• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

DOSSIER: AMBIENT

De beduimelde drie maanden oude National Geographics en Elseviers heb je allemaal uit. De reproducties van moderne kunst grijnzen je vanachter spiegelend glas in al hun non-descriptheid toe. Tegenover je lijdt een oudere man in stilte maar toch zichtbaar pijn, een lichaamsdeel gewikkeld in dik, allesverhullend verband.

Tekst: Redactie KindaMuzik

Publicatiedatum: 12 oktober 2004

(voorwoord: Martijn ter Haar)

Je gedachten dwalen weer af naar die nu al weken constant aanwezige pijn. Soms hevig, maar meestal, zoals nu, net op de gevoelsgrens, zeurend om aandacht, elke poging tot concentratie verstorend. Een verpleegster klost voorbij op lijkwitte klompen. Ergens valt het woord “metastase”. De dokter komt nog steeds niet.

De secretaresse lacht om iets dat haar telefoongesprekspartner tegen haar zegt. Ze was al mooi toen ze je deze stoel aanwees en vroeg of je iets wou drinken, nu is ze oogverblindend in haar vrolijkheid. Wanhopig probeer je opkomende seksuele gedachten te verdringen en je te concentreren op het ingestudeerde antwoord over waarom juist jij de geschikte persoon bent om deze vacature te vervullen. De secretaresse lacht harder, haar ontblote tanden wit als een goddelijke revelatie, recht als een mathematische definitie. Wat had je ook alweer bedacht als stiekem positieve negatieve kanten aan jezelf? Het plastic bekertje met automatenkoffie in je handen is eigenlijk te heet om vast houden, maar de inhoud te vies om op drinken. Je stropdas zit te strak. Je stropdas zit scheef. Je stropdas is bij nader inzien eigenlijk toch niet zo smaakvol als hij in de winkel leek. Een deur gaat open, iemand komt naar buiten, grauw en schijnbaar aangeslagen. Hij heeft dezelfde stropdas als jij. Voordat de deur weer dicht gaat zie je drie verzuurde mannen van middelbare leeftijd. Hun schoenen bruin, hun sokken wit. Een heeft een combover. Wil je hier eigenlijk wel werken? De secretaresse hangt nog steeds aan de telefoon.

En uiteindelijk gaat de pijn vanzelf weg en word je aangenomen voor wat de baan van je leven blijkt te zijn. Maar dan ben je wel door die hel gegaan. Dat stuk tijd waarin je geen enkel grip meer hebt op je toekomst. Dat stuk tijd waarvan elke seconde een gevecht is om grip op zwaar naar het negatieve overhellende onzekerheid.

Er zijn ook mensen die muziek maken die precies dat verschrikkelijke gevoel oproept.

Muziek die zich nestelt op de rand van je bewustzijn, je soms zelfs even laat denken dat ze niet meer bestaat. Maar net als ze definitief lijkt te verdwijnen, als het tikken van een klok in de huiskamer, is er een subtiele verschuiving die je aandacht weer opeist. Dat kan een paar keer gebeuren, maar dan geef je het op. De muziek dwingt je om volledig geconcentreerd te gaan luisteren om alle mogelijke subtiele veranderingen op te pikken. Een proces dat je langzaam helemaal sloopt. En tot overmaat van ramp krijg je er niks voor terug. Het wachten leidt niet tot een climax. De muziek stopt gewoon. De laatste en meest sadistische marteling van deze beul is het verveeld achter zich laten van zijn slachtoffer.

Toch zijn er masochisten die deze geluidsmarteling gelaten, ja, zelfs met vreugde ondergaan. Ambient noemen ze het gedrocht liefkozend.

Bas Ickenroth, Gerard de Jong, Joris Heemskerk en Omar Muñoz-Cremers nemen plaats in de KindaMuzik-wachtkamer en vertellen over hun afwijking. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Wie zijn de Kwade Genieën erachter? Welke platen vreten het hardst aan je ziel? Ze zullen je er uitgebreid en in groot detail verslag van doen. Wie wacht op het Nooit Komende heeft nu eenmaal de tijd.

Veel plezier met meewachten!


 

• nieuwsbrief
• colofon
• contact
• jij en kindamuzik?
• adverteren
• rss
• ©kopijrecht