• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaique: de zaterdag

Het laatste deel van de kunstzinnige tweedaagse in Rotterdam.
12 april 2008, Binnenstad, Rotterdam

Tekst: Bart Breman, Lennart van der Burg, Maurice Dielemans en Hans Vrijmoed

Beeld: Kasper Petri, Eva Ruiter en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 15 april 2008

De Zweedse Shout Out Louds lijken vooral te willen bewijzen dat britpop niet uit Groot-Brittannië hoeft te komen. Met kleurrijke vlaggen als decor lijken ze te pleiten voor een naamsverandering van het genre. Het mag niet baten, daarvoor is het allemaal net iets te bedacht. Van de hippe frontman tot nerdbril van de drummer, en oh ja, heb je die tamboerijn ook niet eens eerder gezien? Over quasi-Engels onverstaanbaar gebrabbel tussen nummers door nog maar te zwijgen.

Toegegeven: er is hoop. Het nieuwe nummer 'You Are Dreaming' klinkt best aardig en de wilskracht is er tenminste. Als ze in de toekomst wat minder proberen en meer gewoon eigen hun ding doen, komt het misschien nog goed. Al mag het vijftal dan wel hun bandnaam eer aandoen - het publiek heeft niemand horen schreeuwen. (LvdB)

Noah and the Whale [foto rechts] vervangt Mystery Jets in Rotown. Zou niet iedereen er op de hoogte van zijn? Veelal hip uitgedost publiek gaapt de band aan alsof men werkelijk geen idee heeft wie die Engelsen op het podium zijn. De band staat met allerlei speeltjes op de bühne, maar weigert stug elk spontaan gebaar. Namen als Belle & Sebastian en Okkervil River flitsen even door de hoofden. Toch weten Noah and the Whale de combinatie van indierock en folk geen seconde leven in te blazen. Zonder applaus stapt de band weer in de ferry naar huis.

In Lantaren/Venster gaat het er stilletjes aan toe bij de spookachtige en zéér aparte americana van het excentrieke duo Thinguma*jigSaw. Ieder stuitererend plastic bekertje of kuchje in de zaal klinkt als een bulderend kanon. Zingende zaag, gepingel op banjo en een piephoog stemmetje zijn enkele smaakmakers. Voor wie Thinguma*jigSaw te vreemd vindt, is er nog altijd Simon 'Beep Beep Song' White. In een afschuwelijke grijze jurk en met een treurig gezicht zingt Simone White voor slechts een handjevol zitvolk. Hoewel ze nergens verrast of een tikje sneller schakelt, zorgt de kabbelende folk voor enkele fraaie sfeermomenten.

Maar wie zich naar een heel andere dimensie wil laten transporteren, zit pas echt goed bij Peter Broderick. In het dagelijks leven is hij violist bij folkgroep Horse Feather en werkt hij onder meer met Efterklang en M. Ward. Alleskunner Broderick blijkt een ware virtuoos en creëert ronduit betoverende muziek met viool, piano, zang en samples. Samen met Mariee Sioux op vrijdag is hij toch wel een ware openbaring van dit tweedaagse muziekfeestje. (MD)

Terwijl Goldfrapp in de volgelopen Grote Zaal een leuk staaltje electrokitsch weggeeft, begint in de kleine zaal het Japanse Yura Yura Teikoku aan het eerste optreden in Europa. Met zijn drieën weten ze een verbazingwekkende hoeveelheid herrie te maken. De gortdroog gebrachte psychedelica staat met de voeten in de jaren zestig en met de kop ver in de ruimte. De band speelt uitzonderlijk goed en alles aan de muziek van deze Japanners straalt klasse uit. Waar de gitaar van de over het podium stuiterende zanger/gitarist Sakamoto giert en brult van de feedback, leiden de zeer geconcentreerd ogende bassist en stoïcijns hamerende drummer de muziek in precies de goede banen. Een overdonderend goed optreden. (BB)

Kater of niet; zanger Yannis Philippakis van Foals [foto links] is niet van plan zich in te houden. De excentrieke zanger is niet de enige, want geen enkel bandlid staat ook maar een seconde stil. En dat gaat ver. Philippakis slaat bijna een drum kapot met zijn microfoon, tuft op het keyboard en gitarist Jimmy Smith speelt tot hij met een handdoek zijn bloedende vinger mag stelpen. Die energie slaat over op het publiek: er ontstaat zowaar een voor Motel Mozaïque zeldzame moshpit. Maar het is ook moeilijk om níét te dansen op Foals. Philippakis mag dan wel beweren dat zijn muziek niet voortvloeit uit berekeningen maar uit gevoel; het zit wel degelijk wiskundig in elkaar. Ze rijgen riff aan riff, er gaan loops over loops en dat is zelfs op het avontuurlijke Motel Mozaïque fris. Als dit het begin is van een nieuwe indiebeweging, gaan die jongeren in de pit nog een goede opvoeding tegemoet. (LvdB)

Heel even raken we in juichstemming als Gogol Bordello op het podium van Rotown lijkt te staan. Bij nadere bestudering blijkt het echter de bassist van The Black Lips [foto rechts], die net zo'n indrukwekkende snor draagt als de balkanheld. Ook de andere bandleden hebben zo hun visuele eigenaardigheden, zoals de gitarist met een hele rij gouden tanden in z'n mond. Het optreden is geinig, heel erg rammelend maar wordt vooral heel erg verstoord door twee dames die met een camera op het podium heen en weer lopen en constant hun flitser gebruiken. Vast niet zo memorabel als dat eerdere optreden in Rotterdam, maar het is goed om deze mafkezen nog eens terug te zien.

Als het om visueel spektakel en theater gaat, zullen er weinig acts meer in huis hebben dan Ebony Bones!. Het is een van de weinige keren dat er voor Rotown een rij staat, en eenmaal binnen is het nog flink lastig om een glimp van dit bonte gezelschap op te vangen. Wie er wél goed voor staat, ziet een stel voluptueuse negerinnen in felle jurken tekeergaan op het podium. De veel gebruikte M.I.A.-referentie is muzikaal terecht, maar heeft toch een stuk minder diepgang. Samen met Holy Fuck de hotste act van het festival, maar waar de Canadezen zowel live als via de i-pod weten te overtuigen, is Ebony Bones! weinig meer dan een erg leuke podiumact. (HV)

Als vervanger voor The Gutter Twins - Greg Dulli blijkt met hartklachten te zijn opgenomen in het ziekenhuis - is singer-singwriter Lucky Fonz III [foto links]opgeroepen. Dat is een beetje als een glaasje ranja krijgen, terwijl je zin had in een goede whisky. Ondanks zijn goede bedoelingen schiet Fonz behoorlijk tekort. Het lijkt er op alsof hij uitvoerig de oeuvres van Dylan, Will Oldham en Leonard Cohen heeft bestudeerd en nu heel hard zijn best doet om dit na te spelen. Zijn liedjes lijken in alles op die van zijn idolen, maar elke vorm van eigenheid en originaliteit ontbreekt. Alles aan Fonz komt geforceerd en vooral bedacht over. Wat dat betreft heeft dit optreden nog het meeste weg van een soundmixshow voor singer-songwriters. (BB)

Na een hevig weekend in het Motel is het Franse M83 [foto rechts] het welverdiende uitgespreide bedje. Dat is voor een groot deel te danken aan Morgan Kibby, de uit Alaska afkomstige zangeres die hielp bij de opnames van het vijfde studioalbum Saturday = Youth. Met haar zwoele, sensuele uitstraling doet ze in eerste instantie denken aan een heuse Française. Het geeft het viertal op het podium, wat in de studio eigenlijk alleen Anthony Gonzalez is, een dromerige tint mee. Maar ondanks dat de klokwijzers al één uur 's nachts aangeven, worden de bezoekers niet in slaap gewiegd. Want als er iets is wat Gonzalez goed kan combineren, dan is het wel dromerigheid en spanning. Tot een echt hoogtepunt komt het echter niet. M83 komt een kwartier te laat op, maar eindigt de set op de afgesproken tijd. Dat is gezien de opgebouwde spanningsboog zo plotseling, dat het publiek in Off_Corso te beduusd is om er ook maar één "We want more" uit te krijgen. (LvdB)

Fotografie: Eva Ruiter (Noah and the Whale; Black Lips), Kasper Petri (Foals; M83) en Hans Vrijmoed (Lucky Fonz III)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=16857
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique