http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2014: De voorbeschouwing van Martijn ter Haar
Martijn ter Haar tomtomt je met zijn keuzes door Roadburn 2014 heen.
Tekst: Martÿn ter Haar
Publicatiedatum: 08 april 2013
Donderdag
Roadburn 2014 begint uiteraard met Brutus. Die hebben namelijk een nummer 'Big Fat Boogie' en als ik ergens van houd, dan is het van dikke, vette boogies. Bouw ik meteen een overschot aan serotonine op dat nodig is om de extreem dramatische doom van 40 Watt Sun te kunnen doorstaan zonder in een inktzwart gat te vallen. Dan is het meteen door naar Beastmilk, een postpunkband in lijn van Maxïmo Park en Interpol. Hun Climax is een van de betere platen in dit genre van de afgelopen jaren en alleen omdat de leden ook in metalbands spelen en ze de plaat daarom op een klein metallabel hebben uitgebracht, staan ze op Roadburn en in niet in de Alpha op Lowlands.
Lord Dying en The Shrine (bovenste foto) kan ik vervolgens iedereen aanraden, maar die heb ik net gezien als voorprogramma van Red Fang en ik ga natuurlijk de KindaMuzikfotograaf die toen mee was, William van der Voort, aanmoedigen als hij met zijn Ggu:ll speelt in Cul de Sac. (Overigens vertelde William me dat de bandnaam niets met meeuwen te maken heeft; je spreekt hem uit als 'ghoul'.)
Napalm Death verwacht je niet op Roadburn, maar de grindcoregrondleggers hebben toegezegd een set te gaan spelen waarin de nadruk op hun Swans/Coil-invloeden komt te liggen. Dat leverde met 'The Wolf I Freed' een van de sterkste tracks op van de meest recente plaat Utilitarian, dus ik verwacht er wel wat van. En anders is de fascinerende roestigerobotmotoriek van zanger Barney Greenway al een reden op zich om even naar de band te gaan kijken.
Conan is heel goed, maar die spelen vrij vaak in Nederland, wat niet gezegd kan worden van de Amerikaanse supergroep Corrections House, met leden van Neurosis, Nachtmystium en Eyehategod. Het is altijd de vraag of zo een tijdelijk collectief het waar kan maken live. Mocht dat niet zo zijn, dan is er altijd nog Goatess, traditioneel Roadburnmateriaal tussen Sabbath en Kyuss met de zanger van Lord Vicar, twee jaar terug nog ijzersterk. Meteen aansluitend meer traditionalisme met ASG, de band die vorig jaar de beste Alice in Chainsplaat uitbracht (dit terwijl Alice in Chains zelf ook een plaat releaste).
Ik sluit dan af met de veteranen van Crowbar en de nieuwkomers van Anciients, twee bands die heaviness met gevoel voor songschrijven weten te combineren. Dat laatste schiet er mijns inziens nog wel eens te veel bij in bij veel harde bands tegenwoordig. Dan is het met de laatste trein terug naar Rotterdam, want op donderdag is er geen nachttrein. Beetje suf misschien, maar de combinatie van wat rustiger beginnen en in je eigen bed slapen blijkt geniaal te werken om vier dagen festival goed door te komen.
Vrijdag
De tweede dag begint niet met een band, maar met een lezing: Lenny Kaye van de Patti Smith Group komt vertellen over de beste verzamelplaat aller tijden: Nuggets. (Mooi excuus om een aantal hoogtepunten daarvan en 'Rock 'n' Roll Nigger' op de Spotify-playlist te zetten.)
De eerste band is dan even iets heel anders; het Finse Tyranny doet aan loodzware funeral doom. Onderscheidende factor is de onderstroom van mystieke melodie die ze aan hun muziek weten te geven, zodat dat echt occulte sfeertje ontstaat. Wat dat betreft sluiten ze wel een beetje aan bij Goblin.
Daarna weer terug naar de psychedelische rock met eerst het alleen in naam vintage The Vintage Caravan uit IJsland en daarna the real deal als Lenny Kaye gaat jammen met Harsh Toke, stadgenoten van het almachtige Earthless. Dan weer naar het andere uiterste met The Body, waarvan ik een Khanate-achtig niveau van ziekheid en wanhoop verwacht.
Een groot deel van het programma van deze vrijdag wordt gecureerd door Opethvoorman Michael Åkerfeldt. Nu ben ik niet zo een fan van Opeth en het soort progrock waarvan hij veel heeft geselecteerd voor deze dag, maar Goblin is natuurlijk een cultact van het allerhoogste niveau. Met hun soundtracks hebben ze niet alleen muziek, maar ook (horror)film enorm beïnvloed. De vraag is altijd hoe dit soort krasse knarren het er nu nog afbrengt. Hopelijk is Goblin net zo verrassend goed als The Pretty Things vorig jaar. En anders is er nog altijd de epische doom van Procession als uitwijkmogelijkheid.
Procession staat overigens wel net voor de grootmeesters van het genre geprogrammeerd: Candlemass. Helaas met zo een 'speel het hele album'-set. Gelukkig een trend die op zijn eind loopt, want hoe goed in dit geval Ancient Dreams ook mag zijn, er staan altijd wel een paar zwakke nummers op waarvoor in de plaats ook een knaller van een ander album gespeeld had kunnen worden. Ook interessant hoe nieuwe zanger Mats Levén het voor Messiah Marcolin geschreven materiaal gaat interpreteren.
