• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Zea: Tourverslag Frankrijk November 2004 II

Deel II van Zea's tour door Frankrijk, Nederland en weer terug naar Frankrijk mét het jubilerende The Ex.

Tekst: Arnold (Zea)

Beeld: Arnold (Zea)

Publicatiedatum: 10 januari 1999

Op zaterdag twintig november komt Remko een uur te vroeg aanbellen en zet ik snel koffie voor hem, John en mij. Ik haal wat ingrediënten voor een goed ontbijt, deel dat met de aanwezigen en stuur vervolgens John richting Distortion Records opdat hij z'n euro's kan opmaken. Met Remko tref ik de laatste voorbereidingen voor het optreden van vanavond en oefenen we een keer de set. Om half drie zijn we in Paradiso. The Ex is bezig met een soundcheck, wij bouwen op en onderwerpen ons vervolgens aan hetzelfde.

Later breng ik de auto terug naar huis, hang nog wat rond en fiets terug naar Paradiso. Zo'n vijftig muzikanten en aanverwanten eten beneden in de kelder. Ik kijk rond en drink water en loop zes keer naar de plee en eindig vervolgens boven aan de trap achter de gordijnen langs de achtermuur van het grote podium. Als de piano-dansact in de grote zaal klaar is, zetten Remko en ik onze spullen aan terwijl Jon Langford (Mekons) ons aankondigt. Het is voor het eerst dat Zea in deze bezetting in de grote zaal van Paradiso staat, en los daarvan is het sowieso altijd wreed om daar te spelen. De zaal is niet helemaal vol maar gelukkig wordt er genoeg gedanst en geschreeuwd om vol gas door de set te kunnen blijven scheuren. Ik moet voortdurend lachen tijdens het optreden en heb het dus blijkbaar naar mijn zin. Remko ziet er ook niet teleurgesteld of depressief uit zo vanuit mijn ooghoeken gezien en met plezier spelen we nog een extra nummer na afloop van de geplande set.

Na optredens van Jimmy en Zu en weet ik het wat allemaal gezien te hebben, beland ik uiteindelijk weer in de grote zaal waar The Ex het tweedaags feest afsluit met voornamelijk nummers van hun laatste album. Het klinkt behoorlijk waanzinnig. Terrie en Andy stuiteren over het podium, net als een aantal dansers, en ineens staat daar die Frans-futuristische beat poet Anne-James Chaton op het podium zijn evenements te declameren en blaast John Butcher ook nog wat dissonanten voor de vuist weg. Goeie band, die The Ex.

It's all down hill from here
Op maandagavond ontmoet ik Remko op Centraal Station. We nemen de nachttrein naar Basel waar we de volgende ochtend moeten overstappen op een trein naar Mulhouse. The Ex en al die andere muzikanten zijn al met de grote Theaterstraat-bus en de Ex-bus die kant op en hebben ook onze spullen bij zich. Onderweg knip en plak ik een aantal hoesjes inelkaar; de 'Indie Rock'-single is bijna uitverkocht dus heb ik een lading cd-r's gebrand met dat liedje er op om ook te kunnen verkopen. Na een Duits bier en een sigaret in de restauratiewagen, zoeken Remko en ik de slaapplaatsen op.

In een trein slapen is niet makkelijk, vooral niet met een grommende, snurkende Duitser naast je, dus stap ik met hooguit anderhalf uur slaap achter de kiezen de volgende ochtend het station van Basel op. Na een ontbijt en een vervolgrit van een half uur komen we in Mulhouse aan. Een taxi brengt ons bij het hotel en daar zitten al de andere muzikanten al aan het ontbijt. Om één uur moeten we bij de zaal zijn, en na het uitladen van heel veel spullen zoek ik boven een kleedkamer met een bank om op te slapen.

Music increases the size of buildings. De Noumatrouff bestaat uit twee zalen. Onze soundcheck verloopt stroef. Dat komt waarschijnlijk doordat ooit een aantal van die hoog opgeleide geluidsmannetjes de hele zaal hier bedekt hebben met geluidsafbrekend materiaal vol bolletjes en ribbels. Dat maakt zo'n mooie grote betonnen kubus, die vaak prachtig kan galmen, morsdood.

Het optreden die avond verloopt echter best wel erg goed. In zo'n ver land in zo'n grote zaal voor heel veel mensen op een dinsdagavond spelen is zeer okay. Wilf doet beneden de jukebox, Silent Block probeert met hun duizenden geluidsbronnen de isolatie uit de muren te blazen en Jimmy, Messele en Asnake raken, samen met Han Bennink in een heftige trance. Hun muziek is echt prachtig. Messele speelt met zijn krar door de versterker van Andy waardoor het harpachtig instrument wat meer als een gitaar klinkt en dat is heel erg gaaf. The Evens zorgen er weer voor dat die liedjes die toch al in mijn hoofd zaten, weer ververst worden en nu heb ik nog niet alle artiesten genoemd, maar The Ex sluit af voor een volle zaal.

Ik ken Mulhouse niet, ik ken Frankrijk niet, maar ik ben verbaasd dat er zeker driehonderd mensen hier naar deze avond komen. Je kunt echter zien aan hoe druk Wilf het heeft als jukebox dat veel mensen The Ex en hun liedjes hier kennen en kunnen mee blèren. En dat zal alleen maar erger worden.

