• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Zea: Tourverslag Frankrijk November 2004 III

Deel III van Zea's tour door Frankrijk, Nederland en weer terug naar Frankrijk mét het jubilerende The Ex.

Tekst: Arnold (Zea)

Beeld: Arnold (Zea)

Publicatiedatum: 10 januari 1999

The Human Condition
Vannacht is net als gister; na afloop laden we alles in de bus en stappen we zelf ook in voor weer een rit van tien uren. Een paar mensen blijven in een hotel in Bordeaux en komen morgen met de trein. Terwijl Remko in de bus weer bardienst draait samen met de jongens van Zu, rijd ik in de Ex-bus achter de grote bus aan. Na twee uur sturen voelen mijn contactlenzen aan als grote zuignappen op mijn ogen. De werk-aan-de-weg-lichten lijken wel ruimteschepen dus besluit ik de grote bus te seinen en ruil ik verderop mijn plaats in voor een stoel aldaar. Wanneer ik echt heel moe ben, kan ik blijkbaar wel zittend slapen en zo wordt ik twee uur later weer wakker. Het is licht en we staan bij het zoveelste tankstation deze tour.

Het Pontoise is een oud theater waarvan je het balkon niet mag betreden vanwege instortingsgevaar. Het is een grote kale ronde zaal waar twee podia in zijn gebouwd. Kat begint met de drums te soundchecken en gelukkig, er zit een fijne galm in deze zaal. Na onze soundcheck eten we couscous in een restaurantje in de buurt en na de dagelijkse portie noise van Silent Block is de beurt aan ons. Blijkbaar is het gewoon in Frankrijk vroeg te komen opdagen op concertavonden want de zaal staat goed vol. We spelen hectischer en feller dan gister. Het podium verschuift voortdurend, vooral daar waar Remko staat, en een paar keer spring ik er van af om het ter plekke terug te schoppen. Het helpt wel en is eigenlijk best leuk om te doen.

De Franse band Happi Uiz speelt later in de hal. Heel veel mensen staan eromheen of half op de trap. De situatie doet denken aan het optreden van Lightning Bolt laatst in de OCCII. De muziek van Appi Wizz ook wel een beetje; instrumentaal, bas, drums, en met gitaar, snel, noisy en vol maatwisselingen, heel gaaf. Op het grote podium speelt Zu. Zij maken een soort van jazzpunk, dus, heftige staccato of groovende noisy bas en drums met een druk toeterende en tierende saxofoon. Remko en ik lossen Ard af achter de verkoopstalling en vermaken ons prima met al die Fransen die zich scheel kopen aan de backcatalogue van The Ex. Die band verkoop op zo'n avond heel veel cd's. Tering. Wij verkopen ook een stapel en zelfs de cd-r's van 'Indie Rock' gaan goed.

's Nachts gaan we naar een hotel, joehoe. Het is drie uur en om half negen moeten we ons weer bij de bus melden. Ik deel een kamer met Jem Cohen, de filmmaker die The Ex een tijdje volgt en dus ook deze hele tour filmt. Eerder maakte hij een documentaire over Fugazi, genaamd Instrument. Het is grappig zijn commentaar te horen op de videoclips die we op een Franse Box-achtige zender liggen te kijken.

De busreis naar Tourcoing de volgende dag duurt maar een paar uur. Remko leest een boek van Lenny Bruce. Ik probeer mijn hoofd koel te houden met de kritische ideeën en analyses van Hannah Arendt in haar boek The Human Condition. Ze zet arbeid af tegen 'werk', en redeneert aan de hand van Marx' geschriften over arbeid als een vorm van consumeren en over hoe mensen zichzelf in hun consumptie reproduceren. In het hoofdstuk over werk schijnt ze ineens een nieuw licht op 'objectivity' als 'stand against' en 'something thrown' (via het Latijnse obicere en het Duitse Gegenstand). Intussen vertellen Ian en Jem hoe hun leven en dat van vele anderen in 1978 in Washington DC werd veranderd door een concert van The Cramps. Het moet waanzinnig zijn geweest. Terrie doet ook mee, en het moet gezegd, die ouwe lui hebben goeie verhalen te vertellen.

Als je weet dat een dag na je eigen dood de wereld eindigt, zou je dan anders leven? Vandaag denk ik van niet, de dingen die ik nu doe lijken me noodzakelijk. Hannah Arendt heeft het over 'trust in the reality of life' wat niet gelijk is aan 'trust in the reality of the world'. Dat eerste is afhankelijk van de mate waarin het leven zichzelf laat voelen, de impact die het heeft op je (ziehier de invloed van haar leermeester Heidegger).

Ik kan je vertellen dat weinig slaap de impact die zelfs het laten vallen van een pakje boter heeft, vergroot. Of het vastgenageld staan op een stuk hoogpolig tapijt wat de indruk geeft van een volwassen zeeduin vol helmgras, zoals op het podium van Le Grand Mix in Tourcoing. Weer zo'n uitvinding van overijverige geluidstechnici. Iedere geluidsgolf uit wat voor versterker, speaker of monitor op het podium ook, wordt meteen het tapijt ingezogen. Ik hoor helemaal niks meer. Intussen buigt Grrrt zich over een digitale mengtafel waar-'ie gillend gek van wordt. Er wordt goed voor ons gezorgd, salades en snoep zijn vol op aanwezig en 's avonds eten we couscous, echt waar, en nog steeds best lekker.

