Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De grote man achter de Roadburnschermen heet Walter Hoeijmakers, in een vorig leven scribent voor het helaas ter ziele gegane rockmagazine Watt. Niet dat het muzikale leven van Hoeijmakers toen pas is begonnen: "Als sinds m'n 15de ben ik liefhebber van rockmuziek, en met name Hendrix, Led Zeppelin en Hawkwind. Ook bands als Saxon, Motörhead en Iron Maiden behoorden destijds tot m'n favorieten. In het dorp waar ik opgroeide, kwam ik veel in een jongerencentrum. Daar begon ik begin jaren '80 metal- en hardrockbands te boeken. Eind jaren '80 kwam ik in de popjournalistiek terecht, eerst bij Meltdown Metal Magazine en later bij Watt."
Bij Watt zorgde hij bijkans persoonlijk voor de opleving van het genre dat nu stonerrock wordt genoemd; een term die in het begin nog niet uitgevonden was waardoor het in eerste instantie onder de seventies-groove werd gepresenteerd. Het is aan het enthousiasme van Hoeijmakers te danken dat bands als Fu Manchu en Kyuss de aandacht kregen die ze verdienden: "Voor de Watt heb ik veel geschreven over doom- en stonerrock, muziek die hetzelfde gevoel oproept als Zeppelin, Hawkwind en Hendrix. Natuurlijk ademt stonerrock ook Black Sabbath. Maar m'n liefde voor vintage Black Sabbath is op een ietwat uitzonderlijke manier ontstaan. Ik hield van Ozzy, en met name van zijn eerste solo-platen. Ik wist dat hij iets met Black Sabbath van doen had, maar Sabbath was voor mij toch de band met Ronnie James Dio. Door de eerste paar platen van Kyuss (Blues For The Red Sun) en Monster Magnet (Tractor EP) ben ik nog eens goed naar de oude Sabbath platen gaan luisteren, en ik viel als een blok voor de houterige groove van de Masters of Doom. Tegerlijkertijd flirtte ik met bands als Cathedral, The Obsessed, Saint Vitus en Trouble. Hun platen waren niet van m'n draaitafel te branden. Over Kyuss en Monster Magnet maar te zwijgen."
Hoewel alle bovengenoemde bands duidelijk verschilden van elkaar, hoorde Hoeijmakers een gezamenlijke factor, een gedeelde waarde: "Het viel me vooral op dat de bands dezelfde losse manier van spelen hadden als Black Sabbath, Grand Funk en al die andere bands uit de heavy 70's. En dat er sprake was van een schier oneindige trip die tot aan de horizon reikte en het liefst nog wat verder, precies zoals bij die jaren 60 en 70 bands. Door m'n werkzaamheden voor Watt kwam ik met mensen als Dave Wyndorf, Lee Dorrian en Josh Homme in contact. Interviews liepen al snel uit op gloedvolle gesprekken over de allesomverkegelende groove, de in paranoia gedrenkte verhalen van Hunter S Thompson en vervreemdende films als El Topo en Holy Mountain. Hoewel iedereen met z'n 'eigen ding' bezig was, was er toch sprake van een grote verbondenheid onder deze muzikanten, een heuse scene van mensen die veel respect voor elkaar hadden. Ook keken ze uit om elkaar op tour tegen te komen en muziek te ruilen. Dat bracht me op het idee om over de prille 'stonerrock' scene te gaan schrijven. Het was voor mij vooral een manier om met gelijkgestemde zielen in contact te komen en m'n liefde voor die niet aflatende groove te delen"
Het fanatisme van Hoeijmakers was voor sommige platenmaatschappijen aanleiding om verzamelaars als Burn One Up en Stoned (R)evolution op de markt te brengen. Helaas bleek daarmee dat veel onbekende bands het dupliceren makkelijker vonden dan hun eigen creativiteit aan te spreken: "Ik ben van menig dat 'de scene' door een ongezonde kopieerdrift haar eigen valkuil heeft gegraven." Een eigen gezicht was bij de zogenaamde tweede generatie stonerbands ver te zoeken: in plaats van experimenteren zoals de grote jongens van 35007 en Electric Wizard altijd hebben gedaan of nog steeds doen, werden de bestaande platen als blauwdruk voor hun eigen werk gebruikt. Hoeijmakers: "Door de eindeloze stroom aan middelmatige stonerrockreleases is de trend grotendeels overgewaaid en de aandacht van de muziekpers verslapt. Stonerrock is immer ondergronds gebleven, met als uitzonderingen Queens of The Stone Age en Monster Magnet. Daar zal voorlopig geen verandering in komen, maar gelukkig zijn er weer enkele bands opgestaan die teruggrijpen naar de begindagen van de scene en die weer volop experimenteren. Te denken valt aan Astrosoniq, Dead Meadow en Gorilla."
