• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mogwai : Wij zijn geen partyband

“Sinds vorig jaar drinken we niet meer voor een optreden. We zijn niks waard op het podium als we dat wel doen. Daaar zijn we nu wel achter gekomen.” En ik maar denken dat ik te maken zou krijgen met een laveloze band die al de hele dag aan het bier zit en wiet rookt in een gezellige coffeeshop in het snikhete Amsterdam. Want snikheet is het, Hemelvaartsdag, De Melkweg in Amsterdam. Een knusse zaal, niet te klein en niet te groot. In de zaal is men bezig het podium te vullen met de benodigde apparatuur voor het concert van vanavond. Mogwai met als voorprogramma Part Chimp.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 28 juni 2003

Dominic Aitchison, Mogwai’s bassist en mede-oprichter, is de nuchterheid zelve. Zich wel degelijk bewust van de invloed die zijn band heeft op de hedendaagse muziekscène heeft maar tegelijkertijd lachend naar de te serieuze criticus. Die invloed die Mogwai heeft mag ook niet overdreven worden. Stephen Malkmus zei eens na een concert waar Mogwai het voorprogramma voor verzorgde dat ze de grootste en meest invloedrijke rockband van de 20e eeuw gaan worden. “Ja dat klopt, dat heeft hij inderdaad gezegd. Na een biertje of twintig!”, zegt hij met een gezonde dosis zelfspot. “Dat was wel leuk om te horen maar zoiets kan je niet serieus nemen. Hij was echt helemaal lazarus.”
“Als wij het maar leuk vinden!”, zegt hij en het klinkt logisch en vanzelfsprekend. “De hardste band van de wereld zijn, dat is altijd ons streven geweest maar dat wil toch iedere rockband. Als ik naar een concert ga dan wil ik de vloeren voelen trillen onder mijn voeten.”

En Mogwai kan het hard. De concerten van de band staan bekend om hun supersonisch, oorverdovend geluid. Aitchison schept op over een pas gegeven show die gewoon zo achterlijk hard was dat het niet meer om aan te horen was. “De laatste keer dat we in Amsterdam waren, werd ons verteld dat we niet meer terug mochten komen als we weer zo hard zouden spelen. Maar hier in Europa hebben ze van die idiote geluidswetgeving. Een drumkit komt al snel boven de 95 decibel uit. Juichend publiek is al meer als 95 decibel.”

Amsterdam bevalt ze wel. Het Nederlandse publiek is een goed publiek. “In het weekeinde kan het wel eens wat rumoerig worden tijdens een show maar dat stelt niks voor in vergelijking met het Britse publiek.” Hij ergert zich aan de lawaaierige Britten die meer komen om te lullen dan om naar hun muziek te luisteren. Maar dat zijn ze inmiddels ook wel gewend. Ze verwachten niet anders meer vertelt Aitchinson met een lach op zijn gezicht. “En als het echt te erg wordt dan schreeuwen we: koppen dicht! Maar wij zijn dus echt geen partyband. Ik denk dat onze muziek nogal depressief is. Mensen komen niet naar een Mogwai concert om lekker te dansen, er is vrolijkere muziek in de wereld zeg maar.”

Happy Songs For Happy People, dat sinds 9 juni in de winkels ligt, is dan ook een titel met een grote knipoog en moet vooral niet serieus genomen worden. “We zaten gewoon zoals zo vaak met de band bij elkaar om een titel te verzinnen en iemand kwam met happy songs for happy people en we kwamen gewoon niet meer bij van het lachen. Zo ontstaan al onze album- en songtitels eigenlijk. We zijn slecht in het verzinnen van titels dus als wij het grappig vinden ofzo dan gebruiken we het.” De songtitels van het nieuwe album zijn daar dus ook weer een voorbeeld van. Titels als ‘Moses, I Amn’t, ‘Stop Coming To My House’ en ‘Kids Will Be Skeletons’, hun humor.