De vraag is alleen hoeveel ik daar van mee gaan krijgen, want Obliteration speelt vrijwel tegelijkertijd. De lekker chaotische old school death metal van de Noren heeft een paar maanden terug een geweldige indruk achtergelaten in Tilburg en bovendien is zo een snelle band vaak net wat je nodig hebt na al die heavy shit.
Dan is het de beurt aan de headlineset van Opeth (middelste foto). Zoals gezegd: ik ben niet bepaald een fan, maar misschien kunnen ze me overtuigen. Anders wijk ik uit naar The Old Wind.
Donderdag begon met een 'Big Fat Boogie', zaterdag opent Monster Truck de dag met onder meer een song 'Boogie' in het repertoire; dat zit dus wel goed. Hoewel ze zo onvoorspelbaar zijn als de pest - in welke verhouding ze hun mix van krautrock, metal en relnichtenmusical deze keer mengen? - ben je ook met Circle altijd verzekerd van een boeiend optreden.
Dan is het even kijken: Gozu leek me op het eerste gehoor leuk, maar die zitten op Small Stone, een label dat grossiert in 'net niet'-bands. Tegelijkertijd speelt Windhand, typisch zo een hipstermetalact waarbij ik op de plaat een "don't bore us, get to the chorus"-gevoel krijg, maar die live nog wel eens zou kunnen imponeren.
Dan komt het stuk van het programma waarin alles wat ik wil zien tegelijk lijkt te spelen. Gelukkig speelt Yob, één van de beste livebands ter wereld, ook op de Afterburner, dus die kan ik met een gerust hart overslaan. Dan nog wordt het rennen van de opgefokte seventiesrock met jewfro van Scorpion Child naar Hark, een band die mijns inziens potentieel heeft heel groot te worden wegens precies de goede balans tussen melodie en power en toegankelijkheid en inventiviteit, naar Tribulation, zo een beetje de enige band ter wereld die succesvol death metal met psychedelische rock weet te mengen. Dan is er Carlton Melton, een band wiens naam me niets zegt, maar die twee leden blijkt te bevatten van het legendarische Zen Guerrilla. Zo te horen doen ze nu wel iets heel anders, maar dat maakt niet uit, want er zijn altijd nog de ongecompliceerde Aussies van Jackson Firebird, die materiaal van hun plaat Cock Rockin' te horen zullen brengen in de Cul de Sac. Hopelijk zet de eigenaar een barbecue voor de ingang.
Dan nog is het niet afgelopen, want de zieke doom van Chicago's Indian is voor mij dé soundtrack van de langzame afdaling van het centrale deel van de Verenigde Staten in een dystopie van ultrakapitalisme en godsdienstwaanzin. Het Finse Mansion is op basis van één gehypte ep in de kleine zaal van 013 geprogrammeerd. Zo te horen zitten ze met hun heldere vrouwenzang en (semi)godsdienstige uitstraling op lijn van persoonlijke favoriet Sabbath Assembly (de eerste plaat, niet die mislukte tweede). Ze hebben wel een andere favoriet, Horisont (onderste foto), naar de waarschijnlijk veel te kleine Cul de Sac verdreven. Dat wordt weer lastig kiezen…
Vervolgens even lekker ongecompliceerd headbangen bij 16 om af te sluiten met een band waarvan ik al door de naam weet dat ze geniaal zullen zijn: Glitter Wizard.
Afterburner
Vier dagen festival zijn zwaar, dus aan de ene kant was het altijd fijn dat de Afterburner zich maar in twee zalen van 013 afspeelde. Dat scheelt een hoop gesjok op pijnlijke voeten. Aan de andere kant betekende het ook kans op genadeloos inkakken als er toevallig een paar bands die je wat minder vindt na elkaar komen. Waarschijnlijk daarom is nu de Cul de Sac er maar bijgetrokken, zodat er toch wat meer keuze is. Dit terwijl juist de line-up van de grote zaal van 013 de sterkste lijkt in jaren: eerst zullen Selim Lemouchi's Enemies eer bewijzen aan de frontman van The Devil's Blood die zo kort gelden iedereen schokte met zijn zelfmoord. Avatarium is vervolgens gewoon Candlemass, maar dan met een zangeres. Yob is er dus ook dit jaar weer bij en dat is omdat ze jaar na jaar gewoon een hoogtepunt van het festival zijn. Headliner is Triptykon. Een paar dagen na Roadburn komt het nieuwe album Melana Chasmata uit en journalisten die de plaat al gehoord hebben zijn hier unaniem juichend over.
Dan op naar huis, in elkaar storten en uitrusten, want twee weken later is de volgende afspraak in Tilburg alweer: Neurotic Deathfest.
(Foto's uit het KindaMuzik-archief. The Shrine: William van der Voort, Opeth: Niels Vinck en Horisont: Bart van den Hoogenhoff)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/roadburn/roadburn-2014-de-voorbeschouwing/24885/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: