http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn 2014: De voorbeschouwing van Bas Ickenroth
De keuzes van Bas Ickenroth op de donderdag, vrijdag en zaterdag van Roadburn 2014.
Tekst: Bas Ickenroth
Publicatiedatum: 18 april 2014
Donderdag
Kijk, het begin is nog redelijk makkelijk. Locrian trapt Roadburn 2014 af in het Patronaat; een betere locatie voor hun ijzingwekkende horrordoom/postrock/dronesmengsel is er niet. Dan kunnen Sourvein en Brutus rond datzelfde tijdstip nog zo uitnodigend zijn, als Locrian ook maar een beetje van de magie van de laatste plaat Return to Annihilation weet over te brengen op het podium gaat elke aanwezige voor de bijl.
Daarna blijf ik in het Patronaat want 40 Watt Sun (bovenste foto) komt alle leed van de wereld over ons heen storten. Huilen zullen we, want geen enkele band op Roadburn 2014 (en eigenlijk ook daarbuiten) weet zo rechtstreeks het gevoel, de emotie te beroeren als 40 Watt Sun. Het Britse trio legt een shoegaze-achtige sluier over trage doommetal, maar eigenlijk is het een pure emoband, vooral door de zang van bandleider Patrick Walker die zo zwaarmoedig kan klinken dat het onmogelijk is om het droog te houden. Het gerucht gaat trouwens dat de band een uitgeklede, akoestische set gaat spelen, maar de impact zal minstens zo immens zijn als bij hun Roadburnoptreden in 2012.
Samothrace is mijn volgende stop, ook alweer in het Patronaat. De band speelt lange suites, ergens tussen stonerdoom en postmetal in. Monumentaal qua sound, geluidsmuren als kathedralen, en enkele grunts die hier en daar plots mogen opdoemen. Hiervoor laat ik Napalm Death in de grote zaal van de 013 met plezier schieten.
Maar dan wordt het afzien. Ga ik voor de psychedelische space/kraut van Cult of Dom Keller of de spannende shoegaze van Nothing? De laatste is wellicht een redelijk vreemde eend in de bijt op Roadburn, maar hun sound is stevig genoeg om de zaal plat te kunnen spelen, zeker als het volume op My Bloody Valentineniveau zou komen. Of wordt het toch Whitehorse? De extreem brute doom met noise-neigingen klinkt zo nihilistisch en zwart op plaat dat ik wel heel nieuwsgierig ben of ze het publiek ook live van alle levensvreugde kunnen beroven.
Moeilijke keuzes, en die worden even later niet makkelijker als Conan (middelste foto) en ASG tegelijkertijd spelen. Wordt het de brute, loodzware doooooom van Conan of de vette stonerrock-meets-Jane's Addiction van ASG? De laatste is in ieder geval een stuk subtieler en songgericht dan de eerste, waarbij het dan aan de stemming van het moment ligt waar ik de voorkeur aan geef. Subtiel en songgericht gaat het ook zijn bij True Widow met hun melancholieke indie/shoegaze. Geen band voor de diehard stonerrockers, en ook al niet zo stevig als het enigszins vergelijkbare Nothing. Maar de liedjes zijn mooi, het sleept prettig voort en na een dag lang beuken gaat dit heel fijn zijn.
Om uiteindelijk af te sluiten met wellicht de meest archetypische Roadburnband ooit: Bong. Hun nieuwe plaat heet Stoner Rock en bevat twee tracks van 35 minuten elk. Dikke riff op dikke riff op dikke riff, ultrazwaar, traag en daarna nog trager, en dan eeuwig doorgaan. Althans, zo gaat dat voelen. Een Roadburn Hoogmis.
Vrijdag
Mikael Åkerfeldt van Opeth mag op de vrijdag zelf spelen en ook nog eens zijn eigen helden laten komen. Komt hij direct aan met Franse prog/fusionhelden Magma! Epische moeilijkdoenerij, en dan ook een eigen taal uitgevonden (het Kobaïaans), dat moet gezien worden natuurlijk. Al is het maar om achteraf te zeggen dat ik erbij was.
Daarna is het snel lopen naar het Patronaat om het experimentele The Body te mogen aanschouwen. Het duo is de ontbrekende schakel tussen loodzware doom en verwoestende noise, dus wie een gezellig (kruiden)theekransje wil bouwen blijft hier verre van. En als ik te bang word ren ik snel terug naar de 013, waar in The Green Room Nicklas Barker (Anekdoten) en Reine Fiske (Dungen, Motorpsycho, Elephant9) samen gaan jammen op mellotron en Fender Stratocaster. Mooi als de muziek van het moment afhankelijk is.
