• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Zea: Tourverslag Frankrijk November 2004

"Mirrors and copulation are abominable, because they increase the number of men", aldus Bioy Casares in Jorge Luis Borges' Tlön, Uqbar, Orbis Tertius. Daar wil ik 'muziek' aan toevoegen: "Music, mirrors and copulation are abominable, because they increase the number of men."

Tekst: Arnold (Zea)

Beeld: Arnold (Zea)

Publicatiedatum: 20 december 2004

Zo zitten Remko en ik (de band Zea) op zaterdag dertien november samen met Marcel en Grrrt in een auto op weg naar Amiens, Frankrijk. Remko leest de zaterdagkrant van voor naar achteren, Marcel gaat er sneller doorheen, Grrrt leest de boekjes van de cd's die achter elkaar de cd-speler in- en uitgaan, plus de routebeschrijving en de kaart, en ik lees de borden langs de weg. Vlak na de afslag Hank/Dussen, slaan we de weg richting Antwerpen in. Voor Brussel stoppen we voor benzine en koffie. De auto maakt meer lawaai dan normaal en dat baart zorgen. Voordat we de snelweg weer oprijden, controleren we de uitlaat en die hangt er nogal los bij. We rijden verder en in Amiens aangekomen, stuurt Marcel de auto bij de eerste de beste garage naar binnen. De zaal Les Lunes des Pirates is niet ver van hier en we besluiten de uitlaat te laten repareren en naar de zaal te lopen. De Belgische band Ghinzu is bezig met een soundcheck en ik tel al met al twintig aanwezigen. Om de tijd te doden vertel ik Remko dat Bright Eyes op nummer één en twee staat in de Billboard Single Top 100, en dat is best opmerkelijk. Na een rondje om de kerk lopen we terug naar de garage, waar een nieuwe uitlaat de auto siert en de garagehouder mij tweehonderdtwintig euro aftroggelt.

Een soundcheck en een restaurant later probeer ik door een menigte heen te komen en bij de zaal binnen te geraken. Ghinzu blijkt een populaire band in Amiens en de avond hier is uitverkocht. Zo staan we rond half tien voor driehonderd mensen te spelen, die na het eerste liedje meteen duidelijk laten weten dat ze onze muziek de moeite waard vinden. Bij het zesde liedje klappen ze zelfs allemaal mee en na nummer tien mogen we niet weg voordat we een elfde hebben gespeeld. Het is zaterdagavond en driehonderd mensen geven echt zo'n dosis energie of enthousiasme of kabaal terug, daar kun je een week van leven. Later op de avond verkopen we een grote stapel cd's en singles.
In het hotel drinken we nog een paar pils en de volgende ochtend, bij het ontbijt, bedenk ik dat de whisky misschien wat teveel van het goede moet zijn geweest. Remko is het met me eens.

Marcel rijdt ons in één keer Parijs binnen. Ergens in het noorden van de stad ligt een terrein met daarop een aantal grote circustenten en woonwagens. Er omheen staat een hek. De sfeer doet me denken aan die plek in de film Der Himmel über Berlin, daar waar 'Colombo' een film aan het opnemen is. De lucht is helder en het is koud. In de tent waarin we vanavond zullen optreden heeft de blaaskachel het nog niet van de buitenlucht gewonnen en met truien en jassen aan beginnen we aan de opbouw en de soundcheck. Voordat we gaan eten, lopen we een blokje om en kopen we in een Afrikaans-Franse dameskapsalon een paar bandjes met Afrikaanse muziek. Verderop is een winkelstraat, het is donker en het is ramadan en dus is het er erg druk. Voor een paar euro koop ik twee mooi ogende Bollywood-cd's.

Terug in de tent, die nu vol staat met mensen, warm is en waar voedsel geserveerd wordt. De eerste band van de avond begint met spelen; ze valt op door het totaal overstuurde geluid van het elektrische drumstel. De volgende band is de band van Macario genaamd Stanley Kubi en die maken een goeie dosis mathrock nowave. Ik tel tweehonderd aanwezigen in de tent, terwijl ik flessen water leegdrink om mijn hoofd wat helder te houden. Wij spelen als derde en dat gaat best goed, totdat er wat fout gaat. Vanaf dat moment sta ik langs de zijlijn te spelen, kom wel regelmatig naar voren, maar haal de achterlijn telkens net niet, en geef geen zuivere passes meer. Remko gaat stug door, type Feyenoord, en het publiek danst en vraagt om een verlenging. Die komt er, en ik zou blij moeten zijn met de geweldige reactie maar loop zeurend richting Grrrt en vraag Marcel welke fouten hij allemaal gehoord heeft. De rest van de avond houd ik me bezig met cd's verkopen en niet-bier drinken. Ik probeer te bedenken hoeveel drank ik deze avond niet gedronken heb. Heeft iemand wel eens berekend hoeveel bier er op een avond daadwerkelijk in liters in de hele wereld aanwezig is? Ik zou graag eens willen kunnen constateren hoeveel bier ik niet gedronken heb op een avond.

Veel mensen in het publiek weten dat we over ongeveer een week weer terug komen in Parijs, samen met The Ex. Veel mensen kennen The Ex en zijn fan en ze komen ons zeker ook weer bekijken. Er zijn er zelfs een aantal die ons voorspellen dat we ze over een paar dagen in Paradiso al zullen zien. Een grote groep gaat vanuit Parijs voor twee dagen naar Amsterdam voor het 'vijfentwintig jaar Ex' feest. Wij rijden door een mistig Parijs naar het huis van een vriendin van Macario waar we overnachten. De volgende ochtend rijden we terug naar Amsterdam.

Als het regent, dan giet het
Drie dagen later sta ik in Overtoom301, drijfnat en koud, te wachten op de muziek die de komende dertien dagen door mijn hoofd zal spoken. Mohammed Jimmy Mohammed, Messele Asmamaw en Asnake Gebreyes spelen een korte set met Ethiopische hits op respectievelijk zang, krar en percussie. Ook drummer Han Bennink doet mee. De muziek is geweldig en het is erg moeilijk niet te bewegen op de ritmes. Jimmy heeft een stem waarvoor ze op het Hitsville-kantoor van Motown destijds vast een zak met goud neer zouden leggen, zoveel soul zit er in.

Er volgt een documentaire van de anti-Bush- en -oorlogdemonstratie tijdens de republikeinse conventie in New York van een aantal maanden geleden, gemaakt door Jem Cohen. Andy Moore en Ian MacKaye leveren er een live soundtrack bij. Tot slot speelt de band The Evens, die bestaat uit Ian MacKaye en Amy Farina. Met gitaar, drums en zang - alles door versterkers - maken ze mooie duidelijke korte edgy liedjes. Tuurlijk moet ik soms denken aan Ian MacKaye's andere band, Fugazi, en deze liedjes zijn zachter en breekbaarder maar beschikken gelukkig ook over zulke catchy opdringerige hooks als de liedjes van die andere band.

En met deze avond begint de cumulatieve stortvloed van muziek, mensen en slaapgebrek die mij en Remko de komende tijd op de been zal houden. Al deze muzikanten gaan namelijk mee op tour met The Ex, die een vijfentwintigjarig bestaan in Nederland, België en heel Frankrijk denkt te moeten vieren. Zea gaat ook mee.

Nog geen dag later kijk en luister ik in Paradiso onder andere naar de The Ex-Jukebox, bestaande uit Andy (ex-No Means No) en Wilf (ex-Dog Faced Hermans) die ook samen de band Two Pin Din vormen. Ik gooi een euro in de jukebox en ze spelen 'Bla Bla Bla' en 'State of Shock' voor mij en vele anderen. Ze staan ergens halverwege de trap.

Beneden zie ik een stuk van het optreden van Silent Block - Franse bouwpakketnoise- en kraakgeluidsspecialisten die ook mee gaan op tour - en boven zie ik later, eindelijk, Neptune. Die band ken ik al lang van plaat en via via en door e-mail en ze regelden een optreden voor ons vorige maand in Boston, maar we liepen elkaar telkens mis. Nu eindelijk zie ik ze spelen, een heftige new-noise set, en kunnen we elkaar de hand schudden. The Ex zelf speelt een bak oude hits en beneden kijk ik weer The Evens. Eén liedje heeft zich al vastgezet in mijn hoofd, voor altijd. John Butcher kan geweldige ritmes door een ruimte slingeren door met de kleppen van zijn saxofoon te, eeuh, klepperen. Zo zag en hoorde ik het nog niet eerder. Tot slot wordt ik onder een paar hoogpolige geluidstapijten geschoven door het Engelse Electrelane. Met John van Neptune loop ik naar huis.

Lees deel II

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/zea/zea-tourverslag-frankrijk-november-2004/8217/
Meer ZEA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zea