Om half vier lig ik op een oor, rijp voor vier uur slaap. Half acht gaat de wekker weer, nuttigen we een ontbijt, stappen in de grote bus en rijden naar Lyon. De zaal - Cco - is vergelijkbaar, ook met van die geluid-spons-panelen, maar de posters zijn mooier. Opbouwen en soundchecken gaat snel nu en in de hal bouwen Ard en Ajay de verkoopstand en het Ex-museum op. Net als gister eten we vandaag couscous en we ontmoeten Scott, de boeker van deze tour, en degene die vaker optredens voor Zea regelt in Frankrijk.

Morgen moeten we vroeg in Bordeaux zijn en de buschauffeurs stellen voor om vannacht al te gaan rijden omdat we door de bergen moeten en er zeker tien uur over zullen doen. Daar wordt lang niet iedereen blij van, maar er is geen andere mogelijkheid; de hotelboekingen worden gecanceld en de chauffeurs gaan alvast slapen.

De zaal is uitverkocht vanavond. Aan de zijkant hebben we ook een klein podium gebouwd waar Anne-James Chaton en John Butcher gaan optreden, terwijl op het grote podium Zu, The Evens, wij en The Ex een record proberen te verbreken in ombouwen-spelen-ombouwen. Alles loopt gesmeerd en op schema en redelijk opgefokt door de hele situatie donderen Remko en ik van het ene nummer in het andere. Het geluid op het podium staat pittig hard en dat, samen met heel veel geschreeuw uit het publiek, zorgt voor een hoog voltage in mijn hoofd. Tijdens het tweede nummer komt de Japanse danseres Hisako Horikawa bij ons op het podium dansen. Zij is geweldig. Haar dans en uitdrukking doet denken aan films van Ming-Liang of Kim Ki-Duk, met een vergelijkbare impact. Niet dat ik dat nu meekrijg maar later danst ze ook bij The Ex en dan zie ik dat dus.

Waanzinnig om in zo'n stad voor vijfhonderd mensen op te treden. Na afloop vragen heel veel mensen wie we zijn en hoe we heten en of ze een cd kunnen kopen. Ard verkoopt veel Zea-cd's en -singles.

Na ons The Ex en dan Jimmy en consorten. Dat loopt natuurlijk uit, logisch, het is geweldig. Zo wordt het inderdaad drie uur voordat we wegrijden, de bergen in. Remko heeft bardienst in de grote bus, terwijl ik in de Ex-bus bijrijd eerst met Scott en later met Kat. Rond zeven uur in de ochtend zien we de zon opkomen boven het Centraal Massief en dan is het nog vijf uur rijden naar Bordeaux. De laatste drie uren lig ik op een half oor in de bus.

Wazig en duizelig strompelen we de Barbey binnen. We laden alle spullen uit en verdelen de boel over twee zalen en een foyer. De grote zaal is echt groot. Vergelijkbaar met 013 in Tilburg alleen dan smaller, wel met van die trap-tribunes. We zijn met ongeveer vijfendertig mensen, inclusief geluidsmannen, chauffeurs, danseres en dichter, en Emmanuel, die vroeger uit Ethiopië is gevlucht en al jaren in Nederland woont en mee is als begeleider. Overal gaan mensen liggen en een aantal zoeken alvast een hotel op. Wij doen eerst een soundcheck in die mega-zaal en daarna verover ik een bed in de aangrenzende jeugdherberg om zo nog drie uur te kunnen slapen.

De kleedkamers staan vol met salades en snoep en later krijgen we weer couscous. Ondertussen neemt Remko een koude douche en ga ik op zoek naar een computer met internetaansluiting. De avond begint en de zalen stromen voller en voller. Ook deze avond is uitverkocht. In een vrij uur probeer ik wat van de Labyrinths van Borges te lezen, maar die verhalen laten mijn hoofd tollen, nu ik niet meer de nuchtere uitgeslapen Arnold ben van toen ik aan het boek begon. Eerste stapte ik samen met Remko in een trein, toen met drieëndertig anderen in een bus en nu lopen er zo'n duizend mensen rond in een gebouw in Bordeaux. 'Music has the right to children', het verband tussen Frankrijk en Boards Of Canada gaat dieper dan ik dacht.

Wanneer wij spelen staan er ongeveer, denk ik, schat ik, vierhonderd mensen in de zaal. Ik voel me een klein poppetje op een hoog podium die daadwerkelijk de muziek over de mensen uitstort. Met hun armen in de lucht proberen de mensen in de zaal de liedjes te vangen, pas nadat ze zijn afgelopen.

Dit is de avond van Jimmy. Opgejaagd door Messele, Asnake en Han speelt hij met vuur. het publiek, de zaal staat inmiddels helemaal vol, reageert heftig en danst en zingt op het laatst nog mee ook. Je hebt van die optredens die zo intens zijn en zo goed lopen dat de muzikanten elkaar na afloop, nog op het podium, in de armen vallen. Dit was er zo één.

Lees deel III

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/zea/zea-tourverslag-frankrijk-november-2004-ii/8218/
Meer ZEA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zea