De koning van de horrorsoundtrack Goblin mag op uitnodiging van Åkerfeldt ook langskomen, waarbij ik erg benieuwd ben hoe deze freaky shit zich laat vertalen in de Grote Zaal van de 013. Grote en expliciete projecties lijken onontbeerlijk om de muziek levend te maken. "We gaan het zien!" zeggen ze dan geloof ik tegenwoordig.
Om in soundtracksferen te blijven staat hierna Sula Bassana op het programma. Psychedelisch! Kraut! Elektronisch! Zo staat het op de website en afgaande op hun Bandcamp geloven we dat direct. Voor het eerst met band, dus hoe dan ook is dit iets speciaals.
Ondanks het overvolle programma lijkt het toch makkelijker kiezen op de vrijdag. De Deense krautrockers van Papir mogen laat op de avond spacen alsof er geen morgen is in die smalle pijpenla die Green Room heet. Hun nieuwe plaat IIII klinkt spectaculair goed, en lijkt perfect voor een geniale trip op het podium. Kon zomaar eens een revelatie worden, dit.
Dat wordt Elephant9 + Reine Fiske (is hij weer!) waarschijnlijk ook, want ga maar na: toetsenist speelt ook in Supersilent, drummer in Shining (en wie hem heeft zien drummen vergeet dat nooit meer), en Fiske is een geniaal improvisator, maakt niet uit met wie hij speelt. Samen maken ze even heftige als mooie jazzrock zoals die veel te weinig wordt gemaakt heden ten dage. Opeth mag dan tegelijkertijd op het hoofdpodium spelen, dit wil ik niet missen!
Zaterdag
Naargeestigheid kent geen tijd: vrijwel tegelijkertijd trappen Noothgrush en 11Paranoias de zaterdag af, beide nogal zwaarmoedig en boos van aard, met een voorliefde voor slepende, vieze sludge. Gezellig is anders, en hoewel vast indrukwekkend ga ik waarschijnlijk liever spacen bij de E-Musikgruppe Lux Ohr, kosmische krautrock in Duitse jarenzeventigstijl, maar dan uit Finland.
Dit jaar doet muziekcafé Cul de Sac voor het eerst mee als podium, en 'ons eigen' Atlantis mag aldaar de zaterdag openen. Vergis je niet, Atlantis is een van de beste postmetalbands van het moment, en gaat daarheen waar Isis nooit durfde te komen. Prachtige lange tracks vol melodie en sfeer. Genoeg schoonheid om Windhand en Gozu te missen - wat dan wel weer pijn doet.
Maar de pijn gaat dan pas echt beginnen: nog een keer Papir? De groovy classic rock van Scorpion Child? Roadburns grootste BFF Yob (onderste foto)? De energieke stonermetal van Hark? Onmogelijk om nu al keuzes te maken.
Daarna heb ik waarschijnlijk wel even genoeg strijd geleverd en geef ik me over aan de kraut/space van Carlton Melton, overigens een genre dat dit jaar goed vertegenwoordigd is op Roadburn. Jammer dat The Heads en Kandodo hebben afgezegd, want naast een gezamenlijke set met Carlton Melton, zou het dan helemaal een waar spacefestijn zijn geworden.
Helemaal zal ik Carlton Melton niet af kunnen kijken, want Indian speelt in het Patronaat, en de geschiedenis leert dat je minstens een half uur van tevoren aanwezig moet zijn om niet in een niet meer door te komen rij te komen te staan. Traag als de zwaarste doom, angstaanjagend als de engste blackmetal; zelden klonk muziek zo nihilistisch. Indian, voor al uw feesten en partijen, maar vooral voor Roadburn.
De officieuze headliner dit jaar is Loop, de legendarische undergroundband die spacerock, garage en shoegaze mixte tot een onnoemelijk indrukwekkend geheel. De muziek staat nu nog steeds als dat spreekwoordelijke huis; nu maar hopen dat de verwachtingen niet te hooggespannen zijn. Geweldige band.
Inter Arma. Een band waarin meerdere Roadburnfähige genres samenkomen: doom, sludge, blackmetal, postmetal. Daarom alleen al niet te missen, maar de nummers zijn ook nog eens geweldig, dus dit kon wel eens de verrassing van de zaterdag worden.
(Foto's uit het KindaMuzik-archief. 40 Watt Sun: Bart van den Hoogenhoff, Conan: Remco Brinkhuis en Yob: Niels Vinck)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/roadburn/roadburn-2014-de-voorbeschouwing-van-bas-ickenroth/24886/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: