• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Vic Chesnutt: verlicht songschrijver uit het diepe zuiden

Vic Chesnutt is met het Undertow Orchestra, een gelegenheidsgroep van songschrijvers van formaat, in Utrecht. Een mooie kans om wellicht de belangrijkste songsmid van het moment aan de tand te voelen. Hij knikt instemmend als de recorder op tafel komt. “That way you don’t mix a single word”, zegt de man uit Athens, Georgia.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 18 juli 2006

Boven te geraken op de tweede verdieping van Tivoli de Helling is geen sinecure. De capriolen die we uithalen om boven te komen in dit gebouwtje zonder lift doen denken aan een song van Chesnutt. “You’ve got to climb to the second floor”, zingt Chesnutt op Silver Lake en daar wacht een grote beloning voor de klimpartij. Boven in de eerste ruimte meteen rechts zit Will Johnson ingespannen over een laptop gebogen. Mark Eitzel hangt er op een bank en Scott Danborn beent nerveus rond. Chesnutt stelt voor dat we een andere kamer opzoeken. Waar we alleen nog onderbroken worden door David Bazan die zich tweemaal verontschuldigt om aan de setlist van vanavond te sleutelen.

De verschijning van Chesnutts twaalfde cd Ghetto Bells vorig jaar was een gebeurtenis van belang. Zijn nieuwe platenmaatschappij bracht meteen zijn eerste vier platen opnieuw uit, voorzien van bonustracks en voorwoordjes van gerenommeerde muzikanten als Michael Stipe en Ian MacKaye (Fugazi). No Depression kwam met een negen pagina’s tellende coverstory en op het South By South West festival van 2005 was Chesnutt werkelijk all over the place. Hij mag niet klagen, vindt Chesnutt. Hij is zelfs erg gelukkig dezer dagen.

Wie kwam eigenlijk met het idee voor het Undertow Orchestra?
“Onze manager. Zijn idee was het. We delen allen dezelfde manager. Vooraf waren wij een beetje sceptisch. We betwijfelden of het wel zo leuk zou zijn om samen te spelen. En zou de muziek niet geweldig zijn. Iedereen kwam een week bij mij over de vloer. Daar hebben we geoefend voor een Amerikaanse tournee. Vanaf het allereerste begin dat we samen speelden, wist ik dat het goed was.

Speelden jullie ook nieuwe liedjes?
“We deden nummers van onze eigen platen. Er zijn enkele nieuwe songs geschreven. Die spelen we niet live, maar we gaan ze wel op een groepsalbum zetten. Dat hoop ik althans.”

Jij speelt basgitaar?
“Ja, dat heb ik nooit eerder gedaan. En David Bazan speelt de meeste drums, he is a fucking great drummer. Will is ook goed hoor! Heb je mij ooit zien drummen? Een rare drumkit heb ik hè? Ja, ik ben een rare drummer, maar ik doe het graag. Ik speel ook drums op de plaat van mijn nichtje Liz Durrett.”

Haar tweede cd is echt goed.
“Dankjewel. Haar eersteling is een verzameling demo’s vanaf dat ze een jaar of zestien was. Het duurde even voor ze er klaar voor was om haar materiaal uit te brengen. Beschouw haar nieuwe plaat als haar eerste officiële release.”

Jouw laatste plaat komt over als misschien wel je meest serieuze project tot nu toe.
“Ik denk dat het een serieus werkstukje is, ja. Zo is het in elkaar gezet door producer John Chelew. Hij heeft de songs geselecteerd. Hij wilde een night time record maken. Silver Lake was een plaat voor overdag in zijn ogen en hij wou iets anders.”

Dat verschil zie ik niet zo scherp.
“Ik denk dat hij inderdaad bedoelde: een serieuzere plaat. Dat is precies wat hij, met mij, uiteindelijk gemaakt heeft.”

Denk je dat die plaat de ware Vic Chesnutt representeert?
“Dat vraag ik me af, want veel van mijn nieuwe nummers verwierp de producer juist. Hij gebruikte oude songs en maar een paar nieuwe. Hij heeft de meezingers afgewezen, om zo een donkere plaat te creëren. Mijn volgende cd zal anders zijn. Ik heb die al af. Thuis gemaakt, op mijn laptop. Die plaat is niet serieus, helemaal niet zelfs. Maar of die ooit uit komt weet ik niet. Eigenlijk hebben al mijn platen een andere sfeer.”

Misschien klinkt je werk nu serieuzer, omdat het lijkt of er meer persoonlijke songs op staan. Zoals ‘Ignorant People’.
“Mis, dat is een puur fictief nummer. Ik begrijp wel dat het persoonlijk overkomt.”

Komt waarschijnlijk omdat ergens geschreven is over jouw verleden als wees…
“Veel mensen denken dat. Dat is oké. Het is alleen niet waar, ik heb het helemaal verzonnen. Het gaat over een baby die aan de kant van de weg wordt achtergelaten, omdat het kind mismaakt is. Die ouders kunnen daar niet mee omgaan. De baby wordt gevonden door iemand die er een circusfreak van wil maken. Uit het perspectief van dat kind is het geschreven. Maar ik begrijp waarom mensen denken dat het over mij gaat.”

Toch staan er kleine hints op Ghetto Bells, bijvoorbeeld wanneer je zingt over hoe je leven eindelijk in rustiger vaarwater is gekomen en je zelfs gelukkig bent. Ook op Silver Lake staan songs die autobiografisch lijken.
“Toch niet. Neem ‘Fa-La-La’, ook verleidelijk voor mensen om dit ziekenhuisdrama op mij te projecteren. Maar ik heb nooit in een ziekenhuisbed gelegen en ben nog nooit door een meisje in een ziekenhuis geïnspireerd geraakt. Er is geen woord van waar.”

Terwijl de beelden in dat liedje levensecht overkomen.
“Ik heb het allemaal verzonnen.”

Dus je denkt niet dat je platen met de jaren persoonlijker zijn geworden?
“Integendeel. Je kunt niet persoonlijker zijn dan ik was op mijn eerste platen. Little, mijn debuut, bevat veel autobiografische songs, zoals ‘Rabbit Box’ en ‘Speed Racer’. Dat zijn haast memoires. Ook West of Rome heeft veel persoonlijks te melden, zoals in ‘Stupid Preoccupations’.”

West of Rome is één van je meest geliefde platen. Iedereen die iets met Vic Chesnutt heeft, doet een moord voor die plaat.
“Dat moet wel mijn meesterwerkje zijn. Het heeft iets natuurlijks in zich dat nu verloren is. Ik was me toen niet zo bewust van mijn omgeving. Ten tijde van Little had ik nauwelijks gereisd. Ik had niets buiten Athens gezien. Toen West of Rome klaar was, had ik een heel klein beetje gereisd. Ik ben in Florida geboren en opgegroeid in Georgia. Ken je ‘Florida’, dat schreef ik over mijn geboortegrond. Erg cynisch.”

Misschien zijn je songs directer geworden en moet je het minder hebben van het spel met woorden. Er zitten meer verhaallijnen in die de suggestie wekken dat je persoonlijker schrijft.
“Daarin heb je gelijk. De songs zijn verhalender geworden. Minder dagboekachtig, zoals mijn eerste platen waren.”

In je vroege songs duikelen de observaties over elkaar heen.
“Right. Later ben ik me meer met verhalende scenario’s gaan bezighouden en probeer ik karakters te treffen. Dat komt door de schrijvers die me nu inspireren.”

Van Dyke Parks noemde je een echte southern writer, juist vanwege dat verhalende karakter van je songs.
“In Ghetto Bells zijn veel zuidelijke dingen aan de orde. De settings zijn landelijk. Als ik in New York was opgegroeid, waren de decors waarschijnlijk stedelijker.”

Spookt er in je songs iets rond van dat ongrijpbare, zuidelijke mysterie denk je?
“Daar ben ik niet zeker van. Ik ben een man van de Verlichting. Zo spiritueel ben ik eigenlijk niet. Maar ik zie mezelf wel als een southern man. Hoewel tegenwoordig minder dan vroeger. Ik reis nu de wereld over en word door allerlei bohémienachtige types omringd. Ik ben mijn zuidelijke dialect kwijt. Maar nog steeds word ik door zuidelijke landschappen en taferelen geïnspireerd. Van Dyke Parks zei me dat zuidelijke schrijvers een vilein trekje hebben. Dat heb ik volgens hem gemeen met de grote zuidelijke schrijvers. Daar moesten we maar eens over nadenken.”

De beroemdheden staan tegenwoordig in de rij om met jou te spelen.
“Ik heb geluk gehad. Ik heb gesproken en gespeeld met enkele van mijn helden, zoals Van Dyke en Bill Frisell. Van Dykes eerste twee platen veranderden mijn leven als een tiener. Zijn muzikale visie is het tegenovergestelde van de mijne. Hij is zo verfijnd en virtuoos in zijn melodieën. Heel bevredigend om met hem te kunnen spelen. De stempel die hij op mijn kleine liedjes drukt is heel bijzonder.”

Zijn spel is verfijnd, maar hij improviseert volgens mij op jouw spel en zang.
“Oh yeah. Van Dyke is als folkmuzikant begonnen. Misschien spreekt hem dat aan in mijn benadering.”

Wat zou een muzikant doen als hij wist dat hij goede nummers maakte, terwijl niemand naar hem wil luisteren?
“Wat ik zou doen? Ik zou me geen raad weten. Ik kan niks anders. Je zou me waarschijnlijk op straat zien spelen voor geld.”

Er klopt iemand op de deur. Volgens mij is dit het seintje dat je zo op moet.
“Is it time to rock? Nu al? Holy shit! Okay, well I’m ready.”

http://www.kindamuzik.net/interview/vic-chesnutt/vic-chesnutt-verlicht-songschrijver-uit-het-diepe-zuiden/13407/
Meer Vic Chesnutt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vic-chesnutt