• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Veils

Bezeten frontman redt statische show.
13 maart 2014, Effenaar

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Andre Schröder

Publicatiedatum: 15 maart 2014

De indierockers van The Veils zijn geen onbekenden meer in Nederland. Na vele shows in clubs overal in het land en een spetterend optreden op Lowlands komt de band vanavond naar de Effenaar. De nieuwe plaat, Time Stays, We Go, verraadt met zijn poppy refreinen stadionpretenties, maar weet het Brits-Nieuw-Zeelandse collectief de al jaren hooggespannen verwachtingen waar te maken in Eindhoven?

Zanger Finn Andrews is al sinds jaar en dag de 'gangmaker op het verkeerde feest' bij The Veils. Ook vanavond weer lijkt de buiten het podium introverte zanger bij vlagen als door de duivel bezeten terwijl hij verwrongen grimassend zijn teksten uitspuwt. Zijn bandleden daarentegen lijken puur op de automatische piloot te spelen, wat een vreemd tafereel oplevert. The Veils openen fraai met 'A Train with No Name' van het laatste album, maar waar Andrews meteen al gas geeft en tegen het einde van het nummer als een bezetene op de bekkens slaat, blijven zijn medebandleden opvallend kalm hun stukjes inspelen. Contact tussen frontman en band: nul. Contact tussen frontman en zaal: weinig. Geslaagd optreden: absoluut.

Dat valt vooral toe te schrijven aan de toewijding van Andrews, die met trillerige stem zijn donkere teksten de zaal in blijft janken. Weinig zangers komen zo oprecht geëmotioneerd over als de voorman van The Veils, die ook nu weer gekleed is in zijn karakteristieke zwart-witte pak met zwarte zorrohoed. Waar de eerste helft van de show vooral luchtig klinkende nummers de revue passeren, gaan met name tijdens de vurige nummers van succesalbum Nux Vomica alle remmen los bij de karaktervolle zanger. 'Not Yet' begint hillbilly-achtig, maar verandert al snel in een rockende treinrit met Andrews als grommende machinist. Iedereen die dacht dat The Veils na Time Stays, We Go niet meer in staat zou zijn heftige en chaotische optredens te geven heeft het fout, al toont de band vanavond ook meermaals zijn rustige kant. Sommige nummers van de laatste plaat breken ook live geen potten, maar 'Sign of Your Love' en 'Out from the Valley & into the Stars' zorgen mede dankzij de toevoeging van twee violistes voor aangename rustmomentjes.

Geen knallend slot volgt tijdens de toegift, maar Andrews speelt solo enkele van zijn vroegste nummers. Hij heeft zijn akoestische gitaar al om als hij halsoverkop besluit achter het keyboard plaats te nemen, het bespelen ervan is hem met de paplepel ingegoten (zijn vader was toetsenist bij de band XTC). Wat volgt is een magische uitvoering van 'The Valleys of New Orleans', waarbij Andrews de eerder nog vrij rumoerige Effenaar muisstil krijgt. Ook publieksfavoriet 'Lavinia' zorgt voor kippenvel, waarna de bandleden nog eenmaal terugkeren om de aanwezigen wakker te schudden met een opvallend gejaagde versie van 'Jesus for the Jugular'. Andrews worstelt nog even uitvoerig met zijn gitaar, terwijl de laatste overstuurde klanken wegebben. Wéér spelen The Veils een Nederlandse concertzaal plat, waar blijft het grote publiek?

http://www.kindamuzik.net/live/the-veils/the-veils-8809/24816/
Meer The Veils op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-veils