Neem het vooral niet serieus. Dat is de boodschap die hij vooral meegeeft. Hij moet wel erg lachen om de bekrompen critici die alles wat ze doen of niet doen zo ontzettend serieus nemen dat het leven niet makkelijk moet zijn voor hen. Neem de anti-Bush campagne. “We vonden het zelf vooral leuk om wat t-shirts te bedrukken met anti-Bush slogans. Just to have a laugh about it really.” Mogwai is geen band die politieke muziek maakt. “Ik denk dat het sowieso erg moeilijk is om politiek en muziek met elkaar te mengen”, vertelt Aitchinson verder. “Ik denk ook niet dat dat erg interessant is voor de mensen. Onze muziek is daarbij ook instrumentaal en daarom naar mijn idee al helemaal niet geschikt om politieke boodschappen kenbaar te maken.”

Happy Songs For Happy People is opgenomen, gemixt en gemasterd in één maand. “Voor dit album was veel minder tijd en minder geld beschikbaar dan voor Rock Action. Maar dat bevalt ons wel, met teveel geld en teveel tijd worden we lui, denk ik.” Over invloeden in hun muziek moet hij lang nadenken. “We luisteren allemaal naar veel verschillende muziek. Stuart (Braithwaite) luistert de laatste tijd veel naar electronische muziek. We hebben pas een Japanse hardcoreband op ons label getekend. Een enorme bak hardcore teringherrie, daar houden we allemaal wel van in de band. Die rare Japanners zijn daar goed in. Ze nemen allemaal elementen uit de westerse muziek maar kopieëren het nooit.”

Met Rock Action werd al een begin gemaakt met het uitbreiden van het arsenaal aan electronische apparatuur. “Nu wordt elke cent die we verdienen uitgegeven aan allerhande electronische snufjes. We houden ervan om te experimenteren en te spelen met hightech speeltjes.” Ook een nieuw element zijn de vocoder vocalen die vooral op het aankomende album in een aantal sterke nummers prominent aanwezig zijn. Het draagt bij aan de variatie van het album.

En Mogwai is altijd in voor een opmerkelijke uitspraak. Aitchison en de rest van de band luisteren veel naar hiphop en er circuleren geruchten dat ze een album willen opnemen met hiphop’s superproducers Dr. Dre of Timbaland. “We zijn allemaal wel fans van hiphop en het lijkt ons inderdaad erg gaaf om te proberen. We zijn altijd op zoek naar een manier om onze muziek een extra dimensie te geven. Maar of het er ooit nog van komt, geen idee.” Op de vraag of ze ooit nog gaan samenwerken met hun drinkingbuddy Aidan Moffat van Arab Strap antwoord hij dat ze erover aan het denken zijn om een cover op te nemen van ‘Up Inda Club’ van 50 Cents. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij me aan. Ik moet hem nageven dat dat wel hilarisch zou zijn.

Dat brengt me automatisch bij het onderwerp Guns N’ Roses covers. Stuart Braithwaite heeft al een versie van ‘Don’t Cry’ opgenomen en de geruchtenmachine meldde ooit dat Mogwai een Guns ’n Roses coveralbum ging opnemen. Geen slechte versie meld ik Aitchison complimenteus. “Oh nee hè, zeg hem dat alsjeblieft nooit. Dat inspireert hem waarschijnlijk om het te gaan doen. Wij zijn daar niet zo heel erg blij mee”, zegt hij met een spottende blik in zijn ogen. “Covers zullen we nooit serieus op albums gaan zetten. Ik vindt dat het orgineel toch nooit is te overtreffen en we zullen ons er daarom ook niet aan wagen.” Hoe zit het dan met het oudere materiaal? “Op die pogingen tot muziek maken zijn we niet echt trots. We kunnen het zooitje wel opnieuw uitbrengen maar we vinden het zelf gewoon erg slecht. Dan gaan we het spul ook niet op een album persen en de verkoop in gooien.”

Zoals gewoonlijk komen er geen singles uit van het nieuwe album. “We hebben wel een idee over een videoclip bij ‘Hunted By A Freak’. We gaan een cartoon maken met een figuurtje dat dode beesten van een steile klif af gooit. Lijkt ons leuk. Het is weer geen publieksvriendelijke, commerciële video maar hij zal toch nooit gedraaid worden op MTV. Die hoop hebben we allang opgegeven. Het is iets extra’s voor de fans.”

De show is hard, intens en heet die avond. Maar ze hebben er vooral ook plezier in en dat blijkt ook tijdens de show weer.

http://www.kindamuzik.net/interview/mogwai/mogwai-wij-zijn-geen-partyband/3458/
Meer Mogwai op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mogwai