• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alamo Race Track

Tussen subtiel en verzengend.
23 april 2015, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Jan Westerhof

Publicatiedatum: 24 april 2015

Begin dit jaar mocht een select gezelschap de nieuwe plaat van Alamo Race Track op een peperduur en geavanceerd speakersysteem beluisteren. Elk detail kwam levensecht en natuurlijk binnen. Het past bij het gelaagde karakter van het prachtige Hawks, waarop de groep meer dan ooit het avontuur zoekt met instrumentgebruik en manieren om geluid op te nemen. Het resultaat is de beste en meest gevarieerde plaat die de band gemaakt heeft, waarop de pastoraal-melancholieke geest van Alamo Race Track volledig uit de fles komt en de band opschuift richting schemergroepen als Papercuts en Wye Oak.

De vraag is dan natuurlijk of de groep dat rijke geluid ook op het podium van een goed bevolkt Vera kan overbrengen. Op instrumenten is niet beknibbeld, want het podium staat overvol met onder andere een pedalsteel, vibrafoon en diverse toetseninstrumenten. Visueel is het optreden in elk geval boeiend, want drie van de vijf bandleden wisselen voortdurend tussen gitaren en de andere instrumenten. Hierdoor blijft contact met het publiek beperkt, uitgezonderd enkele droge  opmerkingen van zanger en gitarist Ralph Mulder. Die ziet er, getooid met pet en gestoken in houthakkershemd, uit als een Canadese Neil Young-adept afkomstig van het platteland.

Het geluid is hard maar zuiver afgesteld zodat alle partijen uitstekend tot hun recht komen. En hoewel Mulders zang ietwat geknepen overkomt, krijgen zijn vocalen de juiste dosis galm mee om de beeldende kracht te behouden. De samenzang komt eveneens uitstekend uit de verf en neigt in de meer rockgerichte nummers eerder naar rauwe rootsmuziek dan naar zoete westcoastpop. Een versterkende factor hierbij zijn fraai gierende twanggitaargeluiden en sfeervolle tonen uit pedalsteel en orgel. Zoals in een van de prijsnummers van Hawks, het prachtig orkestraal gebrachte 'Everybody Let's Go'.

Uiteraard ligt de nadruk op het werk van die laatste plaat, waarbij live nog meer blijkt hoeveel vindingrijke invalshoeken deze heeft. Want het boeiende samenspel van de druk multitaskende bandleden laveert tussen bijvoorbeeld ingetogen folk en haast verzengende rock die bij tijd en wijle melancholieke natuurbeelden oproepen. Maar ook binnen een song weet je niet welke kant het op gaat en juist dat maakt van Alamo Race Track een van de beste en meest interessante Nederlandse livebands van het moment.

Het geluid staat op sommige momenten toch net iets te luid afgesteld, zodat de subtiele kant van de groep enigszins ondersneeuwt. Het maakt het driftig kletsende en overwegend jonge publiek wellicht niet al te veel uit, want zelfs vooraan bij het podium zet men het op een hinderlijk ouwehoeren over bijvoorbeeld tentamens en colleges. Wie het hoofd wel bij de muziek heeft, ondergaat een schitterend optreden vol caleidoscopische klanken. En tijdens de toegift krijgt dat luidruchtige publiek uiteindelijk nog waar het voor komt ook: een vette rootsuitvoering van 'Black Cat John Brown'.       

http://www.kindamuzik.net/live/alamo-race-track/alamo-race-track-4802/25904/
Meer Alamo Race Track op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alamo-race-track