• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaique

Marlon Williams en naakte man met ballonnen laten onuitwisbare indrukken achter.
08 april 2016, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 14 april 2016

Broeder Dieleman zien optreden op het lawaaiige Kleinpolderplein, het vergaste verkeersknooppunt van Rotterdam en een vervloekte plek die bijna mooi is van lelijkheid, is een bijzondere ervaring. Met dit soort eigenzinnige performances weet Motel Mozaïque zich al jaren uitstekend te onderscheiden van andere popfeestjes.

De meeste festivals zijn te vergelijken met een razende snelweg. Als muziekliefhebber moet je aan de kant van de weg op zoek naar bloemen. Bandjes kijken, al dan niet met een biertje in de hand, blijft toch de favoriete bezigheid van de meeste mensen die de tweedaagse happening bezoeken. Een veel gehoorde klacht tijdens deze editie is de zuinigheid van de organisatie als het om het muziekprogramma gaat.

Niet alleen ontbreken grote namen, ook met de bandjes op diverse locaties in de binnenstad begeeft het Rotterdamse festival zich aan de veilige kant. De meeste bezoekers kijken nog het meest op van een blote man in de foyer die worstelt met allerlei kunst. Je zou willen dat er wat meer bandjes zijn die voor een glimlach, ontroering of een ongemakkelijk gevoel in de maag zorgen. Zelfs de hiphop van de Antwerpse Tourist LeMC klinkt zo beschaafd dat je het idee krijgt dat je naar kleinkunst kijkt. Ook het pretentieuze My Baby slaagt erin om kunstzinnigheid naar een dodelijk saaie opeenstapeling van clichés te vertalen. Je kunt alleen maar verbaasd zijn over de vele mensen die erop afkomen.

Traditioneel is vrijdag de rustigste dag. Bij de middagsessies in de Armeniuskerk zijn geen rijen te bekennen. De organisatie moet zelfs moeite doen om mensen naar voren te krijgen, zodat de muzikanten niet het idee hebben in een lege kerk te spelen. Je kunt je zo perfect voorbereiden op het avondprogramma. Damien Jurado [foto hierboven] speelt drie liedjes in een intieme setting, gesloten en met fluisterstem. Het is zoals het publiek hem al jaren kent. Die avond in de grote zaal speelt hij met band en laat hij zich meer van zijn psychedelische en hardere kant horen. Je kunt er niet omheen dat de singer-songwriter zich sterk heeft laten beïnvloeden door Neil Young. De ingetogenheid gaat zeker niet verloren in de Rotterdamse Schouwburg. Wel is het zo dat de norse Amerikaan meer in balans is als hij alleen speelt.

Jong talent Jamie Woon voelt zich zowel thuis in de kerk als op het grote podium. Met zijn soulvolle en breekbare jongensstem beschikt hij over het juiste natuurlijke instrument om de vederlichte en aanstekelijke songs kleur te geven. De twee zingende dansers die hij op sleeptouw heeft, zijn minstens zo belangrijk. Met hitjes als 'Lady Luck' en 'Night Air' komt er al vrij snel beweging in de zaal. De vriendelijke jongeman krijgt zelfs de mensen op het balkon aan het dansen.

Met het vroege optreden van de Nieuw-Zeelandse Marlon Williams [foto top] op zaterdag in Rotown is het onbetwiste hoogtepunt van dit jaar bereikt. De kleine concertzaal is volgepakt als de goedlachse en broodmagere singer-songwriter aan zijn set begint. Het wordt een reis van Neil Youngachtige psychedelica naar robuuste bluegrass en van intieme songs in de stijl van Jeff Buckley naar countryrock met invloeden van Townes van Zandt. In zijn hemdje krijgt hij iedereen stil met het zinderende 'When I Was a Young Girl' en de pijnlijk mooie cover 'The First Time Ever I Saw Your Face'. De tattoo van een klok zonder wijzers op zijn rechterarm zegt het al: tijdloze muziek.

Na Marlon Williams stort het festival een beetje als een kaartenhuis ineen, hoewel men nog een paar uur nieuwsgierig blijft naar de headliner. Bij Leon Bridges [foto hierboven] is het dan ook tot de nok toe afgeladen. De jonge soulzanger blijkt echter niet zo bevlogen en wild als de oude garde soulknakkers, bijvoorbeeld Charles Bradley of Sharon Jones & The Dap-Kings. In zijn keurige maatpak en met brave nieuwe golden oldies. herinnert Bridges vooral aan de legende Sam Cooke. Het is een beetje gemaakt en glad wat de goedlachse Bridges oppert, waardoor na tien minuten al duidelijk is dat deze knul live niet helemaal aan de verwachtingen voldoet. Zijn plaat Coming Home blijft wel het draaien waard. Jammer dat zaterdag niet in dezelfde extase afloopt als de vorige avond. Toch viel er ook op dit jaar genoeg te genieten, ondanks het dunne programmaboekje. Het was vooral het optreden van Marlon Williams dat alles deed vergeten.

Foto's uit het KindaMuzik archief door Marcel Krijgsman, Peter Hageman en Niels Vinck

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-mozaique-6804/26646/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique