• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Veils | The Runaway Found

The Veils zwelgen in zelfmedelijden en pathos, en ontberen iedere vorm van originaliteit, maar: het werkt.
CD, Rough Trade/Konkurrent

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 13 februari 2004

Eigenlijk zijn The Veils een verschrikkelijke band. Het is een stel bleke papventjes dat traditionele, behoorlijk radiovriendelijke rock maakt. Dat ze daarbij zwelgen in zelfmedelijden en pathos, de zanger voorop, is eigenlijk niet meer dan zelfsprekend. Strijkers en pianogepingel zijn op The Runaway Found nooit ver weg. En dan die titel! Horrortaferelen uit Spoorloos en aanverwante emotainmentdrek trekken erbij aan mijn geestesoog voorbij.

En dan is het totale gebrek aan originaliteit nog niet eens genoemd. Suede, Coldplay, Starsailor: je hoort het allemaal zonder moeite terug. Maar ook de andere kant van de oceaan is niet veilig; voor de coupletten van 'The Tide that Left & Never Came Back' kan de heer Frank Black gerust royalty's vragen. Alhoewel, misschien ziet hij er van af, uit blijdschap dat na al die bandjes die zich hebben laten inspireren door de Pixies er nou eindelijk iemand is die zich op zijn solowerk stort. Eugene Edwards zal ook wel niets zeggen over 'More Heat Than Light'. De mens is nou eenmaal geneigd tot alle kwaad en in het spectrum van zonden bevindt muzikaal leenwerk zich dan nog aan de infrarode kant.

Maar, en het is niet alleen onvermijdelijk dat in een recensie die begint met het woord "eigenlijk" ergens een alinea met het vierletterwoord "maar" zal beginnen, er is ook iets in het hele wezen van The Veils dat uitdraagt dat er altijd een "maar" moet komen. The Veils zijn de vleesgeworden interne tegenstelling; burgermanskitsch en de wildemansboodschap van de rock-'n-roll tegelijk. Groots, megalomaan bijna, denkend, werkend, in een beperkt, tot het bot afgekloven idioom.

Dus: maar, en dan: het werkt. Elk nummer, geen enkele uitzondering. The Runaway Found is de virtualiteit van de paradox uitgevoerd in robuust donker eiken door een meestertimmerman.

En als dan over zes, twaalf of achttien maanden The Veils langs uitverkochte door bier- en telecomfabrikanten gesponsorde arena's trekken en de zanger desondanks de mogelijkheid heeft gezien tussen de bedrijven door de wereld te waarschuwen voor de gevaren der globalisatie en zijn eigen ergens op een glamourfeestje waar de zuiverste Boliviaanse cocaïne als stuifmeel op een windstille zomerdag door de lucht zweefde opgeduikelde celluloidmuze te bezwangeren, dan kan je het mediacircus en de door alom geprezen wonderen der marktwerking torenhoog opgestuwde ticketprijzen met een gerust hart negeren als je The Veils nu gaat zien. Ze touren namelijk door Europa. Wel snel zijn, want de radio heeft ze al gedraaid.

http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=5169
Meer The Veils op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-veils