• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alamo Race Track serveert geen hapklare brokken: "Luister die plaat maar"

Alamo Race Track is een band van uitersten. Het is hollen of stilstaan, en alles daartussen past niet bij het karakter van frontman Ralph Mulder. Met Birds At Home brachten de Amsterdammers één van de beste Nederlandse rockplaten van dit jaar op de markt. Natuurlijk komen ook zij van het Excelsior-label. Een gesprek over Oost-Groningen, racebanen, brave imago's en onrust.

Tekst: Gert-Jaap Hoekman

Publicatiedatum: 03 oktober 2003

Jullie biografie gaat ongeveer helemaal over Oost-Groningen, dus ik was een beetje verbaasd jullie hier achter de Albert Cuypmarkt te treffen.
Ralph: "We zijn gewoon een Amsterdamse band eigenlijk, maar ik ben hier naartoe verhuisd. Ik ben zelf een Groninger, maar de rest van de band komt daar niet vandaan."

Heeft Groningen een grote stempel op jullie album gedrukt?
Ralph: "Ik schrijf veel nummers als ik daar ben. Soms uit een bepaalde rust. Of juist onrust, dat maakt ook niet zoveel uit. Ik kom uit Winschoten, in Noordoost-Groningen. En daar ga ik vaak fietsen naar mijn opa en oma. Dat zijn plekken waar voor mij ritmes en teksten ontstaan. Maar dat kan hier net zo goed gebeuren. In de stad met alle chaos er omheen. Het is een combinatie daarvan."
Len: "Maar op een gegeven moment zijn wij daar ook heengegaan om inspiratie op te doen. Die plek sprak ons allemaal aan. Het klopte heel erg."
Ralph: "Het is ook een heel verlaten plek. Heel desolaat. En de mensen daar, tja, veel oude communisten en zo. De mensen zijn heel nuchter. De sfeer klopt gewoon."

Wat hebben vogels daar eigenlijk mee te maken?
Ralph: "Ik schrijf daar niet over, of zo, maar het is een manier om naar buiten te gaan. Een excuus. Als ik bij mijn ouders ben, of weet ik veel waar, in Amsterdam, dan wil ik gewoon even weg. Dan ga ik vogels kijken. Of ergens wandelen of fietsen. Dan heb je de kans dat er wel iets ontstaat. Maar ook als ik hier 's nachts fiets en er is allemaal drukte om me heen."

Het klinkt een beetje als twee uitersten: het verlaten platteland en de chaotische stad.
Ralph: "Dat klopt wel. In onze muziek zit van beide wat. Het rustige element, maar ook de constante onrust borrelt ergens bij ons. Misschien nooit helemaal tevreden zijn over dingen. En gefrustreerd zijn. Alle dingen die iedereen heeft."

Waar komt die bandnaam dan vandaan? Wat dat klinkt toch als iets snels.
Len: "Toen wij die naam hoorden, hadden wij niet meteen een racebaan in ons gedachten. Daar komt het ook niet vandaan."
Ralph: "De naam betekent ook niet zoveel. We wilden gewoon een nieuwe naam hebben. Wat zaten eerst in de band Redivider (die nog de Grote Prijs van Nederland won, red.), maar toen ging Diederik (Nomden, red.) naar Johan. Het was niet meer hetzelfde, dus moet er ook een andere naam komen, vonden we. Ik ben gaan zoeken op de landkaart van het zuiden van de Verenigde Staten."

Waarom daar?
Ralph: "Dat wil ik altijd nog naar toe. Volgens mij krijg je daar hetzelfde vage, verlaten gevoel als in Oost-Groningen. Ik zag toen allemaal die plaatsjes Alamo staan. Dat vond ik een mooie plaats. En al die plekken daar heb je ook een racebaan. Dat bleef ook in mijn hoofd, tot alles op zijn plek viel en Alamo Race Track kwam. Dat klonk gewoon fijn. Maar het betekent gewoon eigenlijk niks."

Wat doe jij eigenlijk in Amsterdam als je die verlatenheid zo mooi vindt?
Ralph: "Dat zeg ik, je kan nooit maar één ding lekker vinden. Ik heb juist de uitersten nodig om een beetje te kunnen leven. Dat komt in alles terug."

Ook op het album. Want daar staan behoorlijk verschillende dingen op.
Len: "Het is niet de bedoeling dat de dingen té ver uit elkaar gaan liggen. Het is wel één geheel. Eén verhaal. Dat is het voor ons in ieder geval wel."

Welk verhaal vertelt het dan voor jullie?
Ralph: "Ik weet niet of ik dat kwijt wil. Dat is iets voor mezelf. Als ik het van begin tot einde luister, voel ik de onrust, maar tegelijkertijd ook heel rustig. Het voelt wel goed aan, maar het is wel persoonlijk."

Maar door het op te nemen geef je je ziel bloot.
Ralph: "Dat is ook de bedoeling van de muziek. Maar ik ga het nu niet uitleggen. Ik wil dat gevoel het liefst voor mezelf houden. Trouwens vind ik dat mensen daar zelf maar achter moeten komen. Als ik dat ga doen, heb ik het gevoel dat ik het beeld voor anderen misschien in de war schop. Dat wil ik niet doen. Dan ontstaan er hapklare brokken, dat is te makkelijk. Luister die plaat maar! Ik zou het ook zonde vinden als iemand anders nummers ging uitleggen. Dan zit het misschien heel anders in elkaar als ik gedacht had."

Jullie zijn weer het zoveelste goede bandje van Excelsior. Of niet?
Ralph: "Als je dat zegt, krijg ik wel een beetje de kriebels. Alsof alle bandjes op dat label precies hetzelfde zijn, of zo. Wat ze gemeen hebben, is dat het allemaal goede bands zijn, maar wel totaal verschillend in stijl. Dat is misschien de kracht wel. Als je alles van dat label hetzelfde vindt, moet je denk ik toch beter luisteren."

Bands van Excelsior zijn wel altijd een beetje braaf toch?
Ralph: "Hoe ze overkomen bedoel je? (stilte) Hmm... (nog een stilte) Ik zie dat eigenlijk niet zo. Qua uiterlijk bedoel je?"
Len: "Volgens mij valt het met die heftige rockbands allemaal ook wel mee hoor."

Het is niet beledigend bedoeld hoor, maar jullie zijn wel netjes
. Ralph: "Ik vind niet alle nummers zo netjes op onze plaat. Echt niet. Sommige zijn juist best ruig. En live is het wat meer rauwer. Er broeit wel iets."
Len: "Als wij naar ons zelf kijken, dan hebben we wel het idee dat we juist iets meer aan de grove kant van dat scala zitten."
Ralph: "Maar we gaan geen mensen in hun gezicht spugen of zo. Dat is voor mij geen rock-'n-roll."

Wat is voor jullie dan rock-'n-roll?
Ralph: "Als je je op het podium helemaal verliest. Liefde voor de muziek. Als het maar niet gemaakt over komt."

http://www.kindamuzik.net/interview/alamo-race-track/alamo-race-track-serveert-geen-hapklare-brokken-luister-die-plaat-maar/4116/
Meer Alamo Race Track op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alamo-race-track