Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat hun instrumentale nummers bijna altijd rond de tien minuten duren, en dat hun onnodig lange albumtitels, zoals Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever en The Earth Is Not A Cold Dead Place, met een vrachtlading pretenties gepaard gaan, verklaart misschien waarom Explosions In The Sky, de zogenoemde postrockgroep uit de boerenstaat Texas, in een benauwend hokje wordt weggestopt met experimentele, avant-gardistische en tegendraadse rockbands als Godspeed You! Black Emperor en Mogwai. Maar wie aan die uiterlijke kenmerken voorbijsnelt en het muzikale landschap verkent, ontdekt al snel dat de vier Amerikanen zich een stuk melodieuzer, verfijnder, emotioneler en op sommige momenten zelfs toegankelijker openstellen dan de eerdergenoemde en hoogdravende vergelijkingsstof. De trendgevoelige muziekliefhebber moet er misschien niet aan denken, maar in wezen is hun recentste cd, The Earth Is Not A Cold Dead Place, evenzogoed een hedendaagse vervanging voor de bijna-klassieker Pigs van Pink Floyd uit 1977, om maar eens een alternatieve en minder actuele zijstraat te noemen. Zeker als men het broeierige gitaarspel, de alsmaar terugkerende melodieén en de onvermijdelijke opbouw van climaxen nader inspecteert, ontstaat de vraag of men bij een vakbekwaam gitaarcollectief als Explosions In The Sky nog wel kan spreken van postmoderne rockavonturiers. De schimmige parallellen met zowel stoffige symfonische rock van het verleden, alsmede de moderne gitaaroutfits en het feit dat vrijwel iedere vorm van elektronica wordt verbannen, zorgt ervoor dat de Texanen in werkelijkheid buiten iedere muziekstroming staan.
Voor wat het waard is: twee keer eerder zag ik de virtuozen van Explosions In The Sky. Voor een prominent gezelschap speelden ze die allereerste keer de sterren van de Amsterdamse hemel tijdens een editie van het Amstelfestival van de VPRO. Een paar maanden later trof ik ze in het zaaltje van het Rotterdamse Waterfront, waar ze voor hooguit twintig nieuwsgierigen een onvergetelijk uurtje volspeelden. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat het iets zou worden met deze zwijgzame excentriekelingen. Wie het anno 2004 het nog aandurft om de acceptabele speelduur van drie of vier minuten voor een nummer dubbel en dwars te vermenigvuldigen, moet haast wel iets in zijn mars hebben om zowel publiek als critici te overtuigen. Die vrijdagavond overtuigde het dynamische viertal ook de laatste twijfelaars in een bomvolle (lees: volledig uitverkochte) bovenzaal van Paradiso. Tussen de keurige aan- en afkondiging door één van de gitaristen zaten welgeteld zestig minuten muziek, want Explosions In The Sky doet niet aan toegiften en zijn maar zelden te betrappen op improvisaties. Soms ging het maar net goed met de apparatuur, want in hun ongeremde enthousiasme doemden de stofwolken op en suisden de elektrische gitaren als stuntvliegtuigen over de houten planken van het podium. Zelfs de rustige en monotone passages waren heel goed te verteren. Zelden ik heb zo'n volle zaal tot ongeveer een kwartier voor het einde van het optreden in doodse stilte zien toekijken hoe drie gitaarmannen en een drummer een werkelijk adembenemende set volspeelden. Misschien kwam het ook door het voorprogramma, waarin Timesbold-voorman Whip opnieuw liet weten dat je niet zo nodig lawaai hoeft te maken om te kunnen boeien. Na afloop van het programma had ik, net als Whip, met een voldaan gevoel de zaal kunnen verlaten, niet wetende dat er nog iets moois in het vooruitzicht was, zij het dat ik Explosions In The Sky al eens eerder gezien had. Diegenen die erbij waren weten het nu: die vrijdagavond in Amsterdam was de wereld even niet een cold dead place. Het eerste legendarische (dubbel)concert van het jaar is binnen.
http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=5099
Meer Explosions in the Sky op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/explosions-in-the-sky
Deel dit artikel: