren populairder worden naarmate ze harder spelen en compleet ‘over the top’ alle remmen loslaten. Hoe meer ‘distortion’ en gitaargeweld, hoe tevredener de liefhebbers. “We zijn allemaal sadomasochisten”, lacht Burns. “Het klopt inderdaad, het lijkt wel of mensen graag pijn lijden en kicken op geseling. Wij zijn niet bang om er een schepje boven op te gooien. Volgens mij kun je nooit te ver gaan. Alles kan en alles mag!”

Muziek als uitlaatklep, de nuchtere Schotten kunnen niet anders. “In het echte leven zijn we helemaal niet zo gewelddadig, hoor!” zegt hij sarcastisch. “We zijn allemaal zachtaardige gasten, vrolijk volk zelfs. In de eerste plaats komt genieten, we zijn nergens boos over - alleen ijdele weldoeners als Bono kunnen we niet uitstaan.”
Net als Blur trouwens. Mogwai liet bij wijze van grap ooit T-shirts drukken met het opschrift ‘Blur Are Shite.’ “Een uit de hand gelopen grap”, lacht Burns, “maar we staan er nog steeds achter. Blur is zó ontzettend oninteressant! Veel mensen doen alsof ze enorm creatief zijn, maar voor mij is het de meest labiele muziek ooit. Er is nog steeds vraag naar die shirts, dus dat betekent dat er meer mensen met verstand van muziek zijn!”

Oorverdovende crescendo’s
Het lijkt erop dat Mogwai met Mr. Beast teruggaat naar de roots van de band: door The Stooges geïnspireerd gitaargeweld in oorverdovende crescendo’s gieten, vaak voorafgegaan door emotioneel opgebouwde intro’s. Niet voor niets wordt de band regelmatig de hardste liveband ter wereld genoemd, al valt daar natuurlijk over te discussiëren. Mogwai’s streven was dit keer dan ook om ‘die live-intensiteit op plaat vast te leggen’, bevestigt Burns. “We merkten dat we vooral op die ogenblikken echt in ons element zijn en dat wilden we ook op deze plaat kwijt. Ik denk dat dit goed gelukt is. Laatst hebben we in Londen vijf avonden op rij concerten gegeven, dat was echt een succes. Eindelijk konden we onze nieuwe nummers spelen en dat viel zeker niet tegen. Zelfs de nummers waarop ik zing gingen goed, en dat is een goed teken. We geven sowieso allemaal de voorkeur aan live spelen boven in de studio rondhangen. Ik vind dat studiogedoe weinig aan, een stukje spelen en dan weer niksdoen, voor de tv hangen, dat was het enige dat we deden. Erg saai, maar ik heb wel het beste tv-programma van afgelopen jaar gezien; een BBC-documentaire van David Attenborough over insecten, hahaha! Serieus, als ik al televisie kijk dan is het vooral Discovery en National Geographic. De rest interesseert me niet.”

Hollywood
Niet iedereen binnen Mogwai deelt die antipathie voor televisie. Ook voor dit album staat weer een videoclip gepland. Een apart besluit, want het lijkt er niet op dat gevestigde muziekkanalen op clips van Mogwai zitten te wachten. “Er zijn wel plannen voor een video maar er staat nog niets vast. We zijn ook bezig met een soundtrack voor een kunstproject, dat in Schotland zal plaatshebben. Kijk, MTV is gewoon niet geïnteresseerd in creatieve artiesten, het draait daar om het geld en daarvoor moeten ze niet bij ons zijn. Wij zijn gewoon een stel lazy bastards.”
Toch past Mogwai’s instrumentale emotie bijzonder goed bij Hollywood, of althans bij de output van Hollywood. Megakrakers vol rampspoed, ellende, romantiek en drama - Mogwai’s muziek heeft het allemaal in zich, geeft Burns toe. “We zouden graag een soundtrack voor een Hollywoodfilm maken. Een Lars von Trier ofzo, dat zou niet gek zijn. We hebben wel eens een aanbieding gehad, of voorzichtig contact, maar in Hollywood zijn ze erg conservatief. Zodra het bij een hoge pief komt, zegt die: ‘Mogwai? Wie?’ Dus ketst het af. Erg frustrerend allemaal, want we weten dat we het kunnen, en waarschijnlijk beter dan de artiesten van wie de muziek nu gebruikt wordt. Het klopt niet als je een mooie, apocalyptische scène ziet met de muziek van Coldplay eronder, toch? Persoonlijk zou ik erg graag de muziek voor Batman maken, dat zou pas echt fantastisch zijn.”

Soundtrackmuziek, postrock, instrumentale emotie…er zijn een hoop manieren om de essentie van Mogwai’s muziek vast te pinnen. Zelf zijn ze constant bezig met de richting van de band. Na jubelrecensies voor hun debuut Young Team werd Come On Die Young door menigeen gezien als een herhaling van niet bijster spannende zetten. De vraag rees zelfs of postrock nog wel een toekomst had. “Dat boeit me totaal niet”, zegt Burns vurig, “mensen vinden het makkelijk om muziek in hokjes in te delen en dat begrijp ik wel, maar ik houd me daar niet mee bezig. Ik lees nooit muziekblaadjes. De meeste anderen wel, maar ik geef er geen moer om. Ik lees de krant en dat is het. Q en Mojo lees ik niet, laat staan de NME…dat is gewoon een stripboek, dat kan ik niet serieus nemen.”

Supercountry
Het leek er met Rock Action op dat ze duidelijk wilden maken dat ze meer konden dan alleen episch rocken. Voor de eerste keer gebruikte Mogwai duidelijke liedjesstructuren en vocalen van Super Furry Animal Gruff Rhys. “Na Come On Die Young wilden we echt iets nieuws doen. Rock Action is het resultaat van een nieuwe platendeal met te veel geld. Dat is niet goed geweest…ik vind het ons dieptepunt. Als we beginnen met een nieuwe plaat zijn we altijd bang dat de ideeën op zijn. Dat is best beangstigend. Nu, met Mr. Beast hebben we een echte Mogwai-plaat opgenomen die toch afwisselend genoeg is. In ‘Acid Food’ zit zelfs een heuse pedal steel. Normaal is ons motto dat we anticountry maken, maar Stuart (Braithwaite – JH) was hiermee bezig en ineens hadden we zoiets van laten we supercountry maken!”

De mooiste noise
Burns’ inspiratie klinkt tegenwoordig vooral uit zijn iPod. “Ik heb dat hele ding volgepropt met allerhande muziek, van Tom Tom Club en Talking Heads tot en met Growing.” Gepassioneerd vertelt hij over de experimentele muziek die hij pas heeft ontdekt: “Ik heb veel contact met de experimentele wereld. Ik krijg soms tapes van die gasten en daar staat de mooiste noise op die ik ooit heb gehoord. Erg intens en niets dat je je moeder cadeau doet, maar schitterende muziek als je je erin verdiept. Vooral van bands als The Ends uit Wales en About This Project uit de VS ben ik onder de indruk. ‘Totally fucked up noise.’ Growing is ook zo’n band die ik erg bewonder; hun laatste plaat is echt fantastisch!” In plaats van zich over te geven aan die inspiratie, komt ook nu de nuchtere Schot in hem weer naar boven. “We experimenteren wel eens wat, maar dat is puur voor de lol. Dan gooien we er maar eens zo’n slome doomriff in. Maar dat is niet ons gebied, dus daar branden we onze vingers liever niet aan. Sunn 0))) en dat soort mannen, dat zijn kunstenaars op dat gebied. Als wij dat nu ook gaan doen, dan klopt dat niet…het voelt niet echt aan. Laat dat nou maar gewoon aan hen over - wij doen ons eigen ding!”

http://www.kindamuzik.net/interview/mogwai/mogwai-de-honger-van-mr-beast/12127/
Meer Mogwai op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mogwai