http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Franz Ferdinand | Franz Ferdinand

Goede maar niet klassieke plaat van een potentiële blijver.
CD, Domino/Munich

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 25 februari 2004

Er zijn de afgelopen jaren tijden geweest dat onze maag symptomatisch verkrampte en we het schrikwekkend zwart zagen worden voor de ogen. Reden: een overdosis hypes (origine Engeland of USA) die tegen wil en dank onze bloeddruk naar een bedenkelijk laag peil joegen en waarvan we ons vandaag de dag nauwelijks nog herinneren of ze (namen als The Vines en The Libertines schieten ons toevallig door het hoofd) door NME nu als 'beste band van het jaar' dan wel als 'beste band van de eeuw' gebombardeerd werden. 2004 staat amper in de steigers en lap, het is weer zover!
Elf catchy songs die in amper zevenendertig minuten voorbijrazen zouden u in immers in staat moeten stellen om uw leven ingrijpend te veranderen, althans dat is wat de Britse critici ons willen doen geloven over het titelloze debuut van hun nieuwste troetelkind, Franz Ferdinand. Indien de teller op 2001 was blijven steken, hadden we ú dan weer gemakkelijk om de tuin kunnen leiden en beweren dat we het hier over Is This It? van The Strokes hebben. Fout dus, al is deze vergelijking nog zo gek niet. Qua looks, hooks en marketingstrategie lijken beide bands immers net van bij dezelfde styliste en bonobo vandaan te komen, en ook muzikaal is er aardig wat verwantschap. De vier piepjonge snaken uit Glasgow zijn echter vooral gaan grasduinen in de jaren tachtig en negentig, waar de gewezen oogappels van de hippe New Yorkse scene het in de jaren zestig en zeventig gingen zoeken. Franz Ferdinand klinkt ook stukken gevarieerder en geraffineerder dan The Strokes, al blijft het merkwaardig dat na vele luisterbeurten slechts een handvol songs in staat blijken om hun tenten op te slaan in ons geheugen. Dat geldt in de eerste plaats voor de supersterke single 'Take Me Out'. Het moet geleden zijn van 'House of Jealous Lovers' van The Rapture dat we vanaf de eerste noot zó enthousiast overstag gingen en enkele weken later nog steeds dolenthousiast (luchtgitaar, we kunnen er intussen wat van!) door de huiskamer renden. Vooral het moment dat de gitaren gezwind een parendans inzetten en zich staccato door de balzaal begeven, valt het kwijl nog amper uit onze mondhoeken te weren. 'Darts of Pleasure' is het tweede prijsbeest in de rij en dat de Schotten niet verlegen zitten om een ludieke gimmick bewijst zanger Alexander Kapranos in de slotfase met een Duitse juichkreet ("Ich heisse Superfantastisch! Ich trinke Schampus und Lachsfisch!") die ons als notoire carnavalhater ei zo na tot de vreselijke gedachte aanzette om ons alsnog bij het feestgedruis in Keulen aan te sluiten.
Voor de andere songs (met uitzondering van het knappe 'Matinee' en het homo-erotische 'Michael') van de Glaswegians zijn we jammer genoeg minder ontvankelijk. We hadden van deze nieuwbakken artrockers allesbehalve verwacht dat ze het warm water opnieuw zouden uitvinden, maar in het merendeel van deze nummers zitten ze hun invloeden vaak iets te opzichtig op de huid. De intro van 'Tell Her Tonight' had zo op het debuut van The Cure gekund en over 'This Fire' hangt vakkundig de schaduw van Jim Morrison, Bauhaus en The Sparks gedrapeerd. Groepen als The Fall, Gang of Four, Adam & The Ants, The Stooges, Talking Heads, of heel recent Interpol, blijven evenmin ver weg, al moeten we anderzijds bekennen dat het ons weinig moeite kost om regelmatig een aardige melodie op de kop te tikken. Hoeveel beginnende en stukken minder begaafde bandjes zouden immers geen moord begaan om dit reeds op hun debuut te verwezenlijken? Ambiguïteit troef dus, net zoals in de teksten van Kapranos.
Is dit een goede plaat? Absoluut! Is het een klassieker? Nee. Is Franz Ferdinand een blijver? De potentie is er vast en zeker, nu nog hopen dat het kwartet er ooit in slaagt om het superbe niveau van 'Take Me Out' iets extensiever te bestendigen. Bovendien zou het geen kwaad kunnen mochten ze iets meer eigenzinnigheid in de schaal werpen.