Het is een grote zaal, en het verhaal wordt saai. De zaal is vol, uitverkocht. Ons optreden gaat best heel goed. Wij schreeuwen via microfoons en een grote PA in mensen hun oren, vervolgens zit ik tussen twee nummers door op mijn knieën om een pedaal te veranderen en schreeuwen mensen regelrecht in mijn oor - in het Engels - dat het liedje van net geweldig was en we er snel nog een moeten spelen. Al de hele week probeer ik mijn beste Frans uit op het publiek, wat verschillend gewaardeerd of begrepen wordt. Jem vroeg eerder deze week: "So you speak the international rock language. Where did you learn Dutch?"

Menschen am Sonntag
Mijn keel zit dicht, mijn neus propvol en mijn hoofd loopt over van links naar rechts tegen een poot van het bed in het hotel waar we al met al vier uren kunnen slapen. Voor de laatste keer deze tour werk ik een croissant en een kop koffie en een beker lauwe volle melk naar binnen. Niemand is meer wakker maar we bereiken toch het centrum van Brussel, zo rond elf uur in de ochtend. In de kelders van het Paleis van de Schone Kunsten zijn ongeveer zes zalen gereserveerd voor ons allemaal en nog vele extra acts. Het is zondag 28 november en in het museum lopen mensen en kinderen op weg naar de Appel-tentoonstelling. Het wemelt van de security-mensen en andere mannetjes met speciale t-shirts en pakjes aan.

Terwijl Silent Block een speciale show doet voor kinderen proberen die bewakers ons ertoe te bewegen wat auto's en de bus te verplaatsen. Erg gemakkelijk verlopen de conversaties niet en gedurende de gehele dag zullen we nog vaak te maken krijgen met die gasten. Eerst krijgen we allemaal een pas met 'collaborateur' erop. In een klein lokaal aan de overkant krijgen we koffie. En dan belt Rixt.

Rixt is met Marcel uit Amsterdam komen rijden met een kunstwerk achter in de auto. We sjouwen het werk naar binnen en parkeren ook deze auto voor de neus van onze veiligheidsvrienden. Intussen begint Remko weer met het opbouwen van zijn spullen; sampler, drumcomputer, sequencer, nord, mixer, md, midikeyboard, 303 en effecten en veertig kabels. We spelen vandaag in een kale museumzaal met TL-verlichting en een podium dat al uit elkaar schuift als je er naar kijkt. Grrrt vindt een oplossing voor de verlichting en via vier kastjes en vijf muren vindt Marcel uiteindelijk het manneke met het juiste T-shirt dat kan helpen met het vastzetten van het podium.

De soundcheck is gedaan en we lopen wat rond, kijken wat films van Jem Cohen en keren dan terug in de TL-zaal waar Simon Vinkenoog gedichten voordraagt. Gelukkig hakt en roffelt Han Bennink er zo nu en dan doorheen. En dan wij dus. Het is zes uur 's middags en het zal er best raar uit hebben gezien in dat museum maar het was eigenlijk best erg okay. Tijdens het optreden moet ik wel een aantal keer het podium aanschoppen en terugduwen. Verder zijn er veel mensen die vooraan op de vloer zitten, daar achter staan veel mensen en helemaal achter in de zaal is een groep aan het dansen. Als we 'The Secrent Sent Back' spelen, danst Hisako weer mee. Het is een optreden dat duidelijk anders is dan ieder ander Zea-optreden; in de kelders van een zwaar bewaakt museum in het centrum van Brussel tijdens een festival dat door de Ex is opgezet.

Na afloop kijk ik nog veel andere dingen en verkoop cd's terwijl Ard ICP gaat kijken. Marcel heeft cd's mee moeten nemen, want die waren op, en al mijn cd-r's ben ik nu ook kwijt. Uiteindelijk belandt iedereen weer in de TL-zaal die nu nog meer is omgetoverd tot poppodium met extra lampen enzo en daar speelt Jimmy weer. Iedereen die ergens ooit in het museum was, is nu blijkbaar hier. Voor de laatste keer hoor ik de Ethiopische hits. Daarna The Ex; heel edgy en scheef en wild. Kat, Roze, Terrie, Andy en Jos weten wel wat ze doen en Remko en ik staan te springen net als al die andere mensen. Ze hebben een geweldige tour georganiseerd met waanzinnige muziek. Hoeveel nieuwe muziek kun je leren kennen in een week? Hoeveel nieuwe muzikanten? Voor hoeveel mensen kun je optreden in een week? Deze tour leken het er telkens meer te worden en dat laat mij dus denken: 'Music is abominable, because it increases the number of men.'

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/zea/zea-tourverslag-frankrijk-november-2004-iii/8219/
Meer ZEA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zea