Voor het nieuwe Roadburn festival heeft Walter wederom nieuw talent aangetrokken, zoals het Engelse Firebird (met de oud-Napalm Death en Carcass gitarist Bill Steer!): "Firebird weet echt te verrassen met aanstekelijke mengeling van rock en soul." Ook de nieuwe band van ex-Obsessed voorman Wino is sterk bezig: "Wino's nieuwe band, The Hidden Hand, heeft met Divine Propaganda een prachtplaat afgeleverd. En op dit moment kijk ik reikhalzend uit naar het nieuwe album van The Glasspack. Door de aanwas van deze bands blijft het een uitdaging om de Roadburn Festivals te organiseren. Het gaat me namelijk niet alleen om het programmeren van grote namen (dit in samenwerking met de zalen die de Roadburn Festivals financieel mogelijk maken), maar ook om het samenbrengen van bands die het genre hebben vormgegeven of de uiteinden ervan verkennen. Daarom staan voor de 8ste editie Fu Manchu, 35007, Firebird en Astrosoniq op de bill."
"Fu Manchu behoort samen met Kyuss en Monster Magnet tot de grondleggers. 35007 heeft aan de basis van de Nederlandse scene gestaan en Firebird en Astrosoniq hebben de scene een nieuwe impuls gegeven. Dit maakt mijn inziens het festival interessant: vier totaal verschillende bands, vier totaal verschillende muzikale invalshoeken, waardoor je niet murw wordt gebeukt door een uitgemolken groove die de hele avond voortdenderd."
De site van Roadburn (zie de link onderaan dit artikel) is nog steeds het belangrijkste voor Hoeijmakers en kompanen: "De Roadburn Festivals zijn het verlengde van de site, waarmee ik ook nieuwe, interessante bands tracht te signaleren. Daarnaast is de site vooral een platform waar bands hun eigen verhalen kwijt kunnen, waar muzikanten zonder inmenging van buitenaf kunnen schrijven over wat ze bezighoud." Illustratief is het commentaar van John Garcia, de vroegere zanger van Kyuss die tegenwoordig de microfoon hanteert in Unida: "Op Roadburn lees ik waar bevriende muzikanten zich mee bezighouden, en heb ik het idee ze toch gesproken te hebben zonder dat ik ze daadwerkelijk zie of spreek." Hoeijmakers hierover: "Hier ligt ook de toekomst van Roadburn: uitgebreide nieuwspagina's en door muzikanten zelf geschreven tour reports, studio reports en cosmic travel guides, voorzien van passend artwork. En dat artwork vertalen we middels de Spaced Out Roadburn Videoshows naar de concertzalen."
Hoewel het me de hoeveelheid werk nauwelijks voor te stellen is, is Roadburn niet hetgene waar Walter zijn brood mee verdient: "Roadburn is een uit de hand gelopen hobby die soms moeilijk te combineren is met m'n dagelijks werk. Ik werk als ouderenadviseur en sta mensen van 75 jaar en ouder met raad en daad bij. Dat doe ik zo'n 20 uur in de week. Het merendeel van m'n vrije tijd gaat in Roadburn zitten." Dat is te merken, anders konden er geen festivals meer plaatsvinden. Overigens, als je de 27e verhinderd bent, niet getreurd want VPRO's 3voor12 zorgt voor de live webcast vanaf 20.00 uur 's avonds.
» VPRO's 3voor12 zal een live webcast vanaf het Roadburn festival verzorgen.
http://www.kindamuzik.net/interview/roadburn/roadburn-uit-liefde-voor-die-niet-aflatende-groove/3425/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: